Ronda rigardis sapvezikojn ŝvebantajn ĉie en la dormo, aspektante pli konfuzita. La sapvezikoj similis al aro da travideblaj orfiŝoj, kiuj lante naĝis en aero.
“Paĉjo, ni parolu pri pli interesajn aferojn!” Ronda klinis sian kapon sur la ŝultron de paĉjo, ŝia tono fariĝis pli mistera, “Paĉjo, ĉu nia instruistino belas?”
“Mi ne atentis… Ronda, mia ĵusa ideo estis …”
“Ŝi evidente belas!”
“Eble… mi ĵus intencis diri…”
“Paĉjo, ĉu vi ne rimarkis ŝiajn okulojn, kiam ŝi parolis kun vi? Ŝi ŝajne estis allogita de vi!”
“Kia infano, ĉu vi ne povas pensi malpli pri tedaĵoj?!” paĉjo kolere formovis filinajn manojn de sia ŝultro.
Ronda longe suspiris: “Ve, paĉjo, paĉjo, vi jam fariĝis homo, kiu interesiĝis pri nenio. Kia enua vivo estas la via, sen freŝaĵoj, sen novaĵoj, sen ekscitaĵoj? Vi eĉ volas esti vivo-instruisto por aliulo senhonte.”