Dum tiu ĉi tempospaco ringo de sieĝo pli kaj pli streĉita, ho, sed ne estis sieĝo de Berlino! ... Tiam estis ĝuste la severa malvarma sezono, la artilerio seninterrompa bombardo, epidemio, malsatego. Tamen , dank’ al ni zorgis pri la maljumulo ĝis ĉiuj detaloj. fine lia trankvila ripozo neniam estis elmetata al ĝenado. Ĝis la plej malfacilaj tempoj, mi havas ankaŭ rimedon por li preni blankan panon kaj freŝa viando. Kompreneble, tiujn nutraĵojn nur li povis manĝi. Vi tre malfacile imagis, ke ekzistis nenia sceno ol la sceno de tiu ĉi avo dum la manĝado estis pli kortuŝanta, egoisme estis ĝuanta kaj ree estis tenata en tamburo — scii nenion pri tio: Li sidis sur la lito, kun vizaĝo ruĝe brilanta saneco, larĝe ridetante , ĉirkaŭante buŝtukon sur sia brusto; nepino, kiu havis palan vizaĝkoloron pro nesufiĉa dieto, sidis apud li , subtenante liajn manojn, por helpi lin manĝi supon, helpi lin manĝi tiujn bonajn manĝaĵojn, kiujn aliulo ne povis manĝi.
这期间,包围圈愈来愈紧,唉,不过并不是柏林之围!……那时正是严寒季节,大炮不断轰击,瘟疫流行,饥馑逼人。但是,幸亏我们精心照料,无微不至,老人的静养总算一刻也没有受到侵扰。直到最困难的时候,我都有办法给他弄到白面包和新鲜肉。当然这些食物只有他才吃得上。您很难想像还有什么比这位老祖父就餐的情景更使人感动的了,自私自利地享受着而又被蒙在鼓里:他坐在床上,红光满面,笑嘻嘻的,胸前围着餐巾;因为饮食不足而脸色苍白的小孙女坐在他身边,扶着他的手,帮助他喝汤,帮助他吃那些别人都吃不上的好食物。