ĈAPITRO 9

PRI LA MALPERFEKTO DE LA GEOLOGIA REGISTRO


Pri la manko de mezaj variaĵoj en la moderna tempo Pri la naturo de Formortintaj mezaj variaĵoj; pri iliaj nombroj Pri la vasta paso de tempo, taksita laŭ la rapideco de akumuliĝo kaj de forskrapiĝo Pri la malriĉeco de paleontologiaj kolektoj Pri la manklokoj en geologiaj formaĵoj Pri la manko de mezaj variaĵoj en ajna formaĵo Pri ilia subita apero en la plej malalta fosilihava stratumo


En la sesa ĉapitro mi listigis la ĉefajn kontraŭargumentojn kiuj juste prezenteblas kontraŭ la vidpunktoj subtenitaj en ĉe tiu volumo. La plejo jam estis diskutitaj. Unu, tio estas, la distingeco de speciaj formoj, kaj la fakto ke ili ne kunfandiĝas per sennombroj transiraj ligaĵoj, estas tre evidente malfacila. Mi donis kialojn kial tiaj ligaĵoj ne ofte okazas nuntempe, en la cirkonstancoj kiuj ŝajne plej favoras ilian ekziston, tio estas, sur vasta kaj kontinua areo kun gradigitaj fizikaj kondiĉoj. Mi klopodis montri, ke la vivo de ĉiu specio dependas en pli grava maniero, de la ekzisto de aliaj jam difinitaj organikaj estaĵoj, ol de klimato; kaj, tial, ke la vere regantaj vivkondiĉoj ne ŝanĝiĝas laŭ tre nepercepteblaj gradoj, kiel varmo aŭ malsekeco. Mi ankaŭ klopodis montri ke mezaj variaĵoj, ĉar ili ekzistas malpli nombre ol la formoj kiujn ili konektas, ĝenerale estos venkitaj kaj formortigitaj dum la fluo de pliaj modifoj kaj plibonigoj. La ĉefa kaŭzo, tamen, kial oni ne trovas sennombrajn mezajn ligaĵojn nun ĉie en naturo, dependas de la proceso mem de natura selektado, per kiu novaj variaĵoj daŭre ekokupas la poziciojn de, kaj formortigas siajn gepatrajn formojn. Sed laŭ la sama proporcio en kiu ĉi tiu formortigo okazis, la nombro da mezaj variaĵoj, kiuj antaŭe ekzistis sur tero, ankaŭ devas esti vere grandega. Do, kial tiaj mezaj ligaĵoj ne plenigas ĉiujn geologiajn formaĵojn kaj ĉiujn stratumojn? Geologio certe ne montras tian fajne gradigitan organikan ĉenon; kaj ĉi tio, eble estas la plej evidenta kaj grava kontraŭargumento kiun oni povas prezenti kontraŭ mia teorio. La klarigo restas, laŭ mia kredo, en la ekstrema malperfekteco de la geologia registro.

Unue, oni devas ĉiam konsideri kian specon de mezaj formoj devis antaŭe ekzisti, laŭ mia teorio. Rigardante iujn du speciojn, mi malfacile evitas imagi formojn rekte mezajn inter ili. Sed ĉi tio estas tute falsa vidpunkto; oni devas ĉiam serĉi formojn mezajn inter ĉiu specio kaj komuna sed nekonata pragenerinto; kaj la pragenerinto ĝenerale iel malsamus de ĉiuj siaj modifitaj praidoj. Jen ekzemplo: la ventumilvosta kaj paŭtanta kolomboj ambaŭ devenis de la rok-kolombo; Se oni havus ĉiujn mezajn variaĵojn kiuj iam ajn ekzistis, oni havus ekstreme fajnan serion inter ambaŭ kaj la rokkolombo; sed oni havus neniujn variaĵojn rekte mezaj inter la ventumilvostulo kaj la paŭtanto; neniuj, ekzemple, kiuj kombinus iom longigitan voston kun iom grandigitan kropon, la karakterajn trajtojn de ĉi tiuj du rasoj. Plie, ĉi tiuj du rasoj jam fariĝis tiom modifitaj, ke se oni havus neniun historian aŭ malrektan indikon pri iliaj originoj, ne eblus determini per nura struktura komparado al la rokkolombo, ĉu ili devenis de ĉi tiu specio aŭ de iu alia rilatanta specio, kiel ekzemple C. oenas.

Tiel, kun naturaj specioj, se oni konsideras tre distingitajn formojn, ekzemple la ĉevalon kaj la tapiron, oni havas neniun kialon por supozi ke iam ajn ekzistis ligaĵoj rekte mezaj inter ili, sed inter ili kaj nekonata komuna pragenerinto . La komuna prapatro en sia tuta organizaĵo havus multan ĝeneralan similecon al la tapiro kaj la ĉevalo; sed iuj strukturaj trajtoj eble multe malsamus de ambaŭ, eble eĉ pli ol ili diferencas de si. Sekve en ĉiuj tiaj kazoj, oni ne kapablus rekoni la gepatran formon de iuj du aŭ pli da specioj, eĉ se oni detale komparus la strukturon de la antaŭulo kun tiu de ĝiaj modifitaj praidoj, escepte se oni samtempe havus preskaŭ perfektan ĉenon de la mezaj ligaĵoj.

Estas ja eble, laŭ mia teorio, ke unu el du vivantaj formoj eble devenus de alia; ekzemple, ĉevalo de tapiro; kaj en ĉi tiu kazo rekte mezaj ligaĵoj ekzistus inter ili. Sed tia kazo implicus ke unu formo restis senŝanĝa dum tre longa periodo, dum ĝia praido vaste ŝanĝiĝis; kaj la principo de konkurenco inter organismo kaj organismo, inter ido kaj gepatro, farus ĉi tion tre rara okazaĵo; ĉar en ĉiuj kazoj la novaj kaj plibonigitaj formoj de vivo emas forpuŝi la malnovajn kaj neplibonigitajn.

Laŭ la teorio de natura selektado ĉiuj vivantaj specioj estis konektitaj kun la gepatra specio de ĉiu genro, per diferencoj ne pli grandaj ol tiuj kiujn oni vidas inter la variaĵoj de la samaj specioj nuntempe; kaj ĉi tiuj gepatraj specioj, nun ĝenerale formortintaj, siavice estis simile konektitaj kun pli antikvaj specioj; kaj tiel plu antaŭen, ĉiam kunirante al la komuna praulo de ĉiu granda klaso. Tial la nombro da mezaj kaj transiraj ligaĵoj, inter ĉiuj vivantaj kaj formortintaj specioj, devis esti mirige granda. Sed certe, se ĉi tiu teorio estas vera, tiaj ja vivis sur ĉi tiu tero.

Pri la paso de Tempo Sendepende de la manko de senfine multaj konektantaj ligaĵoj, oni povas argumenti, ke tempo ne sufiĉas por tiom granda kvanto da organika ŝanĝiĝo, se ĉiuj ŝanĝiĝoj okazis malrapide per natura selektado. Mi apenaŭ povas eĉ memorigi legantojn, kiuj eble ne estas praktikantaj geologoj, pri la faktoj kiuj gvidas la menson al svaga kompreno de la paso de tempo. Tiu, kiu povas legi la grandan verkon de kavaliro Ĉarlz Lajel (Charles Lyell) pri la Principoj de Geologio, kiun estontaj historiistoj agnoskos kiel kaŭzintan revolucion en natura scienco, kaj tamen ne agnoskas kiom nekompreneble vastaj estis pasintaj periodoj de tempo, povas tuj fermi ĉi tiun libron. Tio ne signifas ke sufiĉas studi la Principojn de Geologio, aŭ legi specialajn studverkojn de malsamaj observantoj pri apartaj formiĝoj, kaj rimarki kiel ĉiu aŭtoro provas doni maladekvatan ideon pri la daŭro de ĉiu formaĵo aŭ eĉ stratumo. Homo devas dum jaroj mem observi grandajn amasojn da supermetitaj stratumoj, kaj rigardi la maron dum ĝi muelas malnovajn rokojn kaj faras novajn sedimentojn, antaŭ ol esperi kompreni eĉ iomete la pason de tempo, kies monumentoj oni vidas ĉirkaŭ si.

Estas bone vagi laŭ marbordo, kiu konsistas de modere malmolaj ŝtonoj, kaj observi la proceson de erozio. En la plejo de kazoj, la flusoj atingas la klifojn nur dum mallonga tempo dufoje tage, kaj la ondoj ronĝas ilin nur kiam ili estas ŝargitaj per sabloj aŭ ŝtonetoj; ĉar estas kialoj por kredi ke pura akvo efikas malmulte aŭ neniom en la erozio de roko. Finfine la bazo de la klifo estas subtranĉita, grandegaj pecoj falas, kaj ĉi tiuj restantaj senmovaj, estas forfajlitaj, atomon post atomo, ĝis kiam malpligrandigite ili ruleblas per la ondoj, kaj rapide rapide mueliĝas al ŝtonetoj, sableroj, kaj koto. Sed kiom ofte oni vidas laŭ la bazoj de retretantaj klifoj rondigitajn ŝtonegoj, tute dike kovritaj per maraj estaĵoj, kiuj montras kiom malofte ili gratiĝas kaj kiom malofte ili estas rulitaj! Pli, se oni sekvas dum kelkaj kilometroj iun ajn linion de rokeca klifo, kiu submetiĝas al erozio, oni vidas ke nur en apartaj lokoj, laŭ mallonga distanco aŭ ĉirkaŭ promontoro, ke la klifoj nuntempe suferas. La apero de la surfaco kaj plantoj montras ke iuloke jaroj pasis de kiam la akvoj laste lavis iliajn bazojn.

Mi kredas ke tiu kiu tre zorge studos la eroziajn efikojn de la maro sur rokaj marbordoj estos tre profunde imponita de la malrapideco. La ĉitemaj observoj de Hju Miller (Hugh Miller), kaj de tiu bonega observanto sinjoro Smit (Smith) de Ĝordan-Hil (Jordan Hill), estas tre imponaj. Kun menso tiel imponita, oni esploru la bedojn de konglomeraĵoj kiuj estas milojn da metroj dikaj. Kvankam ili probable formiĝis pli rapide ol multaj aliaj deponaĵoj, tamen, ĉar ili konsistas de rondigitaj ŝtonetoj, kiuj ĉiuj montras la markon de tempo, ili utilas por montri kiom malrapide la amaso akumuliĝis. Oni memoru la profundan komenton de Lajel, ke la dikeco kaj etendiĝo de sedimentaj formiĝoj estas rezulto kaj mezurilo de la erozio al kiu la tera ŝelo submetiĝis aliloke. Kaj kia kvanto da erozio implicas en la sedimentaj deponaĵoj de multaj landoj! Profesoro Ramsi (Ramsay) donis al mi la maksimuman dikecon, plej ofte akiritan per fakta mezurado, foje per divenado, de ĉiu formaĵo en malsamaj partoj de Granda Britio; kaj jen la rezulto:-

Futoj

Paleozoikaj stratumoj (ne inkluzivante magmajn bedojn) 57,154

Mezozoikaj stratumoj 13,190

Kenozoikaj stratumoj 2,240

- kune 72,584 futoj; tio estas, preskaŭ dek tri kaj tri kvaronoj da Britaj mejloj. Iuj formaĵoj, kiuj estas reprezentitaj en Anglio kiel maldikaj bedoj, estas miloj da futoj dikaj sur la Kontinento. Plie, laŭ la opinio de la plejo da geologoj, inter ĉiu sinsekva formaĵo estas treege longaj malplenaj periodoj. Tiel la alta amaso de sedimentaj rokoj en Britio donas nur maladekvatan ideon pri la tempo kiu pasis dum ilia akumuliĝo; tamen kia tempo ĉi tio devis postuli! Bonaj observantoj taksas ke la granda Misisipia rivero deponas 600 futojn da sedimento en cent mil jaroj. Ĉi tiu takso eble estas tre erara; tamen, konsiderante la vastajn spacojn trans kiuj la maraj fluoj transportas fajnajn sedimentojn, la proceso de akumulado en iu ajn areo devas esti tre malrapida.

Sed la kvanto da erozio kiun la stratumoj multloke suferis, sendepende de la rapideco de akumulado de la eroziita materialo, probable donas la plej bonan indikon pri la tempopaso. Mi memoras ke indikoj de erozio tre imponis al mi, kiam mi rigardis vulkanajn insulojn, kiuj estis eroziigitaj de ondoj kaj tonditaj ĉirkaŭe kiel vertikalaj klifoj, unu aŭ du mil futojn altaj; ĉar la malkruta deklivo de la lafaj fluoj, pro ilia antaŭa likva stato, montris post rapida rigardo kiom for la malmolaj rokaj bedoj iam etendiĝis en la vastan maron. La sama rakonto estas eĉ pli klare montrita per faŭltoj, - tiuj grandegaj fendoj laŭ kiuj la stratumoj estis levitaj ĉe iu flanko, aŭ faligitaj ĉe la alia, al alteco aŭ profundeco de miloj da futoj; ĉar ekde la fendiĝo de la tera ŝelo, la surfaco de la tero estis tiom komplete rabotita per la agado de la maro, ke neniu indiko de ĉi tiuj grandegaj fendoj estas videbla ekstere.

La Kravena faŭlto (Craven), ekzemple, etendiĝas preskaŭ 30 mejlojn, kaj laŭ ĉi tiu linio la vertikala moviĝo de la stratumoj varias de 600 ĝis 3000 futoj. Profesoro Ramsi publikigis raporton pri falo en Angelsi (Anglesea) de 2300 futoj; kaj li informas min ke li plene kredas ke estas unu en Merionetŝajr (Merionethshire) de 12,000 futoj; tamen en ĉi tiuj kazoj estas nenio sur la surfaco por montri tiajn mirigajn moviĝojn; la amaso da rokoj ĉi iu flanko aŭ alia estis glate forbalaita. La konsidero de tiaj faktoj imponas mian menson preskaŭ sammaniere kiel la vana klopodo kompreni la ideon de eterneco.

Mi prezentu unu alian bone konatan kazon, tiun de la erozio de la Vild (Weald). Oni devas agnoski ke la erozio de la Vild estis bagatela, kompare kun tiu kiu forigis amasojn da Paleozoikaj stratumoj, kiuj estis en iuj lokoj dek milojn da futoj dikaj, kiel la majstra ĉitema verko de profesoro Ramsi montris. Tamen estas bona leciono stari sur la Norda Altejo kaj rigardi la foran Sudan Altejon; ĉar, memorante ke ne tre for ĉe la okcidento, la norda kaj suda klifoj renkontiĝas kaj kuniĝas, oni povas facile imagi la grandan rokan amason kiu devis kovri la Vildon en tre limigita periodo ekde la lasta parto de la Kalka formiĝo. La distanco de la Norda ĝis la Suda Altejo estas proksimume 22 mejloj, kaj la dikeco de la pluraj formaĵoj estas averaĝe 1100 futoj, laŭ informo de profesoro Ramsi. Sed se, kiel iuj geologoj supozas, stratumoj de pli maljuna roko kuŝas sub la Vild, sur kies flankoj la supraj sedimentaj deponaĵon eble akumuliĝas en pli maldikaj tavoloj ol aliloke, la supra takso estus erara; sed ĉi tiu fonto de dubo probable ne multe ŝanĝus la takson aplikitan al la ekstrema okcidento de la regiono. Se oni scius la rapidecon je kiu la maro kutime forfajlas linion de klifoj de iu alteco, oni povus mezuri la tempon necesan por eroziigi la Vildon. Kompreneble, oni ne povas fari tion; sed oni povas, por akiri krudan ideon pri la temo, supozi ke la maro formanĝus 500 futajn klifojn je la rapideco de unu colo dum jarcento. Ĉi tio unue ŝajnos esti multe tro malgranda takso; sed ĝi egalas al supozo ke klifo unu jardon alta formanĝiĝus per unu jardo preskaŭ ĉiujn du dek jarojn. Mi dubas ĉu iu ajn roko, eĉ tiom mola kiom kalko, cedus je ĉi tiu rapideco escepte sur la plej malŝirmitaj marbordoj; kvankam sendube la erozio de alta klifo estus pli rapida pro la rompaĵoj de falintaj pecoj. Aliflanke, mi ne kredas ke iu linio de marbordo, dek aŭ du dek mejlojn longa, iam ajn suferas erozion samtempe laŭ ĝia tuta noĉita longeco; kaj oni devas memori ke preskaŭ ĉiuj stratumoj enhavas pli fortajn tavolojn aŭ nodaĵojn, kiuj pro longa rezistado al forfrotiĝo agas kiel akvomuro ĉe la bazo. Sekve, mi konkludas ke en ordinaraj cirkonstancoj, por klifo 500 futojn alta, erozio je rapideco de unu colo dum jarcento por la tuta longeco estus sufiĉa takso. Je ĉi tiu rapideco, laŭ la supraj informoj, la erozio de la Vild devis daŭri 306,662,400 jarojn; aŭ proksimume tri cent milionoj da jaroj

La agado de sensala akvo sur la malkrute dekliva Vilda regiono, kiam levita, apenaŭ povus esti granda, sed ĝi iom malpliigus la supran takson. Aliflanke, dum la osciladoj de nivelo, kiujn oni scias okazis en ĉi tiu regiono, la surfaco eble ekzistis dum milionoj da jaroj kiel seka tero, kaj tiel eskapis la agadon de la maro: kiam subakvita dum eble egale longaj periodoj, ĝi same eskapus la agadon de marbordaj ondoj. Plej probable multe pli longa periodo ol 300 milionoj da jaroj pasis ekde la lasta parto de la Mezozoika erao.

Mi faris ĉi tiujn kelkajn komentojn ĉar estas tre grave ke oni akiru iun ideon, kiom ajn malperfektan, pri la paso de jaroj. Dum ĉiuj tiuj jaroj, tra la tuta mondo, la tero kaj akvo estis loĝata de amasoj da vivantaj formoj. Kia senfina nombro da generacioj, kiujn la menso ne povas kompreni, defilis dum la longa fluo de jaroj! Nun konsideru la plej riĉajn geologiajn muzeojn, kaj kian bagatelan ekspozicion oni vidas!

Pri la malriĉeco de Paleontologiaj kolektoj. Ĉiuj agnoskas ke niaj Paleontologiaj kolektoj estas tre malperfektaj . Oni ne forgesu la rimarkon de tiu admirinda Paleontologo, la forpasinta Edvard Forbs (Edward Forbes), ke iuj fosiliaj specioj estas konataj kaj nomataj pere de ununuraj kaj ofte rompitaj specimenoj, aŭ de kelkaj specimenoj kolektitaj en unu loko. Nur malgranda proporcio de la tera surfaco estas geologie esplorita, kaj neniu parto kun sufiĉe da zorgo, kiel la gravaj malkovroj faritaj ĉiujare en Eŭropo pruvas. Neniu tute mola organismo konserveblas. Konkoj kaj ostoj putras kaj malaperas kiam ili ripozas sur la fundo de la maro, kie sedimento ne estas akumuliĝanta. Mi kredas ke oni daŭre tenas eraran pozicion, kiam oni sendispute agnoskas al si ke sedimentoj estas akumuliĝantaj sur preskaŭ la tuta bedo de la maro sufiĉe rapide por sepulti kaj konservi fosiliajn restaĵojn. Tra treege vasta parto de la oceano, la brilblua koloro de la akvo indikas ĝian purecon. La multaj registritaj kazoj de stratumo laŭforme kovrita, post longega intervalo de tempo, de alia stratumo, sen ajna erozio de la suba stratumo, ŝajnas klarigeblaj nur per la hipotezo ke la mara fundo ofte kuŝas dum eonoj en senŝanĝa kondiĉo. La restaĵoj kiuj ja kovriĝas, ĉu per sablo aŭ per gruzo, kiam la tero leviĝas ĝenerale dissolviĝas per la trafluo de pluvakvo. Mi suspektas ke nur malmultaj de la tre multaj animaloj kiuj vivas sur la plaĝo inter alta kaj malalta akvomarkoj konserviĝas. Ekzemple, la pluraj specioj de la Chthamalinae (subfamilio de senpedunklaj ciripedoj) kovras la rokojn ĉie en la mondo je senfinaj nombroj: ili estas strikte plaĝvivantaj, escepte de unu Mediteranea specio, kiu enloĝas profundan akvon. Ĉi tiu estis trovita kiel fosilio en Sicilio, dum neniu alia specio estas ĝis nun trovita en iu ajn terciara stratumo: tamen oni nun scias ke la genro Chthamalus ekzistis dum la kalka periodo. La moluska genro Chiton prezentas parte analogan kazon.

Koncerne la terajn vivaĵojn kiuj vivis dum la Mezozoika kaj Paleozoika periodoj, estas nenecese aserti ke la indikoj de fosiliaj restaĵoj estas fragmenta ĝis ekstrema grado. Ekzemple, neniu tera konko estas konata el ĉi tiuj vastaj periodoj, escepte de unu kiun kavaliro Ĉ. Lajel malkovris en la karboniaj stratumoj de Norda Ameriko. Koncerne mamulajn restaĵojn, unu rapida rigardo al la historia tabelo publikigita en la Aldonaĵo al la Gvidlibro de Lajel, montros la veron pri kiom hazarda kaj rara estas ilia konserviĝo, multe pli bone ol paĝoj da detaloj. Kaj ilia rareco ne estas surprizo, kiam oni memoras kiom granda proporcio de la ostoj de terciaraj mamuloj estis malkovritaj aŭ en kavernoj aŭ en lagaj deponaĵoj; kaj neniu kaverna aŭ vera laga deponaĵo estas konata kiu apartenas al la erao de la mezozoikaj aŭ paleozoikaj formaĵoj.

Sed la malkompleteco en la geologia registro rezultas ĉefe de alia pli grava kaŭzo ol iuj ajn el la antaŭaj; tio estas, de la fakto ke la pluraj stratumoj estas apartigitaj de vastaj intervaloj de tempo. Kiam oni vidas la stratumojn tabeligitajn en verkoj, aŭ kiam oni sekvas ilin en naturo, estas malfacile eviti la kredon ke ili estas proksime sinsekvaj. Sed oni scias, ekzemple, pro la verkego de kavaliro R. Murĉison (Murchison) pri Rusio, ke estas grandaj manklokoj en tiu lando inter la supermetitaj stratumoj; same estas en Norda Ameriko, kaj en multaj aliaj partoj de la mondo. Plej lerta geologo, se lia aŭ ŝia atento estus limigita al ĉi tiuj grandaj teritorioj, neniam suspektus ke dum la periodoj kiuj estas mankantaj kaj senfruktaj en lia/ŝia propra lando, grandaj amasoj da sedimento, ŝargitaj per novaj kaj unikaj vivformoj, aliloke akumuliĝis. Kaj se en ĉiu aparta teritorio, apenaŭ iuj ajn ideo pri la tempo kiu pasis inter la sinsekvaj stratumoj determineblas, oni povas supozi ke ĉi tio determineblas nenie. La oftaj kaj grandaj ŝanĝiĝoj en la minerala konsisto de sinsekvaj stratumoj en la geografio de ĉirkaŭantaj landoj, de kie la sedimento venas, kongruas kun la kredo ke vastaj intervaloj de tempo pasis inter ĉiu stratumo.

Sed oni povas, mi kredas, kompreni kial la geologiaj stratumoj de ĉiu regiono estas preskaŭ senescepte intermitaj; tio estas, ne sekvantaj sin laŭ senspaca defilo. Dum miaj esploroj de multaj centoj da mejloj de la sudamerikaj marbordoj, kiuj estis levitaj plurajn centojn da futoj dum lastaj periodoj, apenaŭ ajna fakto surprizis min pli ol la manko de ajnaj lastatempaj deponaĵoj sufiĉe grandaj por daŭri eĉ dum mallonga geologia periodo. Laŭ la tuta okcidenta marbordo, kiu estas loĝata de unika mara faŭno, terciaraj stratumoj estas tiom malabundaj, ke neniu registro de pluraj sinsekvaj kaj unikaj maraj faŭnoj probable konserviĝos ĝis fora estonteco. Iom da pripensado klarigos kial, laŭ la leviĝanta marbordo de la okcidenta flanko de Suda Ameriko, neniuj grandaj stratumoj kun lastatempaj aŭ terciaraj restaĵoj ie ajn troveblas, kvankam la provizo de sedimento dum ĉiuj epokoj devis esti granda, pro la grandega erozio de la marbordaj rokoj kaj pro la kotaj riveretoj enfluantaj la maron. La klarigo, sendube, estas ke la plaĝaj kaj subplaĝaj deponaĵoj estas daŭre foreroziigataj fare de la muelado de la marbordaj ondoj, tuj kiam la malrapida kaj laŭgrada supreniro de la tero levas ilin.

Mi kredas ke oni povas senriske konkludi ke sedimentoj devas esti akumulitaj en ekstreme dikaj, solidaj, aŭ vastaj amasoj, por rezisti la senĉesan agadon de la ondoj, kiam levitaj kaj dum postaj osciladoj de marnivelo. Tiaj dikaj kaj vastaj akumulaĵoj de sedimento povas formiĝi dumaniere; aŭ en profundejoj de la maro, aŭ sedimento povas akumuliĝi ĝis ajna dikeco kaj vasteco sur malprofunda fundo, se ĝi malrapide sinkadas. En la unua kazo, juĝante laŭ la esploroj de E. Forbs, oni povas konkludi ke la fundo estus loĝata de ekstreme malmultaj animaloj, kaj la stratumo kiam levita donus tre malkompletan registron de la vivoformoj kiuj antaŭe ekzistis. En la dua kazo, se la rapideco de sinkado kaj sedimenta akumuliĝo preskaŭ egalus, la maro restus malprofunda kaj favora al vivo. Tiel fosiliplena stratumo sufiĉe dika, kiam levita, por rezisti ajnan kvanton da erozio, povas formiĝi.

Mi konvinkiĝas ke ĉiuj antikvaj stratumoj, kiuj estas riĉaj je fosilioj, tiel formiĝis dum sinkado. De kiam mi publikigis miajn vidpunktojn pri ĉi tiu temo en 1845, mi observis la progreson de Geologio, kaj surpriziĝis rimarkante ke aŭtoro post aŭtoro, kiu traktas iun aŭ alian grandan formaĵon, atingis la konkludon ke ĝi akumuliĝis dum sinkado. Mi aldonu, ke la sola antikva terciara formaĵo sur la okcidenta marbordo de Suda Ameriko, kiu estis sufiĉe dika por rezisti tiun erozion kiun ĝi jam suferis, sed kiuj apenaŭ daŭros ĝis fora geologia epoko, certe deponiĝis dum malsuprena oscilo de marnivelo, kaj tiel akiris konsiderindan dikecon.

Ĉiuj geologiaj faktoj klare diras ke ĉiu loko submetiĝis al multaj malrapidaj osciloj de marnivelo, kaj ŝajnas ke ĉi tiuj osciloj efikis al vastaj areoj. Sekve stratumoj riĉaj je fosilioj kaj sufiĉe dikaj kaj vastaj por rezisti postan erozion, povus formiĝi sur vastaj areoj dum periodoj de sinkado, sed nur kie la provizo de sedimento sufiĉis por gardi la maron malprofunda, kaj por kovri kaj konservi la restaĵojn antaŭ ol ili havis tempon por putri. Aliflanke, se la mara fundo restus senmova, dikaj deponaĵoj ne povus akumuliĝi en la malprofundaj partoj, kiuj estas plej favoraj al vivo. Ĉi tio eĉ malpli eblus dum la alternaj periodoj de leviĝo; aŭ, por paroli pli precize, la stratumoj kiuj tiam akumuliĝus estus poste detruitaj ĉar ili leviĝus kaj portiĝus al la regionoj de marborda agado.

Sekve la geologia registro preskaŭ necese fariĝas intermita. Mi sentas memfidon pri la vereco de ĉi tiuj vidpunktoj, ĉar ili strikte kongruas kun la ĝeneralaj principoj insistitaj de kavaliro Ĉ. Lajel; kaj E. Forbs sendepende atingis similan konkludon.

Unu rimarko meritas rapidan konsideron ĉi tie. Dum periodoj de leviĝo la areo de la tero kaj de la apudaj malprofundejoj de la maro pligrandiĝos, kaj novaj medioj ofte formiĝos; ĉiuj plej favoraj cirkonstancoj, por la formiĝo de novaj variaĵoj kaj specioj, kiel antaŭe klarigite; sed dum tiaj periodoj estus ĝenerale mankloko en la geologia registro, Aliflanke, dum sinkado, la enloĝata areo kaj nombro da enloĝantoj malpliiĝus (escepte de la produktaĵoj sur la bordoj de kontinento kiam ĝi unue rompiĝas al insularo), kaj sekve dum sinkado, kvankam estus multe de formortado, malpli da novaj variaĵoj aŭ specioj formiĝus; kaj dum ĉi tiuj sinkadaj periodoj mem, la grandaj fosiliriĉaj deponaĵoj akumuliĝis. Oni preskaŭ povus diri ke la naturo preventis la oftan malkovron de ĝiaj transiraj aŭ ligantaj formoj.

Laŭ la supraj konsideroj oni ni povas dubi ke la geologia registro, konsiderita kiel tuto, estas ekstreme malkompleta; sed se oni limigas sian atenton al iu ajn stratumo, fariĝas pli malfacile kompreni, kial oni ne trovas tie fajne gradigitajn variaĵojn inter la rilatantaj specioj kiuj vivis dum ĝia komenco kaj fino. Iuj kazoj de specioj kiuj prezentas distingitajn variaĵojn en la supra kaj malsupra partoj de la sama stratumo estas registritaj, sed, ĉar ili estas raraj, oni povas preteratenti ilin. Kvankam ĉiu stratumo certe bezonis vastan nombron da jaroj por ĝia deponiĝo, mi povas imagi plurajn klarigojn kial ĉiu ne inkluzivus laŭgradan serion de ligaĵoj inter la specioj kiuj tiam vivis; sed mi neniel povas diri la proporcian gravecon de la sekvaj konsideroj.

Kvankam ĉiu stratumo eble markas tre longan pason de jaroj, ĉiu eble mallongas kompare kun la tempo bezonata por ŝanĝi unu specion al alia. Mi scias ke du paleontologoj, kies opinioj meritas multe da respekto, tio estas, Bron kaj Vudvard (Bronn, Woodward), konkludis ke la averaĝa daŭro de ĉiu stratumo estas du aŭ tri fojojn pli longa ol la averaĝa daŭro de speciaj formoj. Sed nevenkeblaj malfacilaĵoj, laŭ mi, malebligas ke oni atingu ĝustan konkludon pri ĉi tiu temo. Kiam oni vidas la unuan aperon de specio en la mezo de iu stratumo, estus ekstreme malprudente supozi ke ĝi ne antaŭe ekzistis aliloke. Same, kiam oni trovas ke specio malaperis antaŭ la deponiĝo de la plej supraj tavoloj, estus same malprudente supozi ke ĝi tute formortis. Oni forgesas kiom malgranda la areo de Eŭropo estas kompare kun la restaĵo de la mondo; kaj la pluraj stadioj de la sama stratumo tra Eŭropo ne estas perfekte precize identigitaj.

Koncerne marajn animalojn de ĉiuj specoj, oni povas senriske supozi ke estis granda kvanto da migrado dum klimataj kaj aliaj ŝanĝiĝoj; kaj kiam oni vidas la unuan aperon de specio en iu stratumo, estas probable ke ĝi nur tiam enmigris en tiujn areon. Estas bone konate, ekzemple, ke pluraj specioj aperis iom pli frue en la paleontologiaj stratumoj de Norda Ameriko ol en tiuj de Eŭropo; verŝajne tempo necesis por ilia migrado de la Amerikaj ĝis la Eŭropaj maroj. Esplorante la lastajn deponaĵojn de diversaj partoj de la mondo, oni ĉie rimarkas, ke iuj malmultaj ekzistantaj specioj estas malraraj en la deponaĵo, sed estas formortintaj en la tuj ĉirkaŭanta maro; aŭ, male, ke iuj nun abundas en najbara maro, sed estas raraj aŭ malĉeestantaj en ĉi tiu specifa deponaĵo. Estas bona leciono, konsideri la konstatita kvanto da migrado de Eŭropaj enloĝantoj dum la Glacia epoko, kiu formas nur parton de la tuta geologia periodo; kaj same konsideri la grandajn ŝanĝiĝojn de marnivelo, la malordinare grandajn ŝanĝiĝojn de klimato, la grandegan pason de tempo, ĉiuj inkluzivitaj ene de ĉi tiu sama glacia epoko. Tamen oni povas dubi ĉu en ajna parto de la mondo, sedimentaj deponaĵoj, inkluzive de fosiliaj restaĵoj, akumuliĝadis ene de la sama areo dum la tuto de ĉi tiu periodo. Ekzemple, estas malprobable ke sedimento deponiĝis ĉe la Misisipia delto dum la tuta glacia periodo, ene de tiu limo de profundeco je kiu maraj animaloj povas prosperi; ĉar oni scias kiuj grandegaj geologiaj ŝanĝiĝoj okazis en aliaj partoj de Ameriko dum ĉi tiu tempospaco. Kiam tiuj stratumoj kiuj deponiĝis en malprofunda akvo ĉe la Misisipia delto dum iu parto de la glacia periodo leviĝus, organikaj restaĵoj probable unue aperus kaj malaperus ĉe malsamaj niveloj, pro migrado de specioj kaj pro geografiaj ŝanĝiĝoj. Kaj en fora estonteco, geologo esploranta ĉi tiujn stratumojn, eble emus konkludi ke la averaĝa vivodaŭro de la enaj fosilioj estis malpli ol tiu de la glacia periodo, anstataŭ esti multe pli longa, tio estas, etendiĝanta de antaŭ la glacia epoko ĝis la nuna tago.

Por ke perfekta gradaro inter du formoj en la supra kaj malsupra partoj de sama stratumaro, la deponaĵo devis akumuliĝadi dum tre longa tempo, por doni sufiĉan tempon por la malrapida proceso de variado; sekve la deponaĵo ĝenerale devus esti tre dika; kaj la modifiĝantaj specioj ĝenerale devus vivi en la sama areo tra ĉi tiun tutan tempon. Sed estis klarigite supre ke dika fosiliplena stratumo akumuleblas nur dum periodo de sinkado; kaj por konservi proksimume saman profundecon, kiu necesas por ebligi al samaj specioj vivi en la sama loko, la provizo de sedimento devas preskaŭ egali la kvanton da sinkado. Sed ĉi tiu sama sinka moviĝo ofte emus sinkigi la areon de kie la sedimento venas, kaj tiel malpliigi la provizon dum la malsuprena moviĝo daŭras. Fakte, ĉi tiu preskaŭ preciza ekvilibrigo de la sedimenta provizo kaj la kvanto da sinkado estas probable rara hazardo; ĉar pli ol unu paleontologoj observis ke tre dikaj deponaĵoj estas kutime malplenaj je organikaj restaĵoj, escepte ĉe iliaj supraj aŭ malsupraj limoj.

Ŝajnas ke ĉiu aparta stratumaro, kiel la tuta amaso de stratumaroj en ajna lando, ĝenerale intermite akumuliĝis. Kiam oni vidas, kiel ofte okazas, stratumaron konsistantan de tavoloj de malsamaj mineraloj, oni laŭracie rajtas suspekti ke la procedo de deponado estis ofte interrompata, ĉar ŝanĝiĝo en la fluo de la maro kaj provizo de malsamspeca sedimento ĝenerale ŝuldiĝus al geografiaj ŝanĝiĝoj kiuj bezonas multe da tempo. Kaj plej zorga esploro de stratumaro ne donos ajnan ideon pri la tempo kiun ĝia deponado bezonis. Oni povus prezenti multajn kazojn de stratumoj nur kelkajn futojn dikaj, kiuj reprezentas stratumarojn kiuj estas aliloke milojn da futoj dikaj, kaj kiuj devis bezoni grandegan periodon por akumuliĝi; tamen neniu kiu ne scius tion suspektus la vastan pason de tempo reprezentita de la pli maldika stratumaro. Oni povus montri multajn kazojn en kiuj la malsupraj tavoloj de stratumaro estis levitaj, eroziigitaj, sinkigitaj, kaj poste rekovritaj de la supraj tavoloj de la sama stratumaro, - faktoj, kiuj montras ke vastaj, tamen facile preteratenteblaj intervaloj, okazis dum ĝia akumulado. En aliaj kazoj oni havas tre klarajn indikojn en grandaj fosiliigitaj arboj, kiuj ankoraŭ staras rektaj kiel ili kreskis, pri multaj longaj intervaloj de tempo kaj ŝanĝiĝoj de marnivelo dum la proceso de deponiĝo, kiuj neniam estus eĉ suspektitaj, se la arboj ne hazarde konserviĝus: tiele, sinjoroj Lajel kaj Doson (Dawson) trovis karboniajn stratumojn 1400 futojn dikajn en Nova Skotio, kun antikvaj radikhavaj stratumoj, unu super la alia, je ne malpli ol sesdek ok malsamaj niveloj. Sekve, kiam samaj specioj okazas ĉe la malsupro, mezo, kaj ĉe la supro de stratumaro, estas probable ke ili ne vivis en la sama loko dum la tuta periodo de deponiĝo, sed aperadis kaj malaperadis, eble multajn fojojn, dum la sama geologia periodo. Se tiaj specioj submetiĝus al konsiderinda kvanto da modifado dum iu specifa geologia periodo, sekcio probable ne inkluzivus ĉiujn fajnajn mezajn gradojn kiuj, laŭ mia teorio, devus ekzisti inter ili, se abruptaj, kvankam eble tre malgrandaj, ŝanĝiĝoj de formo.

Estas tre grave memori ke natursciencistoj ne posedas oran leĝon por distingi inter specioj kaj variaĵoj; ili agnoskas iomete da variado en ĉiuj specioj, sed kiam ili frontas al iom pli granda kvanto da diferenco inter iuj du formoj, ili rangas ambaŭ kiel speciojn, escepte se ili kapablas kunligi ilin per fajnaj mezaj gradoj. Kaj pro kialoj ĵus prezentitaj, oni malofte esperas efektivigi ĉi tion en iu specifa geologia sekcio. Supozu ke B kaj C estus du specioj, kaj tria, A, troviĝus en suba stratumo; eĉ se A estus strikte meza inter B kaj C, oni simple rangus ĝin kiel trian kaj distingitan specion, escepte se ĝi ankaŭ plej proksime konekteblus kun unu aŭ ambaŭ formoj per mezaj variaĵoj. Kaj oni ne forgesu, kiel antaŭe klarigite, ke A eble estus la pragenerinto de B kaj C, kaj tamen eble ne estus tutstrikte meza inter ili en ĉiuj punktoj de strukturo. Tiel oni eble akirus la gepatran specion kaj ĝiajn plurajn modifitajn praidojn de la malsupraj kaj supraj stratumoj de stratumaro, kaj escepte se oni trovus multajn transirajn gradojn, oni ne rekonus ilian rilaton, kaj sekve devus rangi ilin ĉiujn kiel distingitajn speciojn.

Estas fifame ke multaj paleontologoj difinis siajn speciojn surbaze de tro bagatelaj diferencoj; kaj ili pli emas fari ĉi tion kiam la specimenoj venas de malsamaj substadioj de sama stratumaro. Iuj spertaj konkologoj nun asignas multajn de la tre fajnaj specioj de Dorbini (D'Orbigny) kaj aliaj al la rangoj de variaĵoj; kaj laŭ ĉi tiu vidpunkto, oni ja trovas tiajn indikojn de ŝanĝiĝo kiuj, laŭ mia teorio, oni devas trovi. Plie, se oni konsideras iom pli vastajn intervalojn, tio estas, distingitajn sed sinsekvajn stadiojn de sama granda stratumaro, oni trovas ke la fosilioj en ili, kvankam preskaŭ universale rangitaj kiel specie malsamaj, tamen multe pli proksime rilatas al si ol la specioj kiuj troviĝas en pli vaste foraj stratumaroj; sed pri ĉi tiu temo mi revenos en sekvonta ĉapitro.

Alia konsidero rimarkindas: kun animaloj kaj plantoj kiuj kapablas generi sin rapide kaj ne multe moviĝas, estas kialoj por suspekti, kiel oni vidis antaŭe, ke komence iliaj variaĵoj ĝenerale estas lokaj; kaj ke tiaj lokaj variaĵoj ne larĝe disvastiĝas kaj forpuŝas siajn gepatrajn formojn ĝis ili estas modifitaj kaj perfektigitaj je iu konsiderinda grado. Laŭ ĉi tiu vidpunkto, la ŝanco por malkovri en stratumaro de iu specifa lando ĉiujn fruajn stadiojn de transiro inter iuj du formoj, estas malgranda, ĉar la sinsekvaj ŝanĝiĝoj estas supozitaj esti lokaj aŭ limigitaj al iu specifa loko. La plejo da maraj animaloj havas larĝan teritorion; kaj oni vidis ke koncerne plantojn, tiuj kun la plej vastaj etendiĝoj plej ofte prezentas variaĵojn; do probable tiuj konkuloj kaj aliaj maraj animaloj kiuj havis plej vastajn teritoriojn, multe pli vastajn ol la limoj de la konataj stratumaroj de Eŭropo, plej ofte aperigis, unue, lokajn variaĵojn, kaj finfine, novajn speciojn; kaj denove, ĉi tio multe malpliigus la ŝancon ke oni kapablus sekvi la stadiojn de transiro en ajna geologia stratumaro.

Oni ne forgesu, ke nuntempe, kun perfektaj specimenoj por esplori, oni malofte povas konekti du formojn per mezaj variaĵoj kaj tiel pruvu ke ili apartenas al la sama specio, antaŭ ol oni kolektas multajn specimenojn de multaj lokoj; kaj en la kazo de fosiliaj specioj, paleontologoj rare kapablas fari ĉi tion. Oni eble povus plej bone kompreni la malprobablecon ke oni kapablos konekti speciojn per multaj, fajnaj, mezaj, fosiliaj ligaĵoj, se oni demandas sin ĉu, ekzemple, estontaj geologoj kapablos pruvi, ke la nuntempaj malsamaj rasoj de bovoj, ŝafoj, ĉevaloj, kaj hundoj devenis de unu raso aŭ de pluraj originaj rasoj; aŭ, denove, ĉu iuj markonkoj loĝantaj la marbordojn de Norda Ameriko, kiujn iuj konkologoj rangas kiel speciojn distingitajn de siaj Eŭropaj reprezentantoj, kaj aliaj konkologoj kiel nur variaĵojn, estas vere variaĵoj aŭ estas, kiel oni diras, specie distingitaj. Estontaj geologoj povus fari ĉi tion nur se ili malkovrus multajn mezajn gradojn en fosilia stato; kaj tia sukceso ŝajnas al mi ekstreme malprobabla.

Geologia esploro aldonis multajn speciojn al ekzistantaj kaj formortintaj genroj, kaj faris la intervalojn inter kelkaj grupoj malpli larĝaj ol ili estus alikaze. Tamen ĝi faris preskaŭ nenion por rompi la distingon inter specioj per kunligoj de multaj, fajnaj, mezaj variaĵoj; kaj la fakto ke ĉi tio ne okazis, probable estas la plej grava kaj plej evidenta el ĉiuj multaj kontraŭargumentoj kiujn oni povas prezenti kontraŭ miaj vidpunktoj. Sekve, estus utile resumi la suprajn komentojn per imagita ilustraĵo. La Malaja Insularo estas preskaŭ same granda kun Eŭropo de la Norda Kabo al la Mediteranea, kaj de Britio ĝis Rusio; kaj sekve egalas al ĉiuj geologiaj stratumaroj kiuj estis iom precize esploritaj, escepte tiuj de Usono. Mi tute konsentas kun sinjoro Gudvin-Osten (Goodwin-Austen), ke la nuna stato de la Malaja Insularo, kun ĝiaj multaj grandaj insuloj apartigitaj de vastaj kaj malprofundaj maroj, probable reprezentas la antaŭan staton de Eŭropo, kiam la plejo de niaj stratumaroj akumuliĝadis. La Malaja Insularo estas unu el la plej riĉaj regionoj de la tuta tero je organikaj estaĵoj; tamen se oni kolektus ĉiujn speciojn kiuj iam ajn vivis tie, ili tre malperfekte reprezentus la naturan historion de la mondo.

Sed oni havas multajn kialojn por kredi ke la teraj produktaĵoj de la insularo estus konservitaj tro malperfekte en la stratumaroj kiujn oni supozas nun akumuliĝas. Mi suspektas ke malmultaj de la strikte plaĝaj animaloj, aŭ de tiuj kiuj vivas sur nudaj submaraj rokoj, kovriĝus; kaj tiuj kovritaj de gruzo aŭ sablo ne daŭrus ĝis fora epoko. Kie sedimento ne akumuliĝus sur la fundo de la maro, aŭ kie ĝi ne akumuliĝus sufiĉe rapide por protekti la organikajn korpojn de putriĝo, neniuj restaĵoj povus esti konservitaj.

En tiu insularo, mi kredas ke fosilihavaj stratumaroj povus formiĝi je sufiĉe dikeco por daŭri al epoko tiom for en la estonteco kiom la mezozoikaj stratumaroj foras en pasinteco, nur dum periodoj de sinkado. ĉi tiuj periodoj de sinkado estus apartigitaj de si per grandegaj intervaloj, dum kiuj la areo estus aŭ senmova aŭ leviĝanta; dum leviĝo, ĉiu fosilihava stratumaro detruiĝus, preskaŭ tuj kiam ĝi akumuliĝus, per la senĉesa agado de la marbordo, kiel oni nun vidas sur la marbordoj de Suda Ameriko. Dum la periodoj de sinkado probable okazus multe da formortiĝo de vivo; dum periodoj de leviĝo, estus multe da variado, sed la geologia registro tiam estus malplej kompleta.

Oni povas dubi ĉu la daŭro de iu granda periodo de sinkado sur la tuto aŭ parto de la insularo, kun samtempa akumulado de sedimento, superus la averaĝan daŭron de la samaj speciaj formoj; kaj ĉi tiuj hazardoj estas nepraj por la konservado de ĉiuj transiraj gradoj inter iuj du aŭ pli da specioj. Se tiaj gradoj ne plene konserviĝus, transiraj variaĵoj aperus nur kiel multaj distingitaj specioj. Ankaŭ estas probable ke ĉiu granda periodo de sinkado estus interrompita de osciloj de marnivelo, kaj ke malgrandaj klimataj ŝanĝiĝoj okazus dum tiaj longaj periodoj; kaj en ĉi tiaj kazoj, la loĝantoj de la insularoj devus migri, kaj neniu fajngrada registro de iliaj modifoj povus konserviĝi en iu specifa stratumaro.

Tre multaj el la maraj enloĝantoj de la insularo nun etendiĝas milojn da mejloj ekster ĝia regiono; kaj pro analogeco mi kredas ke estus ĉefe ĉi tiuj vaste etendiĝantaj specioj kiuj plej ofte produktus novajn variaĵojn; kaj unue la variaĵoj estus ĝenerale lokaj aŭ limigitaj al iu loko, sed se ili havus iun klaran avantaĝon, aŭ plie modifiĝus aŭ pliboniĝus, ili malrapide disvastiĝus kaj forpuŝus siajn gepatrajn formojn. Kiam tiaj variaĵoj revenus al siaj antikvaj hejmoj, ili malsamus de sia antaŭa stato laŭ preskaŭ unueca, kvankam eble ekstreme malgranda grado. Tial, laŭ la principoj aplikataj de multaj paleontologoj, ili estus rangitaj kiel novaj kaj distingitaj specioj.

Sekve, se estas iom da vero en ĉi tiuj komentoj, oni ne rajtas atendi trovi en geologiaj stratumaroj senfinan nombron da tiuj fajnaj transiraj formoj kiuj, laŭ mia teorio, certe konektis ĉiujn pasintajn kaj nuntempajn speciojn de la sama grupo, kiel unu longan kaj branĉantan ĉenon de vivo. Oni devas atendi nur kelkajn ligaĵojn, iujn proksime, kaj aliajn malproksime rilatantaj al si; kaj ĉi tiuj ligaĵoj, se ili estus trovitaj en malsamaj stadioj de la sama stratumaro, eĉ se ili estus tre proksimaj, estus rangitaj kiel distingitaj specioj de la plejo da paleontologoj. La plej bone konservitaj geologiaj sekcioj prezentis tre malkompletan registron de la ŝanĝiĝoj de vivo. Mi ne pretendas ke mi iam ajn suspektus tion se la malfacileco por malkovri sennombrajn transirajn ligaĵojn inter specioj, kiuj aperis ĉe la komenco kaj fino de ĉiu stratumaro, ne tiom defius mian teorion.

Pri la subita apero de tutaj grupoj de Rilatantaj Specioj. La subita maniero laŭ kiu tutaj grupoj de specioj aperas en iuj stratumaroj, estas rimarkigita de pluraj paleontologoj, ekzemple, de Agassiz, Piktet (Pictet), kaj plej insiste de profesoro Seĝvik (Sedgwick), kiel fatala kontraŭargumento al la kredo pri la transformiĝo de specioj. Se multaj specioj, apartenantaj al la samaj genroj aŭ familioj, vere ĉiuj ekaperis samtempe, la fakto estus fatala al la teorio de deveno kun malrapida modifado per natura selektado. La evoluo de grupo de formoj, ĉiuj devenintaj de unu pragenerinto, devis esti ekstreme malrapida proceso; kaj la pragenerintoj devis vivi longajn epokojn antaŭ iliaj modifitaj praidoj. Sed oni daŭre trotaksas la kompletecon de la geologia registro, kaj false supozas, ke ĉar iuj genroj aŭ familioj ne estis trovitaj sub iu stadio, ke ili ne ekzistis antaŭ tiu stadio. Oni daŭre forgesas kiom granda la mondo estas, kompare kun la areo de zorge esploritaj stratumaroj; oni forgesas ke grupoj de specioj eble aliloke longe ekzistis kaj malrapide plinombriĝis antaŭ ol ili invadis la antikvajn insularojn de Eŭropo kaj Usono. Oni ne sufiĉe taksas la grandegajn intervalojn de tempo, kiuj probable pasis inter sinsekvaj stratumaroj, eble pli longaj en iuj kazoj ol la tempo kiu necesis pro la akumuliĝo de ĉiu stratumaro. Ĉi tiuj intervaloj donus tempon por la multobliĝo de specioj de unu aŭ kelkaj gepatraj formoj; kaj en la postaj stratumoj tiaj specioj ŝajnus subite kreitaj.

Mi eble ĉi tie refaru antaŭan rimarkon, tio estas, ke organismo eble bezonus longan pason de epokoj por adaptiĝi al iu novaj kaj unika vivmaniero, ekzemple, flugi tra la aero; sed kiam ĝi atingus ĉi tion, kaj kelkaj specioj tiel akirus grandan avantaĝon super aliaj organismoj, relative mallonga tempo necesus por produkti multajn disbranĉitajn formojn, kiuj kapablus rapide kaj larĝe disvastiĝi tra la mondo.

Mi nun prezentos kelkajn ekzemplojn por ilustri ĉi tiujn rimarkojn; kaj por montri kiom erarema oni estas, supozante ke tutaj grupoj de specioj subite produktiĝis. Mi menciu la bone konatan fakton ke en geologiaj studverkoj, publikigitaj antaŭ nemulte da jaroj, oni ĉiam diris ke la granda klaso de mamuloj subite aperis ĉe la komenco de la terciara epoko. Kaj nun unu de la plej riĉaj konataj akumulaĵoj de fosiliaj mamuloj apartenas al la mezo de la mezozoika epoko; kaj unu vera mamulo estis malkovrita en la nova sabloŝtono ĉe preskaŭ la komenco de ĉi tiu granda serio. Kuviero (Cuvier) insistadis ke neniu simio troviĝis en iu ajn terciara stratumo; sed nun formortintaj specioj estas malkovritaj en Hindio, Suda Ameriko, kaj en Eŭropo eĉ tiom frue kiom la eocena stadio. La plej surpriza kazo, tamen, estas tiu de la Balena familio; ĉar ĉi tiuj animaloj havas grandegajn ostojn, estas maraj, kaj troviĝas tra la mondo, la fakto ke eĉ ne unu osto de baleno estis malkovrita en ajna mezozoika stratumaro, ŝajnis tute pravigi la kredon ke ĉi tiu granda kaj distingita ordo subite produktiĝis en la intervalo inter la lasta mezozoika kaj la plej frua terciara epokoj. Sed nun oni povas legi en la Aldonaĵo al la 'Manlibro' de Lajel, publikigita en 1858, klaran indikon pri la ekzisto de balenoj en la supra verdsabla, iom antaŭ la fino de la mezozoika periodo.

Mi eble prezentu alian kazon, kiu tre surprizis min kiam mi renkontis ĝin. En memoraĵo pri Fosiliaj Senpedunklaj Ciripedoj, mi asertis ke, - pro la nombro da ekzistantaj kaj formortintaj terciaraj specioj; pro la malordinara abundo de individuoj de multaj specioj ĉie en la mondo, de la Arktaj regionoj ĝis la ekvatoro, kiuj loĝas diversajn zonojn de profundeco de supraj tajdaj limoj ĝis 50 klaftoj; pro la perfekta maniero laŭ kiu specimenoj estas konservitaj en la plej malnovaj terciaraj stratumoj; pro la facileco per kiu eĉ fragmento de konko rekoneblas; pro ĉiuj ĉi tiuj cirkonstancoj, mi konkludis ke se senpedunklaj ciripedoj ekzistus dum la mezozoika periodoj, ili certe estus konservitaj kaj malkovritaj; ĉar neniu specio estis malkovrita en stratumoj de tiu epoko, mi konkludis ke ĉi tiu granda grupo subite formiĝis ĉe la komenco de la terciara serio. Ĉi tio estas granda ĝeno al mi, ĉar mi pensis ke ĝi aldonas unu plian kazon de subita apero de granda grupo de specioj. Sed mia verko apenaŭ publikiĝis, kiam lerta paleontologo, M. Boske (Bosquet), sendis al mi desegnaĵon de perfekta specimeno de nedubebla senpedunkla ciripedo, kiun li mem eltiris de Belgia kalko. Kaj, kvazaŭ por fari la kazon plej surpriza, ĉi tiu senpedunkla ciripedo estas Chthamalus, tre malrara, granda, kaj ĉietrovebla genro, de kiu neniu specimeno ankoraŭ estas trovita en ajna terciara stratumo. Sekve, oni nun scias certe ke senpedunklaj ciripedoj ekzistis dum la mezozoika periodo; kaj ĉi tiuj ciripedoj eble estis la pragenerintoj de multaj terciaraj kaj modernaj specioj.

La kazo de subita apero de tuta grupo de specioj, pri kiu paleontologoj plej ofte insistas, estas tiu de la teleosteaj fiŝoj, en la malsupra Kalka periodo. Ĉi tiu grupo inkluzivas la grandan plejon da ekzistantaj specioj. Lastatempe, profesoro Piktet puŝis ilian ekziston unu stadion pli fruen; kaj iuj paleontologoj kredas ke iuj multe pli malnovaj fiŝoj, pri kiuj la rilatoj estas malprecize konataj, vere estas teleosteoj. Supozante, tamen, ke ili ĉiuj aperis, kiel Agassiz kredas, ĉe la komenco de la kalka stratumaro, la fakto certe estus tre rimarkinda; Sed mi ne kredas ke ĝi estus nevenkebla malfacilaĵo por mia teorio, escepte se oni povus same pruvi ke la specioj de ĉi tiu grupo aperis subite kaj samtempe tra la mondo dum ĉi tiu sama periodo. Estas preskaŭ nenecese atentigi ke apenaŭ iuj ajn fosiliaj fiŝoj estas konataj de la suda duonsfero; kaj per foliumado de la paleontologiaj verkoj de Piktet, oni povas vidi ke en pluraj Eŭropaj stratumaroj tre malmultaj specioj estas konataj. Kelkaj familioj de fiŝoj nun havas limigitajn teritoriojn; la teleosteaj fiŝoj eble antaŭe havis simile limigitan teritorion, kaj multe evoluinte en iu specifa maro, eble larĝe disvastiĝis. Kaj oni ne rajtas supozi ke la maroj de la mondo ĉiam estis tiom libere malfermitaj de sudo ĝis nordo kiom ili nuntempe estas. Eĉ hodiaŭ, se la Malaja Insularo konvertiĝus al tero, la tropikaj partoj de la Hinda Oceano formus grandan kaj perfekte fermitan basenon, en kiu ajna granda grupo de maraj animaloj eble multobliĝus; kaj tie ili restus enfermitaj, ĝis kiam iuj specioj adaptiĝus al pli malvarma klimato, kaj ekkapablis ĉirkaŭiri la sudan kabon de Afriko aŭ Aŭstralio, kaj tiel atingi aliajn forajn marojn.

Pro ĉi tiuj kaj similaj konsideroj, sed ĉefe pro nesciado de la geologio de landoj ekster la limoj de Eŭropo kaj Usono; kaj pro la revolucio de paleontologiaj ideoj laŭ pluraj punktoj, kiujn la malkovroj de la lastaj dek du jaroj kaŭzis, ŝajnas al mi malprudente paroli dogmeme pri la ordo de organikaj estaĵoj tra la mondo. Estus kvazaŭ natursciencisto alteriĝus dum kvin minutoj sur iu dezerta parto de Aŭstralio, kaj tiam diskutus la nombron kaj etendiĝojn de ĝiaj produktaĵoj.

Pri la subita apero de grupoj de Rilatantaj Specioj en la plej malaltaj konataj fosilihavaj stratumoj. Estas alia kaj rilatanta malfacileco, kiu estas multe pli grava. Mi aludas al la maniero en kiu iuj specioj de la sama grupo, subite aperas en la plej malaltaj konataj fosilihavaj rokoj. La plejo da argumentoj kiuj konvinkis min ke ĉiuj ekzistantaj specioj de la sama grupo devenis de unu pragenerinto, aplikiĝas kun sama forto al la plej fruaj konataj specioj. Ekzemple, mi ne povas dubi ke ĉiuj Siluriaj trilobuloj devenis de unu krustulo, kiu devis vivi longe antaŭ la Siluria epoko, kaj kiu probable multe diferencis de iu ajn konata animalo. Iuj de la plej antikvaj Siluriaj animaloj, kiel la Naŭtilo, Lingulo, ktp., ne multe diferencas de vivantaj specioj; kaj laŭ mia teorio oni ne povas supozi ke ĉi tiuj malnovaj specioj estis la pragenerintoj de ĉiuj specioj en la ordoj al kiuj ili apartenas, ĉar ili ne prezentas trajtojn iel ajn mezajn inter ili. Plie, se ili estus la pragenerintoj de ĉi tiuj ordoj, ili preskaŭ certe estus forpuŝitaj kaj formortigitaj antaŭ longe de iliaj multnombraj kaj plibonigitaj praidoj.

Sekve, se mia teorio veras, estas nedisputeble ke antaŭ ol la plej malalta Siluria stratumo deponiĝis, longaj periodoj pasis, tiom longaj, aŭ probable multe pli longaj ol la tuta intervalo de la Siluria epoko ĝis la nuna tempo; kaj dum ĉi tiuj vastaj tamen tre nekonataj periodoj de tempo, vivantaj estaĵoj svarmis en la mondo.

Pri la demando kial oni ne trovas registrojn de ĉi tiuj vastaj pratempaj periodoj, mi ne povas doni taŭgan respondon. Pluraj el la plej elstaraj geologoj, ĉefe kavaliro R. Murĉison (Murchison), estas konvinkitaj ke oni vidas en la organikaj restaĵoj de la plej malalta Siluria stratumo la tagiĝo de vivo sur ĉi tiu planedo. Aliaj tre kompetentaj spertuloj, kiel Lajel kaj la forpasinta E. Forbs, disputas ĉi tiun konkludon. Oni devas ne forgesi ke nur malgranda proporcio de la mondo estas precize konata. M. Barrande lastatempe aldonis alian kaj pli malaltan stadion al la Siluria sistemo, en kiu novaj kaj unikaj specioj abundas. Indikoj de vivo estis trovitaj el la Longmindaj stratumoj (Longmynd) sub la zono kiun Barrande nomas pratempa. La enesto de fosfataj nodaĵoj kaj bituma materialo en iuj la plej malsupraj senfosiliaj rokoj, probable indikas la antaŭan ekziston de vivo dum ĉi tiuj periodoj. Sed estas treege malfacile kompreni la foreston de vastaj amasoj de fosilihavaj stratumoj, kiuj, laŭ mia teorio, sendube ie akumuliĝis antaŭ la Siluria epoko. Se ĉi tiuj plej antikvaj stratumoj estus tute foreroziigitaj, aŭ neniigitaj per metamorfa agado, oni devus trovi nur malgrandajn restaĵojn de la stratumaroj kiuj sekvas ilin laŭ aĝo, kaj ĉi tiuj devus esti tre ĝenerale en metamorfa kondiĉo. Sed la priskriboj kiujn oni nun posedas de la Siluriaj deponaĵoj tra vastegaj teritorioj de Rusio kaj Norda Ameriko, ne subtenas la vidpunkton, ke la ju pli stratumaro maljunas, des pli ĝi suferis ekstreman erozion kaj metamorfon.

La kazo provizore devas resti neklarigita; kaj oni prave povas prezenti ĝin kiel validan argumenton kontraŭ la vidpunktoj prezentitaj ĉi tie. Por montri ke ĝi eble poste ricevos iun klarigon, mi prezentas la sekvantan hipotezon. Organikaj restaĵoj en la pluraj stratumaroj de Eŭropo kaj Usono ŝajne ne loĝis en tre profundaj marfundoj; la kvanto da sedimento, el kiuj ĉi tiuj stratumaroj konsistas, estas mejlojn dika. Pro tio oni povas konkludi ke de komenco ĝis fino grandaj insuloj aŭ areoj de tero, de kie la sedimento venis, ekzistis en la ĉirkaŭejo de la ekzistantaj kontinentoj de Eŭropo kaj Norda Ameriko. Sed oni ne scias kio estis la stato de aferoj en la intervaloj inter la sinsekvaj stratumaroj; ĉu Eŭropo kaj Usono ekzistis kiel seka tero dum ĉi tiuj intervaloj, aŭ kiel submara surfaco proksime al tero, sur kiu sedimento ne deponiĝis, aŭ denove kiel la fundo de vasta kaj profundega maro.

Konsiderante ekzistantajn oceanojn, kiuj estas trioble pli larĝaj ol la tero, oni vidas ilin sternitajn de insuloj; sed oni ankoraŭ ne konas eĉ unu oceana insulo kiu havas eĉ restaĵon de ajna paleozoika aŭ mezozoika stratumaro. Sekve, oni eble povas konkludi, ke dum la paleozoikaj kaj kaj mezozoikaj periodoj, nek kontinentoj nek kontinentaj insuloj ekzistis kie la oceanoj nun etendiĝas; ĉar se ili ekzistus tie, paleozoikaj kaj mezozoikaj stratumaroj plej probable akumuliĝus pro sedimentoj de ilia erozio; kaj estus almenaŭ parte levitaj pro osciloj de marnivelo, kiuj, oni povas konkludi, devis okazi dum ĉi tiuj longegaj periodoj. Se oni povas konkludi ion ajn de ĉi tiuj faktoj, oni povas konkludi ke kie la oceanoj nun etendiĝas, oceanoj etendiĝis de la plej fruaj periodoj pri kiuj oni havas ajnan informon; kaj aliflanke, kie la kontinentoj nun ekzistas, grandaj areoj de tero ekzistis, submetitaj, sendube, al grandaj osciloj de marnivelo, ekde la plej frua siluria epoko. La kolorigita mapo aldonita al mia volumo pri Koralaj Rifoj, konvinkis min ke la grandaj oceanoj estas ankoraŭ ĉefe areoj de sinkado, la grandaj insularoj ankoraŭ estas areoj de oscilanta marnivelo, kaj la kontinentoj estas areoj de levado. Sed ĉu oni rajtas supozi ke aferoj tiel statis eterne? La kontinentoj ŝajne estis formitaj de averaĝa plio da leva forto, dum multaj osciloj de marnivelo; sed ĉu ne eblas ke la areoj de plia movado ŝanĝiĝis dum la paso de epokoj? Je periodo treege antaŭ la siluria epoko, eble kontinentoj ekzistis kie la maroj nun etendiĝas; kaj klaraj kaj malfermitaj oceanoj eble ekzistis kie la kontinentoj nun staras. Kaj ni ne rajtus supozi ke, se ekzemple, la fundo de la Pacifika Oceano nun konvertiĝus al kontinento, oni trovus tie stratumarojn pli malnovajn ol la siluriaj stratumoj, supozante ke tiaj antaŭe deponiĝis; ĉar povus okazi ke la stratumoj kiuj sinkus kelkajn mejlojn pli proksimen al la tera centro, kaj kiuj estus premitaj per grandega pezo de supra akvo, eble submetiĝus al multe pli da metamorfa agado ol la stratumoj kiuj ĉiam restis pli proksime al la surfaco. La vastegaj areoj en iuj partoj de la mondo, ekzemple en Suda Ameriko, de nuda metamorfaj rokoj, kiuj devis esti hejtitaj sub granda premo, ĉiam ŝajnis al mi bezonantaj specialan klarigon; kaj oni eble povas kredi ke oni vidas en ĉi tiuj grandaj areoj, la multaj stratumaroj de longe antaŭ la siluria epoko, en tute metamorfigita kondiĉo.

La pluraj malfacilaĵoj diskutitaj ĉi tie, tio estas, la manko de senfine multaj transiraj ligaĵoj inter la multaj specioj kiuj ekzistas aŭ ekzistis en sinsekvaj stratumoj; la subita maniero per kiu tutaj grupoj de specioj aperis en Eŭropaj stratumaroj; la preskaŭ tuta manko, kiel nun sciata, de fosilihavaj stratumaroj sub la Siluriaj stratumoj, ĉiuj sendube estas tre gravaj. Oni vidas ĉi tion plej klare, pro la fakto ke ĉiuj elstaraj paleontologoj, tio estas, Kuviero, Oŭen, Agassiz, Barrande, Falkoner, E. Forbs, ktp, kaj ĉiuj plej grandaj geologoj, kiel Lajel, Murĉison, Seĝvik, ktp., unuanime, ofte tre insiste, asertas la neŝanĝeblecon de specioj. Sed mi havas kialojn por kredi ke unu granda fakulo, kavaliro Ĉarlzo Lajel, pro plia pensado havas gravajn dubojn pri ĉi tiu temo. Mi sentas kiom malprudente estas malkonsenti kun ĉi tiuj grandaj fakuloj, al kiuj, kun aliaj, oni ŝuldas ĉiujn sciojn. Tiuj kiuj konsideras la naturan geologian registron iom ajn kompleta, kaj kiuj ne atribuas multe da pezo al la alispecaj faktoj kaj argumentoj eĉ en ĉi tiu volumo, sendube tuj malakceptos mian teorion. Miaflanke, laŭ la metaforo de Lajel, mi konsideras la naturan geologian registron kiel malkompletan historion de la mondo, kaj skribitan per ŝanĝiĝanta dialekto; de ĉi tiu historio oni posedas nur la lastan volumon, kiuj rilatas al nur du aŭ tri landoj. En ĉi tiu volumo, nur tie-ĉi-tie mallonga ĉapitro estas konservita; kaj de ĉiu paĝo, nur kelkajn liniojn. Ĉiu vorto de la malrapide ŝanĝiĝanta lingvo, en kiu la historio estas supozite skribita, pli malpli malsama en la interrompita sekvo de ĉapitroj, eble reprezentas la ŝajne abrupte ŝanĝitaj vivoformoj, enterigitaj en sinsekvaj, sed vaste apartigitaj stratumaroj. Laŭ ĉi tiu vidpunkto, la malfacilaĵoj supre diskutitaj multe malpliiĝas, aŭ eĉ malaperas.