“Ĉu vi ne sentas, ke la infano…
“Infanoj nuntempaj ĉiuj estas tiaj… Fakte en ĉi tiu nova erao, facilaj kaj senĝenaj pensado kaj karaktero ne devas esti malavantaĝoj.”
Paĉoj suspiris, svingis la veziko-pafilon, kaj finigis la interparolon. Li sentis, ke troviĝis malmulto por diskuti kun la instruistino, kiu mem preskaŭ estas infano.
Adiaŭinte la instruiston kaj reveninte al la hejmo, kie troviĝis nur paĉjo kaj filino, paĉjo volis diskuti kun Ronda pri la problemo de la veziko-pafilo, sed tuj okazis alia malagrablaĵo por li:
“Jam ŝanĝita denove? Vi jam ŝanĝis ĝin unu fojon ĉijare!” Li demandis, fingromontrante la poŝtelefonon pendantan sur la brusto de Ronda.
“Sed ne, paĉjo, oni nur ŝanĝis la ŝelon! Rigardu, ĉi tio povas doni al mi freŝan senton.” Dirante tion, Ronda elprenis platan skatolon, kiun paĉjo malfermis, kaj vidis vicon da helaj buntaj blokoj. Paĉjo komence pensis, ke tiuj estas farboj por pentraĵoj, sed post ekzameno, li ektrovis, ke tiuj estas dek du ŝeloj por poŝtelefono, en dek du koloroj.