La antikva legendo de la Hindio rakontas, ke dum kelka tempo, ĉiuj homoj estis dioj. Sed ili tiel trouzis sian potencon, ke Bramano decidis forigi lian dian potencon kaj kaŝi ĝin en loko, kie estus neeble trovi. La granda problemo estis doni al ĝi trovi kaŝejon.
Kiam la dioj estis kunvokitaj por konsiliĝi solvi ĉi tiun problemon, ili proponis pri tio: “Ni enterigas la dian potencon de homo en la teron.” Sed Bramano respondis: “Ne, ĉi tio estas ne sufiĉa , ĉar la homo fosos kaj trovos ĝin”. La dioj do diris: “Tiukaze, ĵetu la dian potencon en la plej profundan oceanon." Sed Brahna respondis denove: “Ne, ĉar frue aŭ malfrue, la homo esplori la profundecojn de ĉiuj oceanoj, kaj estas certaj ke unu tagon li trovos ĝin kaj levos al la surfaco.”
La dioj ne scias ankaŭ , kion faras, ili proponis: “ Restas nur la ĉielo, jes, ni kaŝas la dian potencon de homon sur la Luno." Sed denove Brahma respondis, "Ne, unu tagon homo travojaĝos ĉielon, suriros sur la luno kaj ĝin trovos. "
Tute konfuzite, la dioj proponis: “Resti nur la ĉielo, jes, kaŝi la dian potencon de homon sur la luno.” Sed Bramano denove respondis: “Ne, homo pli aŭ malpli havos unu tagon travojaĝos la ĉielo, suriros sur la luno kaj ĝin trovos. "
La dioj tiris konkludon: “ Ni ne scias, kie kaŝi ĝin, ĉar ĉu estis en la tero aŭ en la maro, ŝajnas havi nenie homo neeble iris.”
Bramano do diris: “Kion ni faros: ni kaŝos la dian potencon de homo en profundo de li-mem, ĉar tio estas la sola loko, kie li estis neatendita.”
Ekde tiu tempo, diras la legendo, la homo iris ĉirkaŭ la mondo, li esploris, grimpis, enakviĝis kaj fosis, esploris la luno kaj la ĉielo, serĉante iun kiu estas en la plejprofundo de lia koro.  
El tiu ĉi rakonto ni povas eltiri la jenan revelacion:
La interna mondo de persono estas senfina, profunda, nur plibonigi sian spiritan purecon, interna mondo fariĝos pli perfekta.