Ili ekiris en mateno, kiu neĝis, portis tolasakojn sur la ŝultro, ĵurnaloj kaŝitaj sub ilia kitelo. Kiam ili alvenis la pordego de Flandres ĵus la unuaj lumetoj de la tagiĝo. Altastaturulo kondukis etan Stenne je la mano kaj alvenis antaŭ la gardostaranto — honesta kaj sincera, konstanta soldato defendinta urbo kiu havis ruĝan nazon kaj bonan mienon —, li diris al li per kompatinda voĉo ^:
    “Lasu nin pasi, mia bona sinjoro ... Nia panjo malsaniĝas, paĉjo mortis. Mi kun mia frateto, ni dezirus iri en la kampo por kolekti iom da terpomoj.”

他们在一个下雪的早晨动身，肩上扛着布袋子，报纸藏在罩衫下面。到达弗兰德门时，天刚蒙蒙亮。大个子牵着小斯特纳的手，走到哨兵—— 一个忠厚老实的面色和善的红鼻子常驻守城兵——跟前，用可怜巴巴的声音对他说："让我们过去吧，善良的先生......我们的母亲病了，父亲死了。我和我的小弟弟，我们想去田里捡一点马铃薯。"

他说着哭了。小斯特纳羞愧难当，低着脑袋。哨兵打量了他们片刻，瞥了一眼杳无人迹的白雪皑皑的公路。
    “快点过吧，”他一面说，一面走开了。他们随即走上了通往奥伯维耶的路。大个子放声大笑！