ĈAPITRO 2

VARIADO EN NATURO


Variemo Individuaj diferencoj Dubindaj specioj Vastteritoriaj, multe difuzitaj, kaj vulgaraj specioj varias pleje Specioj de la pligrandaj genroj en ajna lando varias pli ol la specioj de malpligrandaj genroj Multaj specioj de la pligrandaj genroj similas al variaĵoj pro tio ke ili tre proksime, sed malegale, rilatas inter si, kaj havas limigitajn teritoriojn.


Antaŭ ol apliki la principojn evoluigitajn en la lasta ĉapitro al organikaj estaĵoj en natura stato, ni devas mallonge diskuti ĉu ĉi tiuj lastaj emas varii. Por trakti ĉi tiun temon minimume ĝuste, mi devus longe listigi sekajn faktojn; sed mi retenos por mia estonta verko. Kaj mi ne diskutos la diversajn difinojn kiuj estas donitaj al la termino specio. Neniu difino ankoraŭ kontentigas ĉiujn natursciencistojn; tamen ĉiuj natursciencistoj scias svage kion li celas kiam li parolas pri specio. Ĝenerale la termino inkluzivas la nekonatan elementon de distingita ago de kreo. La termino 'variaĵo' estas preskaŭ same malfacile difinebla; sed ĉi tie komuneco de prapatroj estas preskaŭ ĉiam implicita, kvankam oni rare povas pruvi tion. Ni ankaŭ havas kion oni nomas monstroj; sed ili estas gradoj de variaĵoj. Mi supozas ke monstro signifas konsiderindan devion de strukturo en iu parto, aŭ difekta aŭ malutila al la specio, kaj kutime ne heredigita. Iuj aŭtoroj uzas la terminon 'variaĵo' laŭ teknika senco, implicante modifon rekte kaŭzitan de la fizikaj vivkondiĉoj; kaj estas supozite ke 'variaĵoj' en ĉi tiu senco ne estas hereditaj: Sed kiu povas diri ke la nana kondiĉo de konkoj en la saletaj akvoj de la Balta maro, aŭ la nanaj plantoj de la Alpaj pintoj, aŭ la pli dika felo de animalo de la fora nordo, ne estus en kelkaj kazoj hereditaj, dum almenaŭ kelkaj generacioj? Kaj en ĉi tiu kazo, mi supozas ke la formo estus konsiderata variaĵo.

Denove, estas multaj malgrandaj diferencoj kiujn oni povas nomi individuaj diferencoj, ekzemple tiuj kiuj ofte aperas en idoj de la samaj gepatroj, aŭ supozeble okazas tiel, ĉar oni ofte vidas ilin en samspeciaj individuoj loĝantaj en la sama limigita regiono. Neniu supozas ke ĉiuj individuoj de la sama specio estas mulditaj en la tute sama muldilo. Ĉi tiuj individuaj diferencoj estas tre gravaj al ni, ĉar ili provizas materialon al natura selektado por akumulado, laŭ la sama maniero kiel la homo povas akumuli, en ajnan direkton, individuajn diferencojn en siaj malsovaĝaj produktaĵoj. Ĉi tiuj individuaj diferencoj ĝenerale efikas al partoj kiujn natursciencistoj konsideras negravaj; sed mi povus montri per longa listo de faktoj, ke partoj kiujn oni devas nomi gravaj, ĉu konsiderataj laŭ fiziologia aŭ klasifika vidpunkto, foje varias en individuoj de la sama specio. Mi estas konvinkita ke la plej sperta natursciencisto estus surprizita pro la nombro da kazoj de variado, eĉ en gravaj partoj de strukturo, kiujn li povus registri, kun agnosko de fakuloj, kiel mi registris, dum paso de jaroj. Oni devas memori ke malplaĉas al sistemistoj trovi variadon en gravaj trajtoj, kaj ne estas multaj homoj kiuj emas esplori detale internajn kaj gravajn organojn, kaj kompari ilin en multaj samspeciaj specimenoj. Mi neniam antaŭvidus ke la ĉefaj nervoj proksimaj al la centra ganglio de insekto varius en la sama specio; Mi atendus ke ŝanĝiĝoj de ĉi tia speco evidentiĝus nur per malgrandaj gradoj: tamen tre lastatempe Sinjoro Lobok (Lubbock) montris gradon da variado en ĉi tiuj ĉefaj nervoj en la Kokuso (Coccus), kiun oni povas kompari al la malorda branĉado de arba tigo. Ĉi tiu filozofia natursciencisto, mi aldonu, ankaŭ tre lastatempe montris ke la muskoloj en la larvoj de iuj insektoj estas apenaŭ unuecaj. Aŭtoroj foje argumentas laŭ cirklo kiam ili asertas ke gravaj organoj neniam varias; ĉar ĉi tiuj samaj aŭtoroj (laŭ konfeso de kelkaj) preskaŭ taksas trajton grava se ĝi ne varias; kaj, laŭ ĉi tiu vidpunkto, neniu kazo de iu ajn grava parto kiu varias estos trovita: sed laŭ ajna alia vidpunkto multaj kazoj certe estas troveblaj.

Estas unu punkto rilate al individuaj diferencoj, kiu ŝajnas al mi ekstreme perpleksa: Mi aludas al tiuj genroj kiujn oni foje nomas 'Proteaj' aŭ 'plurformaj,' en kiu la specioj montras malmoderan gradon de variado; kaj apenaŭ du natursciencistoj povas konsenti kiujn formojn taksi kiel speciojn kaj kiujn taksi kiel variaĵojn. Kiel ekzemplojn ni povas mencii la rubuson (Rubus), la rozon (Rosa), kaj la hieracion (Hieracium) inter plantoj, plurajn genrojn de insektoj, kaj plurajn genrojn de brakpiedulaj konkoj. En plej multaj polimorfaj genroj iuj el la specioj havas fiksitajn kaj definitivajn trajtojn. Genroj kiuj estas polimorfaj en unu lando ŝajnas esti, kun kelkaj esceptoj, polimorfaj en aliaj landoj, kaj same estas, konsiderante brakpiedulajn konkojn, je antaŭaj epokoj de tempo. Mi emas suspekti ke ni vidas en ĉi tiuj polimorfaj genroj variaĵojn en punktoj de strukturo kiuj nek helpas nek malhelpas al la specio, kaj sekve ne kaptiĝis nek fiksiĝis per natura selektado, kiel mi klarigos poste.

Tiuj formoj kiuj posedas je konsiderinda grado la karakteron de specio, sed kiuj estas tiom proksime similaj al iuj aliaj formoj, aŭ estas tiom proksime ligitaj al ili per mezaj gradoj, ke sciencistoj ne ŝatas taksi ilin kiel distingitajn speciojn, estas la plej gravaj por ni, laŭ pluraj manieroj. Ni havas multajn kialojn por kredi ke multe da ĉi tiuj dubindaj kaj proksime rilatitaj formoj konstante retenis siajn karakteraĵojn en sia propra lando dum longa tempo; tiom longe, laŭ nia scio, kiom bonaj kaj veraj specioj. Praktike, kiam natursciencisto povas kunigi du formojn per aliaj kiuj havas mezajn trajtojn, li traktas unu kiel variaĵon de alia, taksante la plej oftan, aŭ foje la unue priskribitan, kiel specion, kaj la alian kiel variaĵon. Sed kazoj de granda malfacileco, kiujn mi ne listigos ĉi tie, foje okazas kiam oni provas decidi ĉu taksi formon kiel variaĵon de alia, eĉ kiam ili estas proksime konektitaj per mezaj ligoj; kaj la ofte supozita hibrida naturo de la mezaj ligoj ne ĉiam forigos la malfacilecon. En multaj kazoj, tamen, unu formo estas taksita kiel variaĵo de alia, ne ĉar oni efektive trovis mezajn ligojn, sed ĉar la observanto supozas, pro analogio, ke ili nun ekzistas ie, aŭ eble antaŭe ekzistis; kaj jen granda pordo por eniro de dubo kaj konjekto malfermas.

Sekve, por determini ĉu formo devas esti taksita kiel specio aŭ variaĵo, la opinio de natursciencistoj kun prava juĝo kaj vasta sperto ŝajnas esti la sola sekvinda gvidilo. Ni devas, tamen, en multaj kazoj, decidi per maĵorio de natursciencistoj, ĉar estas malmultaj bone markitaj kaj bone konataj variaĵoj kiuj ne estis taksitaj kiel specioj de almenaŭ iuj kompetentaj spertuloj.

Oni ne povas disputi, ke ĉi tiuj dubindaj variaĵoj estas sufiĉe malraraj. Komparu la diversajn flaŭrojn de Granda Britio, Francio aŭ de Usono, priskribitajn de malsamaj botanikistoj, kaj vidu kiom surprize multe da formoj estas taksitaj kiel veraj specioj de unu botanikisto, kaj kiel nuraj variaĵoj de alia. Sinjoro H. C. Vatson (Watson), al kiu mi estas tre dankema pro helpo de ĉiuspeco, markis por mi 182 Britajn plantojn, kiujn oni ĝenerale konsideras kiel variaĵojn, sed kiuj estis taksitaj kiel specioj de iuj botanikistoj; farante la liston li ellasis multajn bagatelajn variaĵojn, kiuj tamen estis taksitaj de iuj botanikistoj kiel specioj. Kaj li tute ellasis plurajn tre polimorfajn genrojn. Sub genroj, inkluzive la plej polimorfajn formojn, Sinjoro Babinton (Babington) listigas 251 speciojn, kie Sinjoro Bentam (Bentham) listigas nur 112, - diferenco de 139 dubindaj formoj! Inter animaloj kiuj kuniĝas por ĉiu nasko, kaj kiuj estas tre moviĝemaj, dubindaj formoj, taksitaj de unu zoologo kiel specioj kaj de alia kiel variaĵoj, rare troviĝas en la sama lando, sed estas malraraj en apartigitaj lokoj. Tre multaj da tiuj birdoj kaj insektoj en Norda Ameriko kaj Eŭropo, kiuj diferencas nur malmulte inter si, estis taksitaj de unu eminenta natursciencisto kiel nedubindaj specioj, kaj de alia kiel variaĵoj, aŭ, kiel oni ofte diras, geografiaj rasoj! Antaŭ multaj jaroj, mi komparis kaj vidis aliajn kompari la birdojn de apartaj insuloj de la Galapaga Insularo, inter la insuloj kaj kun tiuj de la Amerika kontinento. Mi miregis pro la tute svaga kaj arbitra distingo inter specioj kaj variaĵoj. Sur la insuletoj de la malgranda Madejra grupo estas multaj insektoj kiuj estas taksitaj kiel variaĵoj en la admirinda verko de Sinjoro Volaston (Wollaston), sed kiuj sendube estus taksitaj kiel distingitaj specioj de multaj entomologoj. Eĉ Irlando havas kelkajn animalojn, nun ĝenerale konsideritaj kiel variaĵoj, sed kiuj estis taksitaj kiel specioj de iuj zoologoj. Pluraj tre spertaj ornitologoj konsideras nian Britan lagopon kiel nure fortemarkitan rason de la Norvega specio, kvankam la pleja multo konsideras ĝin kiel nedubindan specion, unikan al Granda Britio. Granda distanco inter la hejmoj de du dubindaj formoj influas multajn natursciencistojn taksi ambaŭ kiel distingitajn speciojn; sed kioma distanco, oni prave demandas, sufiĉas? Se tiu inter Ameriko kaj Eŭropo plene sufiĉas, ĉu tiu inter la Kontinento kaj Acoroj, aŭ Madejro, aŭ Kanarioj, aŭ Irlando sufiĉas? Oni devas agnoski ke multaj formoj, konsideritaj de kompetentegaj ekspertoj kiel variaĵoj, havas tiom perfekte la karakteron de specioj ke ili estas taksitaj de aliaj tre kompetentegaj ekspertoj kiel bonaj veraj specioj. Sed diskuti ĉu ili prave nomiĝas specioj aŭ variaĵoj, antaŭ ol oni ĝenerale akceptas difinon de ĉi tiuj terminoj, estas kvazaŭ vane frapi aeron.

Multaj kazoj de fortemarkitaj variaĵoj aŭ dubindaj specioj bone meritas konsideron; ĉar pluraj interesaj fadenoj de argumento, laŭ geografia distribuo, analoga variado, hibridismo, ktp. uziĝis por provi determini ilin rangon. Ĉi tie mi donos nur unu ekzemplon, - la bone konatan kazon de la primolo kaj la elatioro (Primula veris, Primula elatior). Ĉi tiuj plantoj tre malsimilas; ili havas malsaman guston kaj ellasas malsaman odoron; ili floras je iomete malsama tempo; ili kreskas en iom malsamaj lokoj; ili supreniras montojn ĝis malsamaj altitudoj; ili havas malsamajn geografiajn etendiĝojn; kaj fine, laŭ multaj eksperimentoj faritaj dum pluraj jaroj de la zorgema observanto Gartner, ili malfacile interbrediĝas. Ni apenaŭ povus esperi pli bonajn indikaĵojn ke la du formoj estas specie distingitaj. Aliflanke, ili estas unuigitaj per multaj mezaj ĉeneroj, kaj estas tre dubinde ke ĉi tiuj ĉeneroj estas hibridoj; kaj ŝajnas al mi, ke estas nevenkebla kvanto da eksperimentaj indikaĵoj, kiuj montras ke ili devenas de komunaj prapatroj, kaj sekve, devas esti konsiderataj kiel variaĵoj.

Proksima esploro, en la plejo da kazoj, kondukos natursciencistojn al interkonsento pri kiel rangi dubajn formojn. Tamen oni devas konfesi, ke oni trovas la plej grandan nombron da formoj de duba valoro, en la plej bone konataj landoj. Surprizis min la fakto, ke se ajna animalo aŭ planto en natura stato estas tre utila al homoj, aŭ pro ajna kaŭzo kaptas zorgan homan atenton, oni preskaŭ senescepte trovas registritajn variaĵojn. Plie, ĉi tiuj variaĵoj estas ofte taksitaj de iuj aŭtoroj kiel specioj. Konsideru la vulgaran kverkon, kiom zorge ĝi estis studata; tamen germana aŭtoro listigas pli ol dek du speciojn por formoj, kiuj estas tre ĝenerale konsideritaj kiel variaĵoj; kaj en ĉi tiu lando oni povas citi plej estimatajn botanikajn ekspertojn kaj spertulojn por montri ke la sesilaj kaj pedunklaj kverkoj estas, aŭ bonaj distingitaj specioj aŭ nuraj variaĵoj.

Kiam juna natursciencisto komencas studi grupon de organismoj tute nekonataj al li, li komence tre konfuziĝas en sia klopodo determini kiujn diferencojn konsideri speciaj, kaj kiujn konsideri variaĵaj; ĉar li scias nenion pri la kvanto kaj speco de variado kiu okazas en la grupo; kaj ĉi tio montras, almenaŭ, ke ĝenerale estas iom da variado. Sed se li limigas sian atenton al unu klaso ene de unu lando, li baldaŭ decidos kiel rangi pleje da la dubindaj formoj. Lia ĝenerala tendenco estos listigi multajn speciojn, ĉar la kvanto da diferencoj en la formoj kiujn li studadas imponos al li, same kiel la antaŭe menciitaj kolombobredisto aŭ kokobredisto; kaj li havas malmulte da ĝenerala kono pri analoga variado en aliaj grupoj en aliaj landoj, per kiu li povus korekti siajn unuajn impresojn. Dum li vastigas la kampon de siaj observoj, li renkontos pli da malfacilaj kazoj; ĉar li renkontos pli grandan nombron da proksime rilatitaj formoj. Sed se liaj observoj vaste etendiĝos, li finfine ĝenerale kapablos mem decidi kiujn nomi variaĵoj kaj kiujn nomi specioj; sed por sukcesi en ĉi tio li devos agnoski multe da variado, kaj la vero de ĉi tiu agnosko ofte estos disputata de aliaj natursciencistoj. Plie, kiam li komencos studi rilatitajn formojn akiritajn de landoj kiuj ne rekte konektiĝas, li apenaŭ povos esperi trovi mezajn ligojn inter siaj dubaj formoj. Li devos fidi preskaŭ tute al analogeco, kaj liaj malfacilaĵoj kreskos al klimakso.

Certe, ĝis nun neniu klara linio de apartigo estas desegnita inter specioj kaj subspecioj - tio estas, la formoj kiuj, laŭ la opinio de iuj natursciencistoj, preskaŭ sed ne ankoraŭ atingis la rangon de specio; aŭ, denove, inter subspecioj kaj klare markitaj variaĵoj, aŭ inter malpli klaraj variaĵoj kaj individuaj diferencoj. Ĉi tiuj diferencoj kunfandiĝas laŭ neperceptebla serio; kaj serio donas al la menso impreson de efektiva trapaso.

Tial mi konsideras individuajn diferencojn, kvankam de malgranda intereso al sistemistoj, tre gravaj por ni, ĉar ili estas la unua paŝo al tiaj apenaŭaj variaĵoj kiuj estas malofte konsiderataj registrindaj en verkoj de natura historio. Kaj mi konsideras variaĵojn kiuj estas laŭ ajna grado pli distingitaj kaj daŭraj, kiel ŝtupoj kondukantaj al pli forte markitaj kaj pli daŭraj variaĵoj; kaj ĉi tiujn lastajn, kiel kondukantaj al subspecioj, kaj al specioj. La paso de unu stadio de diferenco al alia pli alta stadio eble estas, en iuj kazoj, kaŭzita nur de la longdaŭra efiko de malsamaj fizikaj kondiĉoj en du malsamaj regionoj; sed mi ne multe fidas ĉi tiun vidpunkton; kaj mi atribuas la pason de variaĵo, de stato en kiu ĝi tre malmulte diferencas de ĝia prapatro al stato en kiu ĝi pli diferencas, al la efiko de natura selektado, kiu akumulas diferencojn de strukturo en certajn difinitajn direktojn. (Mi klarigos ĉi tion pli plene ĉisube.) Tial, mi kredas ke oni povas prave nomi bone markitan variaĵon komencanta specio; sed oni devas juĝi ĉu ĉi tiu kredo estas pravigebla per la ĝenerala pezo de pluraj faktoj kaj vidpunktoj prezentitaj en ĉi tiu verko.

Oni ne devas supozi ke ĉiuj variaĵoj aŭ komencantaj specioj necese atingos la rangon de specio. Eble en ĉi tiu komenca stadio ili formortos, aŭ ili eble daŭros kiel variaĵoj dum tre longa tempo, kiel sinjoro Volaston (Wollaston) pruvis per variaĵoj de certaj fosiliaj teraj konkoj en Madejro. Se variaĵo prosperus tiel ke ĝi supernombrus la gepatran specion, ĝi tiam rangus kiel specio, kaj la specio kiel variaĵo; aŭ ĝi eble anstataŭus kaj formortigus la gepatran specion; aŭ ambaŭ eble kunekzistus, kaj ambaŭ rangus kiel sendependaj specioj. Sed ni devos reveni al ĉi tiu temo poste.

Oni komprenos de ĉi tiuj komentoj ke mi konsideras la terminon specio kiel arbitre donita, por oportuneco, al grupo de individuoj kiuj tre similas sin, kaj ke ĝi ne esence diferencas de la termino variaĵo, kiu estas donita al malpli distingitaj kaj pli ŝanĝiĝemaj formoj. La termino variaĵo, siavice, kompare kun nuraj individuaj diferencoj, estas ankaŭ aplikata arbitre, kaj por nura oportuneco.

Gvidata de teoriaj konsideroj, mi pensis ke oni eble povus akiri iujn interesajn rezultojn pri la naturo kaj rilatoj de specioj kiuj plej varias, per listigo de ĉiuj variaĵoj en pluraj bone priskribitaj flaŭroj. Komence, ĉi tio ŝajnis esti simpla tasko; sed sinjoro H. C. Vatson (Watson), al kiu mi multe dankas pro valoraj konsiloj kaj helpo en ĉi temo, rapide konvinkis min ke estas multaj malfacilaĵoj. Poste, doktoro Hoker (Hooker) eĉ pli forte konvinkis min. Mi prokrastos la diskuton de ĉi tiuj malfacilaĵoj, kaj la tabelojn mem pri la proporcioj de variantaj specioj, ĝis mia estonta verko. Doktoro Hoker rajtigas min aldoni, ke post zorga legado de mia manuskripto, kaj kontrolo de la tabeloj, li pensas ke la sekvantaj konstatoj estas sufiĉe bone pruvitaj. La tuta temo, tamen, traktita tre mallonge, kiel necesas ĉi tie, estas iom perpleksa. Aludoj al 'lukto por ekzisto,' 'diverĝo de karaktero,' kaj aliaj diskutotaj demandoj estas neeviteblaj.

Alfonzo De Kandole (Alph. De Candolle) kaj aliaj montris ke plantoj kiuj havas tre larĝajn etendiĝon ĝenerale montras variaĵojn; kaj ĉi tio ne estas surprizo, ĉar ili submetiĝas al diversaj fizikaj kondiĉoj, kaj ili konkurencas kun malsamaj organikaj estaĵoj. (Ni vidos poste, ke ĉi tio estas multe pli grava cirkonstanco.) Sed miaj tabeloj plie montras ke, en ajna limigita lando, la plej vulgaraj specioj, (tio estas, kiuj havas la plej grandan nombron da individuoj), kaj la specioj kiuj estas plej vaste dislokitaj ene de siaj propraj landoj (iom malsama al vasta etendo kaj, certagrade, vulgareco), ofte montras variaĵojn sufiĉe bone markitajn por esti registritaj en botanikaj verkoj. Sekve, estas la plej prosperaj, aŭ alivorte, la ĉefaj specioj, - tiuj kiuj etendiĝas vaste sur la Tero, estas plej dislokitaj en siaj propraj landoj, kaj estas plejnombraj laŭ individuoj, - kiuj plej ofte produktas bone markitajn variaĵojn, aŭ, laŭ mia opinio, komencantajn speciojn. Kaj ĉi tio, eble, estus antaŭvidebla; Por fariĝi iugrade daŭra, variaĵoj pro neceso devas lukti kun aliaj loĝantoj de la lando. La specioj kiuj jam superregas plej probable produktos idojn, kiuj, kvankam iom ŝanĝitaj, tamen heredos tiujn avantaĝojn kiuj ebligis al siaj gepatroj supernombri iliajn samlandanojn.

Se la plantoj loĝantaj en lando kaj priskribitaj en ajna Flaŭro estus dividitaj en du grupojn, ĉiuj tiuj de la pli grandaj genroj je unu flanko, kaj tiuj en la pli malgrandaj genroj ĉe la alia flanko, iom pli granda nombro de la tre vulgaraj kaj tre dislokitaj, aŭ ĉefaj specioj troviĝus je la flanko de la pli grandaj genroj. Ĉi tio, denove, estus antaŭvidebla; ĉar la nura fakto ke multaj specioj de la sama genro enloĝas ajnan landon, montras ke estas io en la organikaj aŭ neorganikaj kondiĉoj de tiu lando kiuj favoras la genron; kaj, sekve, ni atendus trovi en la pli grandaj genroj, aŭ en tiuj kiuj inkluzivas multajn speciojn, larĝan proporcian nombron da ĉefaj specioj. Sed tiom da faktoroj emas nebuligi ĉi tiun rezulton, ke surprizas min ke miaj tabeloj montras eĉ malgrandan plejon ĉe la flanko de la pli grandaj genroj. Mi ĉi tie aludos al nur du kaŭzoj de nebuligo. Sensal-akvaj kaj sal-amaj plantoj ĝenerale havas tre vastajn etendiĝojn kaj estas tre difuzita, sed ĉi tio ŝajnas esti ligita kun la naturo de la lokoj en kiuj ili loĝas, kaj havas malgrandan aŭ nenian rilaton al la grandeco de la genro al kiu la specio apartenas. Denove, plantoj de malalta nivelo de strukturo estas ĝenerale multe pli vaste difuzitaj ol plantoj de pli alta nivelo; kaj ĉi tie denove ne estas klara rilato kun la grandeco de la genro. La kialo por la larĝa etendiĝo de plantoj de simpla strukturo estos diskutita en la ĉapitroj pri geografia distribuiĝo.

Konsiderante speciojn nur forte markitaj kaj klare difinitaj variaĵoj, mi atendis ke la specioj de la pli grandaj genroj en ĉiu lando pli ofte montrus variaĵojn, ol la specioj de la pli malgrandaj genroj; ĉar tie kie multaj proksime rilatitaj specioj (specioj de la sama genro) troviĝas , multaj specioj devus, ĝenerale, esti formiĝantaj. Kie multaj grandaj arboj kreskas, ni atendas trovi arbidojn. Kie multaj specioj de genro formiĝis per variado, cirkonstancoj estis favoraj al variado; tial ni atendus ke la cirkonstancoj ĝenerale ankoraŭ favorus variadon. Aliflanke, se ni konsiderus ĉiun specion kiel specialan rezulton de kreado, ne ekzistas evidentan kialon kial pli da variaĵoj ne troviĝus en grupo havanta multajn speciojn, ol en grupo kun malmultaj.

Por testi la veron de ĉi tiu hipotezo, mi aranĝis la plantojn de dek du landoj, kaj la koleopteraj insektoj de du regionoj, en du preskaŭ egalajn grupojn, la specioj de la pli grandaj genroj unuflanke, kaj tiuj de la pli malgrandaj genroj aliflanke, kaj senescepte montriĝis ke pli granda proporcio de la specioj de la pli grandaj genroj prezentas variaĵojn, ol de la flanko de la pli malgrandaj genroj. Plie, la specioj de grandaj genroj kiuj prezentas variaĵojn, senescepte prezentas pli grandan averaĝan nombron de variaĵoj ol la specioj de malgrandaj genroj. Ambaŭ rezultoj sekvas kiam oni faras alian dividon, kaj kiam ĉiuj plej malgrandaj genroj, de nur unu ĝis kvar specioj, estas tute forigitaj de la tabeloj. Ĉi tiuj faktoj havas simplan signifon laŭ la vidpunkto ke specioj estas nur forte markitaj kaj daŭrantaj variaĵoj; ĉar kiam ajn multaj specioj de la sama genro formiĝis, aŭ kie, (parolante metafore) , la produktado de specioj estis aktiva, ni devas ĝenerale trovi ke la produktado ankoraŭ aktivas, pli speciale ĉar ni havas kialojn por kredi ke la proceso de produktado de novaj specioj estas malrapida. Kaj ĉi tio certe estas la kazo, se variaĵoj estas konsiderataj komencantaj specioj; ĉar miaj tabeloj klare montras laŭ ĝenerala principo ke kiam multaj specioj de genro formiĝas, la specioj de tiu genro prezentas plurajn variaĵojn, alivorte komencantajn speciojn, pli ol averaĝe. Ne estas kazo ke ĉiuj grandaj genroj nun multe varias, kaj tiel pligrandiĝas en nombro de specioj, aŭ ke neniu malgranda genro nuntempre varias kaj pligrandiĝas; se tio estus vera, ĝi detruus mian teorion; ĉar geologio klare montras al ni ke malgrandaj genroj, dum paso de tempo, ofte multe grandiĝis; kaj ke la grandaj genroj ofte atingis siajn maksimumojn, malkreskis, kaj malaperis. Ĉio kiun mi volas montri estas ke, kie multaj specioj de genroj formiĝis, averaĝe multaj ankoraŭ formiĝas; kaj ĉi tio validas.

Estas aliaj rilatoj inter la specioj de grandaj genroj kaj iliaj registritaj variaĵoj kiuj meritas atenton. Ni jam vidis ke ne ekzistas senmanka kriterio por distingi speciojn de bone markitaj variaĵoj; kaj en tiuj kazoj en kiu mezaj ĉeneroj ne troviĝas inter dubindaj formoj, natursciencistoj estas devigataj juĝi laŭ la kvanto de diferenco inter ili, juĝante per analogio ĉu la kvanto sufiĉas por levi unu aŭ ambaŭ al la rango de specio. Pro tio la kvanto de diferenco estas tre grava kriterio por decidi ĉu du formoj estu rangitaj kiel specioj aŭ variaĵoj. Nun Fries rimarkis koncerne plantojn, kaj Vestvud (Westwood) koncerne insektojn, ke en grandaj genroj la kvanto de diferenco inter la specioj estas ofte treege malgranda. Mi provis testi ĉi tion numere per averaĝoj, kaj laŭ miaj neperfektaj rezultoj, ili ĉiam konfirmas la vidpunkton. Mi ankaŭ konsultis iujn saĝajn kaj tre spertajn observantojn, kaj post konsiliĝo, ili konsentas kun ĉi tiu vidpunkto. Ĉirilate, sekve, la specioj de la grandaj genroj similas al variaĵoj, pli ol la specioj de la pli malgrandaj genroj. Aŭ oni povas prezenti la kazon alimaniere, dirante ke en la grandaj genroj, en kiu pli ol averaĝa nombro da variaĵoj aŭ komencantaj specioj nun produktiĝas, multaj jam produktitaj specioj ankoraŭ iugrade similas al variaĵoj, ĉar ili malsamas inter si per malpli ol kutima diferenco.

Plie, la specioj de la grandaj genroj rilatas al si, en la sama maniero kiel la variaĵoj de ajna specio rilatas al si. Neniu natursciencisto asertas ke ĉiuj specioj de iu genro estas egale distingitaj de si; ili ĝenerale divideblas en subgenrojn, aŭ dividaĵojn, aŭ malpliajn grupojn. Kiel Fries bone rimarkigis, malgrandaj grupoj de specioj ĝenerale ariĝas kiel satelitoj ĉirkaŭ aliaj specifaj specioj. Kaj kio estas variaĵoj se ne grupoj de formoj, malegale rilatitaj al si, kaj ariĝitaj ĉirkaŭ iuj formoj - tio estas, ĉirkaŭ iliaj gepatraj specioj? Sendube estas unu tre grava punkto de diferenco inter variaĵoj kaj specioj; tio estas, ke la kvanto da diferenco inter variaĵoj, kiam komparataj inter si aŭ kun siaj gepatraj specioj, estas multe malpli ol tio inter specioj de la sama genro. Sed kiam ni diskutos la principon, kiun mi nomas Diverĝo de Karaktero, ni vidos kiel eblas klarigi ĉi tion, kaj kiel la malgrandaj diferencoj inter variaĵoj emos pliiĝi al la pligrandaj diferencoj inter specioj.

Estas alia punkto kiu laŭ mi meritas atenton. Variaĵoj ĝenerale havas tre limigitaj etendiĝoj: ĉi tiu aserto ja estas apenaŭ pli ol aksiomo, ĉar se variaĵo havus pli vastan etendiĝon ol ĝia supozita gepatra specio, iliaj rangoj estus inversaj. Sed estas ankaŭ kialoj por kredi ke tiuj specioj kiuj estas tre rilatitaj al aliaj specioj, kaj tial similaj al variaĵoj, ofte havas tre limigitajn etendiĝojn. Ekzemple, sinjoro H. C. Vatson (Watson) markis por mi en la tre-konsultita Londona Katalogo de plantoj (kvara eldono), 63 plantojn kiuj estas rangitaj kiel specioj, sed kiujn li konsideras tiom proksime rilatitaj al aliaj specioj, ke ilia valoro estas dubinda: ĉi tiuj 63 supozitaj specioj etendiĝas laŭ averaĝo sur 6.9 de la provincoj en kiuj sinjoro Vatson dividis Grandan Brition. Nu, en ĉi tiu sama katalogo, 53 agnoskitaj variaĵoj estas registritaj, kaj ĉi tiuj etendiĝas sur 7.7 provincoj; dum la specioj al kiuj ĉi tiuj variaĵoj apartenas etendiĝas sur 14.3 provincoj. Tiel, la agnoskitaj variaĵoj havas preskaŭ la saman limigitan averaĝan etendiĝon, kiun havas tiuj tre proksime rilatitaj formoj, kiujn sinjoro Vatson markis por mi kiel dubindajn speciojn. Sed Britaj botanikistoj preskaŭ universale rangas tiujn dubindajn formojn kiel bonajn kaj verajn speciojn.

Fine, variaĵoj havas la samajn ĝeneralajn trajtojn kiel specioj, ĉar oni ne povas distingi ilin de specioj, escepte, unue, per malkovro de mezaj ligantaj formoj, kaj la ekzisto de tiaj ligoj ne povas influi la efektivajn trajtojn de la formoj kiujn ili konektas; kaj due, per iu kvanto de diferenco, ĉar du formoj, se ili malsamas tre malmulte, estas ĝenerale rangitaj kiel variaĵoj, eĉ se mezaj ligantaj formoj ne estis malkovritaj; sed la kvanto de diferenco konsiderata necesa por rangi du formojn kiel speciojn estas tute nedifinita. En genroj kiuj havas pli ol averaĝan nombron da specioj en ajna lando, la specioj de ĉi tiuj genroj havas pli ol averaĝan nombron da variaĵoj. En grandaj genroj la specioj emas esti proksime, sed malegale rilatitaj, formantaj malgrandajn grupojn ĉirkaŭ iuj specioj. Specioj tre proksime rilatitaj al aliaj specioj ŝajne havas limigitajn etendiĝojn. En ĉiuj tiuj pluraj rilatoj la specioj de grandaj genroj prezentas fortan analogion kun variaĵoj. Kaj ni povas klare kompreni ĉi tiujn analogiojn, se specioj iam ekzistis kiel variaĵoj, kaj tiel originis: dume, ĉi tiuj analogioj estas tute neklarigeblaj se ĉiu specio estas sendepende kreita.

Ni ankaŭ vidis, ke estas la plej prosperaj kaj ĉefaj specioj de la pli grandaj genroj kiuj averaĝe varias pleje; kaj variaĵoj, kiel ni vidos poste, emas konvertiĝi en novajn distingitajn speciojn. La pli grandaj genroj tiel emas fariĝi pli grandaj; kaj ĉie en naturo la formoj de vivo kiuj nun superregas emas fariĝi eĉ pli superregantaj, lasante multajn modifitajn kaj superregantajn praidojn. Sed per paŝo poste klarigotaj, la pli grandaj genroj ankaŭ emas dividiĝi en pli malgrandajn genrojn. Kaj tiel, la formoj de vivo en la tuta universo dividiĝas en grupojn sub grupoj.