[Komento] Preskaŭ ĉiuj frazoj en tiu ĉi lasta ĉapitro povas servi kiel paradoksaj aforismoj pri homaj vivprincipoj kaj kondutreguloj; aforismoj, kiuj disradias la brilon de la neelĉerpebla saĝeco de Laŭzi kaj estas plenplenaj de liaj nobla homamo kaj grandanimeco. “La Saĝulo rezervas al si nenion. / Ju pli Li helpas laŭeble al aliaj, des pli multe Li posedas; / Ju pli Li donas laŭeble al aliaj, des pli riĉa Li fariĝas.” Jes, ĝuste tia Saĝulo estas Laŭzi, la aŭtoro de tiu ĉi senmorta verko, — Homo saĝa, sincera, bona, erudicia, utila al ĉiuj kaj konkuras kontraŭ neniu en ĉio, kion Li faras.

［评析］　在这最后一章中几乎所有的句子都可以作为有关人的生活原则和行为规则的格言。这些格言闪耀着老子取之不尽的智慧的光芒，饱含着他的高尚的仁爱之心和宽宏大度。“圣人不积，既以为人，己愈有，既以与人，己愈多。”（圣人没有什么保留，他尽量帮助别人，自己反更充足，他尽量给与别人，自己反更富有。）是啊，这样的圣人就是这部不朽著作的作者老子，——一位有智慧的、真诚的、善良的、博学的、有利于所有人的、无论做什么都不与人相争的人。

以上源自王崇芳老师网文

不管内容大家是否感兴趣，写作手法我觉得非常好。所以贴出与大家共享。