La kvanto da rekta efiko kiun klimataj diferencoj, manĝaĵo, ktp., havas sur iu estaĵo estas ekstreme dubinda. Mia impreso estas, ke la efiko estas ekstreme malgranda en la kazo de animaloj, sed eble iom pli en tiu de plantoj. Oni povas, almenaŭ, senhezite konkludi ke tiaj influoj ne povas produkti la multajn okulfrapajn kaj komplikajn kunadaptiĝojn de strukturo inter iu organika estaĵo kaj alia, kiun ni vidas ĉie en naturo. Iomete da influo estas atribuebla al klimato, manĝaĵo, ktp.: tiel, E Forbs (Forbes) diras memfide ke konkoj ĉe siaj sudaj limoj, kaj kiam vivantaj en malprofunda akvo, estas pli brile koloritaj ol tiuj de la sama specio pli norde aŭ pli profunde. Guld (Gould) kredas ke birdoj de la sama specio estas pli brile koloritaj sub klara atmosfero, ol kiam ili vivas sur insuloj aŭ apud la marbordo. Same pri insektoj, Volaston (Wollaston) estas konvinkita ke loĝado apud la maro influas iliajn kolorojn. Mokin-Tandon (Moquin-Tandon) faris liston de plantoj kiuj, kiam ili kreskas proksime al marbordo, havas iom karnecajn foliojn, sed ne karnecajn aliloke. Pluraj aliaj kazoj estas citeblaj.

La fakto ke variaĵoj de iu specio, kiam ili eniras la teritorion de aliaj specioj, ofte akiras je iometa grado iom da la trajtoj de tiaj specioj, kongruas kun mia vidpunkto ke ĉiuspecaj specioj estas nur bone markitaj kaj daŭraj variaĵoj. Tiele la specioj de konkoj kiuj limiĝas al tropikaj kaj malprofundaj maroj estas ĝenerale pli brile koloraj ol tiuj limigitaj al malvarmaj kaj profundaj maroj. La birdoj kiuj limiĝas al kontinentoj estas, laŭ sinjoro Guld, pli brile koloraj ol tiuj de insuloj. La insekt-specioj limigitaj al marbordoj, kiel ĉiuj kolektantoj scias, estas ofte latunecaj aŭ okulfrapaj. Plantoj kiuj vivas apud la maro emas havi karnecajn foliojn. Tiu kiu kredas je la kreado de ĉiu specio, devas diri ke ĉi tiu konko, ekzemple, estis kreita kun brilaj koloroj por varma maro; sed ke ĉi tiu alia konko fariĝis brilkolora per variado kiam ĝi etendiĝis en pli varmajn aŭ pli malprofundajn lokojn.

Kiam variaĵo estas iomete utila al estaĵo, oni ne povas scii kiom atribui al la akumula efiko de natura selektado, kaj kiom al la vivkondiĉoj. Ekzemple, estas bone konate al peltistoj ke animaloj de la sama specio havas pli dikan kaj pli bonan pelton, ju pli severa estis la klimato en kiu ili vivis; sed kiu povas scii kiom da ĉi tiu diferenco eble ŝuldiĝas al la avantaĝo kaj konservado de la plej varme vestitaj individuoj dum multaj generacioj, kaj kiom al la senpera ago de severa klimato? ĉar ŝajnas ke klimato havas iun senperan efikon sur la haro de malsovaĝaj kvarpieduloj.

Oni povas prezenti kazojn de la sama variaĵo produktita sub vivkondiĉoj kiuj estas tiom malsamaj kiom oni povas imagi; kaj, aliflanke, de malsamaj variaĵoj produktitaj de la sama specio en la samaj kondiĉoj. Tiaj faktoj montras kiom malrekte la vivkondiĉoj verŝajne agas. Denove, natursciencistoj konas nenombreblajn kazojn de specioj kiuj daŭras puraj, aŭ tute ne varias, kvankam ili vivas en plej malaj klimatoj. Ĉi tiaj konsideroj emas konvinki min ke la senpera efiko de vivkondiĉoj estas tre malgrava. Malrekte, kiel mi antaŭe rimarkigis, ili ŝajne havas gravan rolon por influi la reproduktan sistemon, kaj tiel instigas variemon; kaj natura selektado tiam akumulos ĉiujn profitdonajn variaĵojn, eĉ bagatelajn, ĝis kiam ili fariĝas klare formitaj kaj distingeblaj.

Pro la faktoj aluditaj en la unua ĉapitro, mi kredas ke apenaŭ ekzistas dubo ke uzado fortigas kaj grandigas partojn en malsovaĝaj animaloj, kaj neuzado malgrandigas ilin; kaj ke tiaj modifoj herediĝas. En libera naturo, neniu normo de komparo haveblas, per kiu oni povus juĝi la efikojn de longdaŭra uzado aŭ neuzado, ĉar ni ne konas la gepatrajn formojn; sed multaj animaloj havas strukturojn kiuj klarigeblas per la efikoj de neuzado. Kiel profesoro Oŭen (Owen) rimarkis, ne ekzistas pli granda strangaĵo en naturo ol birdo kiu ne kapablas flugi; tamen estas pluraj en ĉi tiu ŝtato. La grandkapa anaso de Suda Ameriko nur kapablas bati siajn flugilojn laŭ la surfaco de la akvo. Ĝiaj flugiloj estas en preskaŭ la sama stato kiel la malsovaĝa Ejlsburi-anaso (Aylesbury). Ĉar la pli grandaj surtermanĝantaj birdoj malofte flugas escepte por eskapi danĝeron, mi kredas ke la preskaŭ senflugila stato de pluraj birdoj, kiuj nun loĝas aŭ lastatempe loĝis plurajn oceanajn insulojn sen predantaj bestoj, estis kaŭzita per neuzado. La struto certe loĝas en kontinentoj kaj estas malŝirmita al danĝeroj de kiu ĝi ne povas eskapi per flugo, sed per piedbatado ĝi povas defendi sin de malamikoj, tiom bone kiom ajna malgranda kvarpiedulo. Oni povas imagi ke la frua prapatro de la struto havis kutimojn kiel tiuj de otido, kaj dum natura selektado pliigis la grandecon kaj pezon de ĝia korpo en sinsekvaj generacioj, ĝiaj kruroj estas uzataj pli, kaj ĝiaj flugiloj malpli, ĝis ili fariĝis malkapablaj flugi.

Kerbi (Kirby) rimarkis (kaj mi observis la saman fakton) ke la antaŭaj tarsoj, aŭ piedoj, de multaj masklaj fekmanĝantaj skaraboj estas ofte forrompitaj; li kontrolis dek sep specimenojn en sia propra kolekto, kaj neniu havis eĉ restaĵon. En Onites apelles la tarsoj estas tiom ofte perditaj, ke la insekto estis priskribita kiel sentarsa. En iuj aliaj genroj ili ekzistas, sed en rudimenta stato. En la Ateŭko aŭ sankta skarabo de la Egiptoj, ili tute mankas. Ne estas sufiĉe da indikoj por konvinki min ke mutilaĵoj iam ajn herediĝas; kaj mi preferus klarigi la tutan mankon de la antaŭaj tarsoj en Ateŭko, kaj ilia rudimenta stato en iuj aliaj genroj, per la longdaŭraj efikoj de neuzado en iliaj prauloj; ĉar la tarsoj estas preskaŭ ĉiam perditaj en multaj fekmanĝantaj skaraboj, ili verŝajne estas perditaj frue en vivo, kaj tial ne povas esti multe uzataj de ĉi tiuj insektoj.

En iuj kazoj, oni facile atribuus al neuzado strukturajn modifojn kiuj estas tute, aŭ ĉefe, kaŭzitaj de natura selektado. Sinjoro Volaston malkovris la rimarkindan fakton ke 200 skaraboj, el la 550 specioj kiuj loĝas sur Madejro, havas tiom difektitajn flugilojn ke ili ne povas flugi; kaj ke el la dudek naŭ indiĝenaj genroj, ne malpli ol dudek tri genroj havas ĉiujn siajn speciojn en ĉi tiu kondiĉo! Jen kelkaj faktoj. Skaraboj en multaj partoj de la mondo ofte estas portitaj per vento al la maro kie ili pereas. La skaraboj en Madejro, kiel sinjoro Volaston observis, kaŝas sin ĝis la vento malfortiĝas kaj la suno brilas. La proporcio de senflugilaj skaraboj estas pli granda sur la nudaj Dezertoj ol en Madejro mem. Kaj speciale malordinara fakto, tre forte asertita de sinjoro Volaston, estas la preskaŭ tuta manko de certaj grandaj grupoj de skaraboj, kiuj estas aliloke tre multnombraj, kaj kiuj havas vivkutimojn kiuj preskaŭ necesigas oftan flugadon. Ĉi tiuj pluraj konsideroj kredigas al mi ke la senflugila stato de tiom multe da Madejraj skaraboj estas ĉefe atribuebla al la ago de natura selektado, sed probable kombinita kun neuzado. Dum miloj da sinsekvaj generacioj, ĉiu individua skarabo kiu flugus malpliofte, ĉu pro posedo de iomete malpli perfekte formitaj flugiloj aŭ pro malmoviĝemaj kutimoj, estus havinta la plej bonan ŝancon de travivo, ĉar ĝi ne portiĝus per vento al maro; kaj, aliflanke, tiuj skaraboj kiuj ofte ekflugus, plej ofte estus portitaj al maro kaj tiel estus detruitaj.

La insektoj en Madejro kiuj ne estas surtermanĝantoj, kaj kiuj, kiel la flormanĝantaj koleopteroj kaj lepidopteroj, devas ade uzi siajn flugilojn por akiri sian nutraĵon, havas, laŭ la suspekto de sinjoro Volaston, ne malgrandajn flugilojn, sed eĉ pligrandigitajn. Ĉi tio estas tre kongrua kun la ago de natura selektado. Ĉar kiam nova insekto unue alvenus al la insulo, la tendenco de natura selektado al pligrandigo aŭ malpligrandigo de la flugiloj dependus ĉu pli granda nombro da individuoj saviĝus per sukcesa batalo kun la ventoj, aŭ per rezigno de la provo kaj rara flugado aŭ neflugado. Kiel maristoj en rompita ŝipo proksime al la marbordo, estus pli bone por la bonaj naĝantoj, se ili povus naĝi eĉ pli for. Male estus pli bone por la malbonaj naĝantoj se ili tute ne kapablus naĝi kaj restus kun la rompita ŝipo.

La okuloj de talpoj kaj de iuj tunelantaj ronĝuloj estas rudimentaj laŭ grandeco, kaj en iuj kazoj tre kovritaj per haŭto kaj pelto. Ĉi tiu stato de la okuloj probable ŝuldiĝas al laŭgrada malpligrandiĝo pro neuzado, sed eble estas helpata de natura selektado. En Suda Ameriko, tunelanta ronĝulo, la tukuo, (Ctenomys), estas eĉ pli subtera en siaj kutimoj ol la talpo; kaj hispano, kiu ofte kaptis ilin, certigis al mi ke ili ofte estas blindaj; Unu kiun mi gardis certe estis tiel. La kaŭzo, kiu evidentiĝis dum dissekcio, estis inflamo de la niktita membrano. Ĉar ofta okula inflamo devas estis damaĝa al iu animalo, kaj ĉar okuloj certe ne estas nepre necesaj al animaloj de subteraj kutimoj, malpligrandiĝo kun fermiĝo de palpebroj kaj kresko de haŭto super ili, eble en tiaj kazoj estus avantaĝo; kaj se tiel, natura selektado konstante helpus la efikojn de neuzado.

Estas bone konate ke pluraj animaloj, apartenantaj al plej malsamaj klasoj, kiuj enloĝas la kavernojn de Stirio (Styria) kaj Kentukio, estas blindaj. En iuj kraboj la pedunkloj por la okuloj restas, kvankam la okuloj mankas; la tripodo estas, sed la teleskopo kun ĝiaj lensoj mankas. Ĉar estas malfacile imagi ke okuloj, kvankam senutilaj, povus iel ajn damaĝi animalojn kiuj vivas en mallumo, mi atribuas ilian perdon tute al neuzado. En unu speco de blindaj animaloj, nome, la kaverna rato, la okuloj estas tre grandaj; kaj profesoro Silliman pensis ke ĝi reakiris, post iom da tagoj en lumo, iomete da vidkapablo. En la sama maniero kiel en Madejro, la flugiloj de iuj insektoj estas pligrandigitaj, kaj la flugiloj de aliaj estas malpligrandigitaj per natura selektado helpate de uzado kaj neuzado. Tiel en la kazo de la kaverna rato natura selektado ŝajne luktis kun la perdo de lumo kaj pligrandigis la okulojn; aliflanke ĉe ĉiuj aliaj enloĝantoj de la kavernoj, neuzado sole ŝajne estas farinta sian laboron.

Estas malfacile imagi vivkondiĉojn pli similajn ol profundaj kalkoŝtonaj kavernoj en preskaŭ similaj klimatoj; tiel, laŭ la komuna vidpunkto ke blindaj animaloj estis aparte kreitaj por Amerikaj kaj Eŭropaj kavernoj, oni atendus komunaĵojn kaj proksiman similecon en iliaj organizoj; sed kiel Ŝiete (Schiödte) kaj aliaj estas rimarkintaj, ĉi tio ne estas la kazo, kaj la kavernaj insektoj de la du kontinentoj ne pli proksime rilatas ol oni atendus konsiderante la ĝeneralan similecon de aliaj enloĝantoj de Norda Ameriko kaj Eŭropo. Laŭ mia vidpunkto oni devas supozi ke Amerikaj animaloj, havantaj malordinarajn vidkapablojn, malrapide migris dum sinsekvaj generacioj de la ekstera mondo en profundajn kaj pliprofundajn kavejojn de la Kentukiaj kavernoj, same kiel Eŭropaj animaloj en la kavernojn de Eŭropo. Ni havas iom da indikoj pri ĉi tiu grada kutimo; ĉar, laŭ komentoj de Ŝiete, 'animaloj ne for de ordinaraj formoj, preparas la transiron de lumo al mallumo. Sekvas tiuj kiuj estas konstruitaj por krepusko; kaj plejlaste, tiuj destinitaj por tuta mallumo.' Kiam la animalo estus atinginta, post nenombreblaj generacioj, la plej profundajn kaŝejojn, neuzado, laŭ ĉi tiu vidpunkto estus pli-malpli perfekte foriginta la okulojn, kaj natura selektado ofte estus realiginta aliajn ŝanĝojn, kiel plilongigo de la antenoj aŭ palpiloj, por kompensi blindecon. Malgraŭ tiaj modifoj, ni eble atendus vidi en la kavernaj animaloj de Ameriko, komunaĵojn al la aliaj enloĝantoj de tiu kontinento, kaj tiu en Eŭropo, al la enloĝantoj de la Eŭropa kontinento. Kaj tiel estas kun iuj de la Amerikaj kavernanimaloj, kiel mi aŭdis de profesoro Dana; kaj iuj de la Eŭropaj kaverninsektoj estas tre proksime rilatitaj al tiuj de la ĉirkaŭanta teritorio. Estus tre malfacile doni ian racian klarigon por la simileco de la blindaj kavern-animaloj al la aliaj loĝantoj de la du kontinentoj surbaze de la ordinara vidpunkto ke ili estis kreitaj sendepende. Oni eble atendus ke pluraj kavernloĝantoj de la Malnova kaj Nova Mondoj estus proksime rilatantaj, pro la bone konata rilato de la plejo de la aliaj produktaĵoj. Mi tute ne surpriziĝas ke iuj kavern-animaloj estas tre anomaliaj, kiel Agassiz rimarkis koncerne la blindan fiŝon, la Ambliopulon, kaj kiel en la kazo de la blinda Proteo kun referenco al la reptilioj de Eŭropo. . Mi nur surpriziĝas, ke pli da kadukuloj de antikva vivo ne estas konservitaj, pro la malpli severa konkurenco kiun la loĝantoj de ĉi tiuj mallumaj loĝejoj probable estis spertintaj.

Kutimoj estas heredeblaj en plantoj, kiel ekzemple la periodo de florado, la kvanto da pluvo necesa por la ĝermo de semoj, la tempo de dormo, ktp., kaj ĉi tio instigas min diri kelkajn vortojn pri adaptiĝo. Ĉar estas tre ofte ke specioj de la sama genro enloĝas tre varmajn kaj tre malvarmajn landojn, kaj ĉar mi kredas ke ĉiuj specioj de la sama genro devenas de sama prapatro, se ĉi tiu vidpunkto estas prava, adaptiĝo devas okazi dum la longa paso de generacioj. Estas bone konata ke ĉiu specio estas adaptita al sia hejma klimato: specioj de arkta aŭ eĉ modera regiono ne povas toleri tropikan klimaton, kaj inverse. Ankaŭ, multaj sukulentaj plantoj ne povas toleri malsekan klimato. Sed la grado de adaptiĝo de specioj al la klimatoj en kiu ili vivas estas ofte troigita. Oni povas konkludi ĉi tion pro la ofta malkapablo antaŭvidi ĉu importita planto toleros nian klimaton aŭ ne, kaj pro la nombro da plantoj kaj animaloj portitaj de pli varmaj klimatoj kiuj ĝuas bonan sanon ĉi tie. Oni havas kialojn por kredi ke specioj en natura stato estas limigitaj en siaj teritorioj per la konkurencado de aliaj organikaj estaĵoj samgrade, aŭ eĉ pli ol per adaptiĝo al specifa klimato. Sed senkonsidere ĉu la adaptiĝo estas forta, oni havas indikojn, en la kazo de kelkaj plantoj, ke ili fariĝis, ĝis iu grado, nature kutimiĝintaj la malsamaj temperaturoj, aŭ adaptiĝis: ekzemple, la pinoj kaj rododendroj, kreskigitaj de semoj kolektitaj de doktoro Hoker (Hooker) de arboj kreskantaj ĉe malsamoj altecoj en Himalajo montris malsamajn konstituciajn kapabloj por rezisti malvarmon en ĉi tiu klimato. Sinjoro Sŭejts (Thwaites) informis min ke li observis similajn faktojn en Cejlono, kaj sinjoro H. C. Vatson faris analogajn observojn pri Eŭropaj specioj de plantoj portitaj de la Acoroj al Anglio. Pri animaloj, oni povus provizi plurajn aŭtentikajn kazojn de specioj kiuj, dum la historia perido, etendis siajn teritoriojn de varmaj la pli malvarmaj latitudoj, kaj inverse; sed oni ne scias sendube, ke ĉi tiuj animalaoj estis unike adaptitaj al sia origina klimato, sed en ordinaraj kazoj oni supozas ke estas tiel; kaj oni ankaŭ ne scias ĉu ili poste fariĝis kutimiĝintaj al siaj novaj hejmoj.

Mi kredas ke niaj malsovaĝaj animaloj originale estis elektitaj de ne-civilizitaj homoj ĉar ili estis utilaj kaj brediĝis facile en kaptiteco, kaj ne ĉar ili poste montriĝis transporteblaj longdistance. Tial mi pensas ke la ofta kaj malordinara kapablo de niaj malsovaĝaj animaloj por ne nur toleri la plej malsamajn klimatojn, sed ankaŭ esti perfekte fekundaj en ili (multe pli severa testo), povas servi kiel argumento ke granda proporcio de aliaj animaloj, nun en natura stato, facile povus toleri vaste malsamajn klimatojn. Tamen, oni devas ne etendi la supran argumenton tro for, pro la probabla origino de iuj malsovaĝaj animaloj el pluraj sovaĝaj fontoj: ekzemple, la sango de tropika kaj arkta lupoj aŭ sovaĝaj hundoj eble miksiĝas en niaj malsovaĝaj rasoj. La rato kaj muso ne povas esti konsiderataj kiel malsovaĝaj animaloj, sed ili estis transportitaj de homoj al multaj partoj de la mondo, kaj nun havas multe pli vastan etendiĝon ol iu ajn alia ronĝulo, vivante libere en la malvarma klimato de Feroaj Insuloj en la nordo kaj de la Falklandaj Insuloj en la sudo, kaj sur multaj insuloj en varmegaj zonoj. Sekve, mi emas konsideri adaptiĝon al ajna specifa klimato kiel kvaliton facile greftitan al denaska vasta flekseblo de konstitucio, kiu estas komuna al la plejo de animaloj. Laŭ ĉi tiu vidpunkto, la kapablo por toleri plej malsamajn klimatojn de homo mem kaj de malsovaĝaj animaloj, kaj iuj faktoj, ekzemple ke antikvaj specioj de elefanto kaj rinocero kapablis toleri glacian klimaton, kvankam la vivantaj specioj estas nun ĉiuj tropikaj aŭ subtropikaj en siaj kutimoj, devas ne esti konsiderataj kiel anomaliaĵoj, sed nur kiel ekzemploj de tre ofta flekseblo de konstitucio, kiu, en specifaj cirkonstancoj, utiliĝas.

Kiom da la adaptiĝo de specio al iu specifa klimato ŝuldiĝas al nura kutimo, kaj kiom al la natura selekto de variaĵoj havantaj malsamajn denaskajn konstituciojn, kaj kiom al kombinitaj rimedoj, estas tre malklara demando. Mi devas kredi ke kutimo havas iun influon, pro analogio kaj pro la senĉesaj konsiloj donitaj en agrokulturaj verkoj, eĉ en la antikvaj Enciklopedioj de Ĉinio, ke oni tre zorgu pri transportado de animaloj de unu regiono al alia; ĉar estas malprobable ke homo sukcesis selekti tiom multe da rasoj kaj subrasoj kun konstitucioj specife adaptitaj por siaj propraj regionoj: la rezulto devas, mi kredas, ŝuldiĝi al kutimo. Aliflanke, mi ne povas vidi kialon por dubi ke natura selekto daŭre emos konservi tiujn individuojn kiuj naskiĝas kun konstitucioj plej bone adaptitaj al siaj hejmaj landoj. En studverkoj pri multaj specoj de kultivitaj plantoj, estas dirite ke multaj variaĵoj toleras iujn klimatojn pli bone ol aliaj: ĉi tio tre klare montriĝas en verkoj pri fruktarboj publikigitaj en Usono, en kiuj iuj variaĵoj estas kutime rekomenditaj por la nordaj, kaj aliaj por la sudaj ŝtatoj; kaj ĉar la plejo de ĉi tiuj variaĵoj havas modernan originon, ilia konstitucio ne ŝuldeblas al diferencoj de kutimo. La kazo de la topinamburo, kiu neniam brediĝas per semo, estas prezentita - ĉar ĝi nun estas tiom mola kiom ĝi ĉiam estis - kiel pruvo ke adaptiĝo ne povas okazi! Ankaŭ, la kazo de la fazeolo estas ofte citita por simila celo, kaj kun multe pli da pezo; sed antaŭ ol oni semos, dum dudeko da generacioj, siajn fazeolojn tiom frue ke granda proporcio detruiĝas per frosto, kaj poste kolektos semoj de travivintoj, zorgante eviti akcidentajn kruciĝojn, kaj denove akiros semojn de ĉi tiuj plantidoj, kun la samaj zorgoj, oni ne povos diri ke la eksperimento estas eĉ provita. Kaj oni ne supozu ke neniuj diferencoj en la konstitucio de fazeolaj plantidoj neniam aperas, ĉar studaĵo estis publikigita pri kiom pli fortikaj iuj plantidoj ŝajnas esti ol aliaj.

Ĝenerale, mi pensas ke oni rajtas konkludi ke en iuj kazoj kutimo, uzado, kaj neuzado, havis gravan rolon en la modifo de la konstitucio, kaj de la strukturo de diversaj organoj; sed ke la efikoj de uzado kaj neuzado estis ofte kombinitaj kun, kaj foje superregitaj de, la natura selektado de denaskaj diferencoj.

Per ĉi tiu esprimo mi volas diri ke la tuta organizaĵo estas tiom kunligita dum kresko kaj formiĝo, ke kiam bagatelaj varioj okazas en ajna parto, kaj estas akumulitaj per natura selektado, aliaj partoj modifiĝas. Ĉi tio estas tre grava temo, tre malperfekte komprenita. La plej evidenta kazo estas, ke modifoj kiuj akumuliĝas nur por la bono de la juna ido aŭ larvo, influos, sendube, al la strukturo de la adolto; laŭ sama maniero ajna misformiĝo kiu influas la fruan embrion, grave influas la tutan organizaĵon de la adolto. Pluraj partoj de la korpo kiuj estas homologaj, kaj kiuj, dum frua embria stadio, estas similaj, ŝajne tendencas varii laŭ rilatanta maniero: oni vidas ĉi tion en la dekstra kaj maldekstra flankoj de la korpo variantaj laŭ sama maniero; en la antaŭaj kaj postaj kruroj, eĉ en la makzeloj kaj kruroj, variantaj kune, ĉar oni kredas ke la malsupra makzelo estas homologa kun la kruroj. Ĉi tiuj tendencoj, mi ne dubas, povas esti superregitaj pli malpli tute per natura selektado: Tiel, familio de cervoj iam ekzistis kun kornaro ĉe nur unu flanko; kaj se ĉi tio estus iom utila al la raso ĝi probable fariĝus daŭra per natura selektado.

Homologaj partoj, kiel iuj aŭtoroj rimarkis, emas koheri; oni ofte vidas ĉi tion en monstraj plantoj; kaj nenio estas pli ofta ol la unuiĝo de homologaj partoj en normalaj strukturoj, kiel la unuiĝo de la petaloj de la korolo en tubon. Malmolaj partoj ŝajne influas la formon de apudaj molaj partoj; iuj aŭtoroj kredas ke la diverseco en la formo de la pelvo en birdoj kaŭzas rimarkindan diversecon en la formo de iliaj renoj. Aliaj kredas ke la formo de la pelvo en la homa patrino influas per premo la kapoformon de la infano. En kolubroj, laŭ Ŝlegel (Schlegel), la formo de la korpo kaj la maniero de englutado determinas la pozicion de pluraj de la plej gravaj internaj organoj.

La naturo de la kunrilata ligo tre ofte estas malklarega. M. I. Ĝefri Sejnt-Hiler (M. Is. Geoffroy St Hilaire) konvinke rimarkigis, ke iuj misformiĝoj tre ofte, kaj aliaj tre malofte kunekzistas, kaj oni ne povas atribui ajnan kialon. Kio povas esti pli neatendita ol la rilato inter bluaj okuloj kaj surdeco en katoj, kaj testudkarapaca koloro kun femala sekso; la plumkovritaj piedoj kaj haŭto inter la eksteraj piedfingroj en kolomboj, kaj la ĉeesto de pli aŭ malpli da lanugo sur novekovitaj junaj birdoj, kun la estonta koloro de ilia plumaro; aŭ, denove, la rilato inter la hararo kaj la dentoj en Turkaj hundoj, (kvankam ĉi tie homologeco probable ludas rolon)? Koncerne ĉi tiun lastan kazon de kunrilato, mi pensas ke apenaŭ povas esti hazardo, ke se oni konsideras la du mamulajn ordojn kiuj estas plej malnormalaj en siaj haŭtaj kovraĵoj, tio estas, Cetacoj (balenoj) kaj Sendentuloj (dazipoj, manisoj, ktp.), ke ĉi tiuj estas same la plej malnormalaj laŭ sia dentaro.

Mi konas neniun kazon kiu pli bone montras la gravecon de la leĝoj de kunrilato por la modifo de gravaj strukturoj, sendepende de utileco kaj tial, de natura selektado, ol tiu de la diferencoj inter la eksteraj kaj internaj floretoj en iuj Kompozitaj kaj Umbeliferaj plantoj. Ĉiuj konas la diferencon en la marĝenaj kaj centraj floretoj de, ekzemple, la lekanto, kaj ĉi tiu diferenco ofte kunas kun aborto de partoj de la floro. Sed en iuj Kompozitaj plantoj, la semoj ankaŭ diferencas laŭ formo kaj gravuro; kaj eĉ la ovario mem, kun ĝiaj akcesoraj partoj, malsamas, kiel Kasini (Cassini) priskribis. Iuj aŭtoroj atribuas ĉi tiujn diferencojn al premo, kaj la formo de la semoj en la marĝenaj floretoj de iuj Kompozitacoj apogas ĉi tiun ideon; sed, en la kazo de la korolo de Umbeliferacoj, laŭ informo de doktoro Hoker, tute ne estas ke internaj kaj eksteraj floroj plej ofte malsamas en specioj kun la plej densaj kapoj. Oni povus pensi ke la formiĝo de marĝenaj petaloj kaŭzis la aborton de iuj aliaj florpartoj per elpreno de nutraĵo; sed en iuj Kompozitacoj estas diferenco en la semoj de la eksteraj kaj internaj floretoj sen diferenco en la korolo. Eble, ĉi tiuj pluraj diferencoj rilatas al iu diferenco en la fluo de nutraĵo al la centraj kaj eksteraj floroj: oni scias, almenaŭ, ke en malregulaj floroj, tiuj plej proksimaj al la akso simetriiĝas plejofte, kaj fariĝas regulaj. Mi aldonu, kiel ekzemplo de ĉi tio, surprizan kazon de kunrilato, kiun mi lastatempe observis en iuj ĝardenaj pelargonioj, ke la centra floro de la fasko ofte perdas la makulojn de pli malhela koloro en la supraj du petaloj; kaj kiam ĉi tio okazas, la konektita nektario estas tre abortinta; kiam la koloro mankas de nur unu de la du supraj petaloj, la nektario estas nur tre mallongigita.

Koncerne la diferencon en la korolo de la centraj kaj eksteraj floroj de kapo aŭ umbelo, mi tute ne sentas ke la ideo de C. C. Sprengel, ke marĝenaj floretoj utilas por allogi insektojn, kies agado estas tre avantaĝa por fekundigo de plantoj de ĉi tiuj du ordoj, estas tiom malprobabla kiom ĝi eble unue ŝajnas: kaj se ĝi estas avantaĝa, natura selektado eble havis rolon. Sed koncerne la diferencojn en la interna kaj ekstera strukturoj de la semoj, kiuj ne ĉiam rilatas al iu diferenco en la floroj, ŝajnas neeble ke ili povas esti iel ajn avantaĝaj al la planto: tamen en la Umbeliferacoj ĉi tiuj diferencoj estas tiom rimarkindaj - la semoj estantaj en iuj kazoj, laŭ Taŭŝ (Tausch), rektaj en la eksteraj floroj kaj kavaj en la centraj floroj, - ke la pli aĝa De Kandole fondis siajn ĉefajn ordodividojn sur analogaj diferencoj. Sekve oni vidas strukturajn modifojn, konsideratajn de sistemigistoj kiel alte valorajn, kiuj eble tute ŝuldiĝas al nekonataj leĝoj de kunrilata kresko, kaj sen, laŭ onia scio, ajna utileco al la specio.

Antaŭ pluraj jaroj min surprizis rimarko, tre simila al la supra, publikigita de sinjoro Vaterhaŭs (Waterhouse). Mi ankaŭ konkludas pro observaĵo de profesoro Oŭen, pri la braklongeco de la orangutango, ke li alvenis al preskaŭ simila konkludo. Estas vane provi konvinki onin pri la vereco de ĉi tiu propozicio sen doni la longan liston de faktoj kiun mi kolektis, kaj kiun mi tute ne povas prezenti ĉi tie. Mi povas nur aserti mian konvinkon ke ĝi estas tre ĝenerala regulo. Mi konscias pri pluraj kaŭzoj de eraro, sed mi esperas ke mi sufiĉe kompensis ilin. Oni devas kompreni ke la regulo neniel aplikiĝas al ajna parto, kiom malordinare formita, escepte se ĝi estas malordinare formita kompare kun la sama parto en proksima rilatinta specio. Ekzemple, la vesperta flugilo estas tre malnormala strukturo en la klaso de mamuloj; sed la regulo ne aplikiĝas ĉi tie, ĉar estas tuta grupo de vespertoj havantaj flugiloj; ĝi aplikiĝus nur se iu specio de vesperto havus flugilojn formitajn laŭ iu rimarkinda maniero kompare kun la aliaj specioj de la sama genro. La regulo forte aplikiĝas en la kazo de duarangaj seksaj trajtoj, kiam montrataj laŭ iu nekutima maniero. La termino, duarangaj seksaj trajtoj, uzata de Hanter (Hunter), aplikiĝas al trajtoj kiuj apartenas al unu sekso, sed ne rekte rilatas al la ago de reprodukto. La regulo aplikiĝas al maskloj kaj femaloj; sed ĉar femaloj pli rare havas rimarkindajn duarangajn seksajn trajtojn, ĝi aplikiĝas malpli ofte al ili. La klara valideco de la regulo en la kazo de duarangaj seksaj trajtoj eble ŝuldiĝas al la granda variemo de ĉi tiuj trajtoj, ĉu montrataj laŭ nekutima maniero aŭ ne - pri kiu mi kredas ke apenaŭ povas ekzisti dubo. Sed ĉi tiu regulo ne limiĝas al duarangaj seksaj trajtoj. La kazo de la hermafroditaj ciripedoj klare montras ĉi tion; kaj mi aldonu, ke mi speciale atentis la komenton de sinjoro Vaterhaŭs, dum mi esploris ĉi tiun Ordon, kaj mi estas tute konvinkita ke la regulo preskaŭ ĉiam validas por ciripedoj. En estontaj verkoj, mi provizos liston de la pli rimarkindaj kazoj; ĉi tie mi nur mallonge donas unu, ĉar ĝi ilustras la regulon en ĝia plej granda apliko. La operkulaj valvoj de senpedunklaj ciripedoj (rokaj balanoj) estas, laŭ ĉiuj signifoj de la vorto, tre gravaj strukturoj, kaj ili malmulte diferencas en malsamaj genroj; sed en la pluraj specioj de unu genro, Pirgomo, ĉi tiuj valvoj montras mirigan kvanton de diverseco: la homologaj valvoj en la malsamaj specioj foje estas tute malsimilaj laŭ formo; kaj la kvanto da vario en la individuoj de pluraj el la specioj estas tiom granda, ke oni ne troigas dirante ke la variaĵoj diferencas pli inter si en la trajtoj de ĉi tiuj gravaj valvoj ol aliaj specioj de distingitaj genroj.

Ĉar birdoj ene de la sama lando varias laŭ rimarkinde malgranda grado, mi speciale atentis ilin, kaj la regulo ŝajnas al mi certe validi por ĉi tiu klaso. Mi ne povas certigi ke ĝi aplikiĝas al plantoj, kaj ĉi tiu serioze malfortigus mian kredon pri ĝia praveco, se la granda variemo de plantoj ne estus farinta tre malfacila la komparon de iliaj relativaj gradoj de variemo.

Kiam oni vidas iun parton aŭ organon formitan je rimarkinda grado aŭ maniero en iu specio, la racia supozo estas ke ĝi estas tre grava al tiu specio; tamen, en ĉi tiu kazo, tiu parto tre tendencas varii. Kial estas tiel? En la vidpunkto ke ĉiu specio estis sendepende kreita, kun ĉiuj partoj kiel oni nun vidas ilin, mi povas vidi nenian klarigon. Sed en la vidpunkto ke grupoj de specioj devenis de aliaj specioj, kaj modifiĝis per natura selektado, mi kredas ke oni povas vidi iom da lumo. En malsovaĝaj animaloj, se iu parto, aŭ tuta animalo, estus neglektita kaj ne traktita per selektado, tiu parto (ekzemple la kresto en la Dorkinga koko) aŭ la tuta raso ĉesos havi unuecan karakteron. Oni diros ke ĉi tiu raso degeneris. En rudimentaj organoj, kaj en tiuj kiuj estis nur iomete specialigitaj por iu specifa celo, kaj eble en plurformaj grupoj, oni vidas preskaŭ paralelan naturan kazon; ĉar en tiaj kazoj natura selektado aŭ ne rolis aŭ ne povas roli, kaj tial la organizaĵo restas en ŝanĝiĝema stato. Sed kio pli speciale gravas ĉi tie, estas ke en malsovaĝaj animaloj ĉi tiuj punktoj, kiuj nuntempe submetiĝas al rapida ŝanĝo per daŭra selektado, ankaŭ tre tendencas varii. Konsideru la rasojn de la kolombo; vidu kiom miriga kvanto da diferenco ekzistas en la beko de la malsamaj rulfalantoj, en la beko kaj pendaĵo de la malsamaj kurieroj, en la pozo kaj vosto de la ventumilvostuloj, ktp., kiuj estas la punktoj nun ĉefe prizorgataj de Anglaj bredistoj. Eĉ en la subrasoj, kiel en la mallongbeka rulfalanto, la malfacileco bredi ilin preskaŭ perfekte estas fifama, kaj ofte individuoj kiu larĝe devias de la normo naskiĝas. Oni povas prave diri ke okazas konstanta lukto inter, unuflanke, la tendenco reiri al malpli modifita stato, kaj ankaŭ denaska tendenco al plia variado de ĉiuj specoj, kaj aliflanke, la povo de daŭra selektado por konservi la rason unueca. Laŭ longdaŭra perspektivo selektado venkas, kaj oni ne atendas malsukcesi tiom ke oni bredus birdon ordinaran kiel la vulgara rulfalanto el bona mallongvizaĝa linio. Sed tiom longe kiom selektado rapide okazas, oni povas ĉiam atendi multe da variemo en la modifata strukturo. Ankaŭ estas rimarkinde ke ĉi tiuj variemaj trajtoj, produktitaj per selektado de homoj, foje fikiĝas, pro kaŭzoj kiujn oni tute ne scias, pli al unu sekso ol al la alia, ĝenerale al la maskla sekso, kiel la pendaĵo de kurieroj kaj la grandigita kropo de paŭtantoj.

Nun ni konsideru naturon. Kiam parto estas formita laŭ malordinara maniero en iu specifa specio, kompare kun la aliaj specioj de la sama genro, oni povas konkludi ke ĉi tiu parto submetiĝis al malordinara kvanto de modifado, post la periodo kiam la specio branĉiĝis de la komuna praulo de la genro. Ĉi tiu periodo malofte estus tre for laŭ ekstrema grado, ĉar specioj tre rare daŭras pli ol unu geologian periodon. Malordinara kvanto da modifado supozigas nekutime grandan kaj longdaŭran kvanton da variado, kiu daŭre akumuliĝis per natura selektado por la bono de la specio. Sed, ĉar la variado de la malordinare formita parto aŭ organo estis tre granda kaj longdaŭra ene de ne tre fora periodo, oni povas, ĝenerale, atendi pli da variemo en tiaj partoj ol en aliaj partoj de la organizaĵo, kiuj restis preskaŭ konstantaj dum multe pli longa periodo. Kaj mi estas konvinkita, ke tiel estas. Mi ne vidas kialon por dubi, ke la lukto inter natura selektado unuflanke, kaj la tendenco al reiro kaj variado aliflanke, post tempo ĉesos; kaj ke la plej malnormale evoluigitaj organoj eble fariĝos konstantaj. Sekve, kiam organo, eĉ se tre malnormala, estas transdonata je proksimume sama kondiĉo al multaj modifitaj praidoj, kiel la kazo de vesperta flugilo, ĝi devas esti ekzistinta, laŭ mia teorio, dum grandega periodo je preskaŭ la sama kondiĉo; kaj tiel ĝi fariĝas ne pli variema ol ajna alia strukturo. Nur en tiuj kazoj en kiu la modifo estas relative proksima kaj malordinare granda, oni devas atendi ke la genera variemo, kiel oni eble nomu ĝin, ankoraŭ ekzistas altgrade. Ĉar en ĉi tiu kazo la variemo malofte estus jam fiksita per la daŭra selektado de individuoj variantaj laŭ la necesa maniero kaj grado, kaj per la daŭra forĵeto de tiuj kiuj emas reiri al antaŭa kaj malpli modifita kondiĉo.

Oni povas plilarĝigi la principon en ĉi tiuj rimarkoj. Estas fame konate ke speciaj trajtoj estas pli variemaj ol genraj. Mi klarigu la signifon per simpla ekzemplo. Se iuj specioj en granda genro de plantoj havus bluajn florojn kaj aliaj ruĝajn, la koloro estus nur specia karaktero, kaj neniu surpriziĝus se unu de la bluaj specioj varius al ruĝo, aŭ inverse; sed se ĉiuj specioj havus bluajn florojn, la koloro estus genra karaktero, kaj ĝia variado estus pli malkutima cirkonstanco. La plejo de natursciencistoj proponus, ke speciaj karakteroj varias pli ol genraj ĉar ili okazas en partoj kiuj havas malpli da fizika graveco ol tiuj kiujn oni kutime uzas por klasifiki genrojn. Mi elektis ĉi tiun ekzemplon ĉar tiu klarigo ne aplikeblas. Mi kredas ke tiu klarigo estas parte, sed nur malrekte, vera; tamen, mi devos reveni al ĉi tiu temo en la ĉapitro pri Klasifikado. Estus preskaŭ superflue, citi indikojn por subteni la supran aserton, ke speciaj trajtoj estas pli variemaj ol genraj; sed mi ade rimarkis en verkoj pri natura historio, ke kiam aŭtoro rimarkas kun surprizo ke iu grava organo aŭ parto, kiu estas ĝenerale tre malŝanĝiĝema tra grandaj grupoj de specioj, varias konsiderinde en proksime rilatintaj specioj, ke ĝi ankaŭ estas variema en la individuoj de iuj specioj. Kaj ĉi tiu fakto montras ke trajto, kiu ĝenerale havas genran valoron, ofte fariĝas variema, kvankam ĝia fiziologia graveco eble restas sama. Io simila aplikiĝas al monstroj: almenaŭ I. Ĝefri-Sejnt-Hiler ŝajne havas nenian dubon, ke ju pli organo kutime diferencas en la malsamaj specioj de sama grupo, des pli ĝi montras individuajn anomaliaĵojn.

Laŭ la ordinara vidpunkto ke ĉiu specio estas sendepende kreita, kial tiu struktura parto, kiu diferencas de la sama parto en alia sendepende kreita specio de la sama genro, estus pli variema ol tiuj partoj kiu estas tre similaj en la pluraj specioj? Mi ne povas vidi kiel tio klarigeblas. Sed laŭ la vidpunkto ke specioj estas nur forte markitaj kaj fiksitaj variaĵoj, oni certe povus atendi ke ili ankoraŭ ofte variadus en tiuj strukturaj partoj kiuj variis ene de modere proksima periodo, kaj kiuj tiel fariĝis malsamaj. Aŭ por prezenti la kazon alie: - la punktoj en kiu ĉiuj specioj de genro sin similas, kaj en kiu ili diferencas de aligenraj specioj, estas nomataj genraj trajtoj; kaj ĉi tiujn komunajn trajtojn mi atribuas al komuna pragenerinto, ĉar estus rare ke natura selektado modifus plurajn speciojn, adaptitaj pli malpli al tre malsamaj kutimoj, laŭ precize sama maniero: kaj ĉar ĉi tiuj tiel nomataj genraj trajtoj estas hereditaj de fora periodo, de tiu periodo kiam la specioj unue disbranĉiĝis de sia komuna pragenerinto, kaj poste ne variis nek fariĝis malsamaj iugrade, aŭ nur je bagatela grado, estas malprobable ke ili varius nuntempe. Aliflanke, la punktoj en kiu specioj diferencas de aliaj samgenraj specioj, estas nomataj speciaj trajtoj; kaj ĉar ĉi tiuj speciaj trajtoj estas variintaj kaj fariĝis malsamaj ene de la periodo de disbranĉiĝo de komuna pragenerinto, estas probable ke ili ankoraŭ ofte estus iugrade variemaj, - almenaŭ pli variemaj ol tiuj partoj de la organizaĵo kiuj dum tre longa periodo restis stabilaj.

Koncerne ĉi tiun temon, mi faros nur du aliajn asertojn. Mi pensas ke oni agnoskus, sen detalaj pruvoj, ke duarangaj seksaj trajtoj estas tre variemaj; Mi kredas ke oni ankaŭ agnoskus ke specioj de la sama grupo diferencas de si pli multe en siaj duarangaj seksaj trajtoj, ol en aliaj partoj de sia organizaĵo; komparu, ekzemple, la kvanto da diferenco inter la maskloj de galinacaj birdoj, en kiuj la duarangaj seksaj trajtoj forte evidentas, kaj la kvanto da diferenco inter la femaloj; kaj oni akceptos la veron de ĉi tiu propozicio. La kaŭzo de la originala variemo de duarangaj seksaj trajtoj ne estas konata; sed oni povas vidi kial ĉi tiuj trajtoj ne fariĝus tiom konstantaj kaj unuecaj kiom aliaj partoj de la organizaĵo; ĉar duarangaj seksaj trajtoj estas akumulataj per seksa selektado, kiu estas malpli severa en sia agado ol ordinara selektado kaj ne kaŭzas morton, sed nur donas malpli da idoj al la malpli favoritaj maskloj. Kio ajn estus la kaŭzo de variemo de duarangaj seksaj trajtoj, ĉar ili tre varias, seksa selektado havus larĝan kampon de agado, kaj eble tiel facile sukcesus doni al la specioj de la sama grupo pli grandan kvanton de diferenco en iliaj seksaj trajtoj, ol en aliaj partoj de ilia strukturo.

Estas rimarkinda fakto, ke la duarangaj seksaj diferencoj inter la du seksoj de la sama specio ĝenerale montriĝas en ĝuste la samaj partoj de la organizaĵo en kiu la malsamaj specioj de la samaj genroj diferencas inter si. Por ilustri ĉi tiun fakton, mi donos du ekzemplojn kiuj estas la unuaj sur mia listo; kaj ĉar la diferencoj en ĉi tiuj kazoj havas tre malkutiman naturon, la rilato apenaŭ povas esti hazarda. La sama nombro da artikoj en la tarsoj estas trajto ĝenerale komuna al tre grandaj grupoj de skaraboj, sed en la Engidoj, kiel Vestvud (Westwood) rimarkis, la nombro tre varias; kaj la nombro ankaŭ malsamas en la du seksoj de la sama specio: kaj en fosantaj himenopteroj, la nevuraranĝo de la flugiloj estas trajto de alta graveco, ĉar ĝi estas komuna al grandaj grupoj; sed en iuj genroj la nevuraranĝo malsamas en la malsamaj specioj, kaj same en la du seksoj de la sama specio. --> Ĉi tiu rilato havas klaran signifon laŭ mia vidpunkto pri la temo: mi tiom certas ke ĉiuj specioj de la sama genro devenis de sama pragenerinto, kiom mi certas ke la du seksoj de iu ajn el tiuj specioj devenis de sama pragenerinto. Sekve, sendepende de kiu struktura parto de la komuna pragenerinto, aŭ ĝia frua deveninto , fariĝus variema, tiu parto tre probable estus ekspluatata per natura kaj seksa selektadoj. Ili ekspluatus la parton por adapti la plurajn speciojn al iliaj pluraj lokoj en la ekonomio de naturo, kaj same por adapti la du seksojn de sama specio al si, aŭ por adapti la masklojn kaj femalojn al malsamaj vivkutimoj, aŭ la masklojn por lukti kun aliaj maskloj por la posedo de femaloj.

--> Fine, mi konkludas ke - la pli granda variemo de speciaj trajtoj, alivorte tiuj kiuj distingas speciojn de specioj, kompare kun genraj trajtoj, alivorte tiuj kiuj estas komunaj al la specioj; - la ofte ekstrema varemo de iu parto kiu estas malordinare evoluigita en specio, kompare kun la sama parto en ĝiaj samgenranoj; - kaj la malgranda grado de variemo en parto, senkonsidere kiom malordinare ĝi eble estas evoluigita, se ĝi estas komuna al tuta grupo de specioj; - la granda variemo de duarangaj seksaj trajtoj, kaj la granda kvanto da diferenco en ĉi tiuj samaj trajtoj inter proksime rilatintaj specioj; - duarangaj seksaj kaj ordinaraj speciaj diferencoj ĝenerale montriĝas en la sama parto de la organizaĵo, - ĉiuj tiuj principoj proksime interkonektiĝas. Ĉiuj ĉefe ŝuldiĝas - al tio ke la specioj de la sama grupo devenas de komuna pragenerinto, de kiu ili heredas multon komunan, - al tio ke partoj kiuj lastatempe kaj multe variis estas pli emaj al daŭraj variado ol partoj kiuj longe herediĝis kaj ne variis, - al tio ke natura selektado pli malpli tute, laŭ paso de tempo, superregas la tendencon al reiro kaj plia variemo, - al tio ke seksa selektado estas malpli severa ol ordinara selektado, - kaj al tio ke varioj en la samaj partoj akumuliĝas per natura kaj seksa selektado, kaj tiel adaptiĝas al duaranga seksa, kaj ordinara speciaj celoj.

Ĉi tiuj propozicioj estas facile kompreneblaj per konsiderado de malsovaĝaj rasoj. La plej distingitaj rasoj de kolomboj, en plej foraj landoj, montras subvariaĵojn kun renversitaj plumoj sur la kapo kaj plumoj sur la piedoj, - trajtoj kiuj ne troviĝas en la originaj rok-kolomboj; sekve ĉi tiuj estas analogaj varioj en du aŭ pli da distingitaj rasoj. Oni povas konsideri la oftan ĉeeston de dek kvar aŭ eĉ dek ses vostplumoj en la paŭtanto kiel variaĵon reprezentantan la kutiman strukturon de alia raso, la ventumilvostulo. Mi supozas ke neniu dubos ke ĉiuj tiaj analogaj variaĵoj ŝuldiĝas al tio ke la pluraj rasoj de kolombo heredis de komuna praulo la saman konstitucion kaj tendencon al variado, kiam submetita al similaj nekonataj influoj. En la vegetaĵa regno estas kazo de analoga variado en la grandigitaj tigoj, aŭ radikoj kiel oni kutime diras, de la Sveda napo kaj flava rapo, plantoj kiujn pluraj botanikistoj rangas kiel variaĵojn produktitajn per kultivado de komuna generinto: se ne estas tiel, ĉi tio estas kazo de analoga variado en du, tiel nomataj, distingitaj specioj; kaj oni povas aldoni trian, la vulgaran napon. Laŭ la ordinara vidpunkto ke ĉiu specio estas sendepende kreita, oni devus atribui ĉi tiun similecon en grandigitaj tigoj de ĉi tiuj plantoj, ne al la vera kaŭzo de komuna deveno, kaj kunsekva tendenco al simila variado, sed al tri apartaj tamen proksime rilatantaj agoj de kreo.

Tamen, kun kolomboj, oni havas alian kazon, tio estas, la fojan aperon en ĉiuj rasoj, de ardezkoloraj birdoj kun du nigraj strioj ĉe la flugiloj, blanka postaĵo, strio ĉe la fino de la vosto, kun blankaj eksteraj randoj proksime al la bazoj de la eksteraj plumoj. Ĉar ĉiuj ĉi tiuj markoj estas trajtoj de la gepatra rokkolombo, mi supozas ke neniu dubos ke ĉi tio estas kazo de reiro, kaj ne kazo de novaj sed analogaj variaĵoj kiuj aperas en pluraj rasoj. Mi pensas ke oni povas senhezite konkludi tiel, ĉar, kiel oni vidis, ĉi tiuj koloraj markoj tre emas aperi en la krucigitaj idoj de du distingitaj kaj malsame kolorigitaj rasoj; kaj en ĉi tiu kazo estas nenio en la eksteraj vivkondiĉoj por kaŭzi reaperon de ardeza bluo, kun la pluraj markoj, ekster la influo de la simpla ago de interbredado sur la leĝoj de heredo.

Sendube estas tre surpriza fakto ke trajtoj povas reaperi post perdo de multaj, eble centoj da generacioj. Sed kiam raso estas interbredita nur unufoje kun alia raso, la idoj foje montras tendencon reiri al trajtoj de la fremda raso dum multaj generacioj - iuj diras, dum dekduo aŭ eĉ dudeko de generacioj. Post dek du generacioj, la proporcio de sango, por uzi kutiman esprimon, de iu ajn praulo, estas nur 1 en 2048; kaj tamen, kiel oni vidas, oni ĝenerale kredas ke tendenco de reapero restas en ĉi tiu tre malgranda proporcio de fremda sango. En raso kiu ne estas interbredita, sed en kiu ambaŭ gepatroj estas perdintaj iun trajton kiun iliaj pragenerinto posedis, la tendenco, ĉu forta aŭ malforta, por reaperigi la perditan trajton eble estas, kiel antaŭe dirite, laŭ onia limigita scio, transdonata dum preskaŭ ajna nombro da generacioj. Kiam trajto kiu estas perdita en raso, reaperas post multaj generacioj, la plej probabla hipotezo estas, ne ke la ido subite prenas la trajtojn de praulo kelkajn centojn da generacioj for, sed ke en ĉiu sinsekva generacio estis tendenco reprodukti la tiun trajton, kiu finfine, pro nekonataj favoraj kondiĉoj, ekaperas. Ekzemple, estas probable ke en ĉiu generacio de la dorna kolombo, kiu tre malofte produktas blu-kaj-nigre striitan birdon, estis tendenco en ĉiu generacio por akiri ĉi tiun koloron de plumoj. Ĉi tiu vidpunkto estas hipoteza, sed estas subtenebla per iuj faktoj; kaj mi ne vidas pli da abstrakta malprobableco en la heredo de tendenco por produkti trajton post senfina nombro da generacioj, ol en la heredo de organoj kiujn ni ĉiuj scias estas senutilaj aŭ rudimentaj. Oni eĉ povas foje observi ke nura tendenco produkti rudimenton herediĝas: ekzemple, en la vulgara antirino (Antirrhinum) rudimento de kvina stameno tiom ofte aperas, ke ĉi tiu planto devas havi hereditan tendencon produkti ĝin.

Nia nescio de la leĝoj de variado estas profunda. Eĉ en unu kazo el cent oni ne povas pretendi atribui iun ajn klarigon kial tiu aŭ ĉi tiu parto malsamas, pli malpli, de la sama parto en la gepatroj. Sed kiam ajn oni havas eblecon por fari komparon, la samaj leĝoj ŝajnas esti agintaj por produkti la malpliajn diferencojn inter variaĵoj de la sama specio, kaj la pli grandajn diferencojn inter specioj de la sama genro. La eksteraj vivkondiĉoj, kiel klimato kaj nutraĵo, ktp., ŝajne kaŭzas iujn malgrandajn modifojn. Kutimo, produktanta konstituciajn diferencojn, kaj uzado, fortiganta, kaj neuzado, malfortigante kaj malpliigante organojn, ŝajnas esti pli potencaj en siaj efikoj. Homologaj partoj emas varii laŭ sama maniero, kaj homologaj partoj emas koheri. Modifoj en malmolaj partoj kaj en eksteraj partoj foje influas pli molajn kaj internajn partojn. Kiam iu parto estas grande formita, eble ĝi emas altiri nutraĵon de apudaj partoj; kaj ĉiuj partoj de la strukturo kiu povas esti ŝparita sen malutilo al la individuo, estos ŝparita. Ŝanĝiĝoj de strukturo je frua aĝo ĝenerale influos partojn kiuj formiĝos poste; kaj estas tre multaj aliaj kunrilatoj de kresko kies naturo oni tute ne kapablas kompreni. Multaj partoj varias nombre kaj strukture, eble ĉar tiaj partoj ne estas tre specialigitaj por iu specifa funkcio, tiel ke iliaj modifoj ne estis forte influitaj de natura selektado. Probable estas pro ĉi tiu sama kaŭzo ke organikaj estaĵoj kiuj estas malalte sur la skalo de naturo estas pli variemaj ol tiuj kies tuta organizaĵo estas pli specialigita, kaj estas pli alte en la skalo. Rudimentaj organoj, ĉar ili estas senutilaj, estas malatentitaj de natura selektado, kaj sekve probable pli variemaj. Speciaj trajtoj - tio estas, la trajtoj kiuj fariĝis malsamaj ekde kiam la pluraj specioj de la sama genro disbranĉiĝis de komuna praulo - estas pli variemaj ol genraj trajtoj, aŭ tiuj kiuj dumlonge estis heredataj kaj ne diferencis dum ĉi tiu sama periodo. En ĉi tiuj rimarkoj mi menciis ke specialaj partoj aŭ organoj ankoraŭ estas variemaj, ĉar ili lastatempe variis kaj tiel diferenciĝis; sed oni vidis en la dua Ĉapitro ke la sama principo aplikiĝas al la tuta individuo; ĉar en regiono kie multaj specioj de iu genro troviĝas - tio estas, kie antaŭ estis variado kaj diferenciĝo, aŭ kie la produktado de novaj speciaj formoj estis aktiva - tie, averaĝe, oni nun trovas la plejo da variaĵoj aŭ komencantaj specioj. Duarangaj seksaj trajtoj estas tre variemaj, kaj tiaj trajtoj multe varias en la specioj de la sama grupo. Variemo en la sama parto de organizaĵo ĝenerale estas ekspluata por doni duarangajn seksajn trajtojn al la seksoj de la sama specio, kaj speciajn diferencojn al la pluraj specioj de la sama genro. Iu parto aŭ organo formiĝinta al malordinara grandeco aŭ laŭ malordinara maniero, kompare kun la sama parto aŭ organo en la rilatantaj specioj, devas esti spertinta malordinaran kvanton de modifo de kiam la genro aperis. kaj tiel oni povas kompreni kial ĝi ofte devas esti ankoraŭ variema laŭ multe pli alta grado ol aliaj partoj; ĉar variado estas longdaŭra kaj malrapida procedo, kaj natura selektado ankoraŭ ne havas tempon sufiĉan por superregi la tendencon al plia variado kaj reiro al malpli modifita stato. Sed kiam specio kun iu malordinare evoluinta organo fariĝas la prapatro de multaj modifitaj praidoj - kio, laŭ mia opinio, devas esti tre malrapida procedo, bezonanta longan pason de tempo - ĉikaze, natura selektado eble senprobleme estas doninta fiksitan karakteron al la organo, spite la malordinaran manieron en kiu ĝi eble estas evoluinta. Specioj heredintaj preskaŭ saman konstitucion de komuna generinto kaj submetitaj al similaj influoj nature emos prezenti analogajn variaĵojn, kaj ĉi tiuj samaj specioj eble foje reaperigos iujn trajtojn de siaj antikvaj pragenerintoj. Kvankam novaj kaj gravaj modifoj eble ne aperas per reaperigo kaj analoga variado, tiaj modifoj kontribuas al la beleco kaj harmonia diverseco de naturo.

Sendepende de la kaŭzo de ĉiu malgranda diferenco inter la idoj kaj siaj gepatroj - kaj devas ekzisti kaŭzo - estas la daŭra akumulado, per natura selektado, de tiaj diferencoj, kiam utilaj al la individuo, kiu kondukas al eĉ pli gravaj strukturaj modifoj. Ĉi tiuj modifoj ebligas al la nenombreblaj estaĵoj sur la tera surfaco lukti inter si, kaj al la plej bone adaptitaj, travivi.