“谁是我的亲母？”
无私的爱才最真挚感人
而且永远不会失去Grace
我在收拾寝室的时候，朝阳斜射入窗。这是我高兴做的工作，正曼声哼唱着，忽然我觉得身后面有人。
是莉莎，我们的十五岁孩子。她脸上有奇异的表情。
“莉莎，”我说，“你吓了我一跳。有什么事情吗？”
“我到底是谁？”她问。
一个冷战顺着我的脊骨而下。“咦，你是莉莎·陶姆孙呀。”我说，强做微笑。
“不是！我的意思是，我到底是谁？”她满脸露出急躁不安之色。
我的丈夫瑞和我收养了莉莎。她四岁时我们已经向她说明她是我们收养的。自此以后她好象表示她很了解我们是深爱她的。有时候我愿她多表示一点她也很爱我们，不过她一向是个很乖的孩子，令人喜爱。
“我的父母是谁？”莉莎哭了。
“啊，莉莎。你知道你是我们收养的，但爸爸和我是你的……”
“你们不是我的亲父母，你不是我的亲娘！我希望知道她是谁？”
“我不知道，莉莎。”
“你知道！”她说，她咬着牙忍住了泪。“你不愿意让我知道她是谁！”她盛怒而出，我颓然倒在床上。
十五年前的景象又在我眼前重现。我在一位医生诊所内，医生给我收养孩子的劝告。“有些孩子根本不考虑生身父母是谁，”他说，“有些则千方百计的想要知道。”
我真的不知道莉莎的母亲是谁。我记得在一个灿烂的九月清晨，我搂抱着一个出生才三天的小女孩。我想，这当然是天赐良缘。我已经三十六岁，自从十七年前结婚之日起便一直祈祷能有一个“莉莎”。收养的文书上只载明了她父亲的姓名。我们不明白莉莎为什么要处心积虑地寻找母亲。我们只知道莉莎找到了她的出生证，然后去访问给她接生的医生。她访问了律师，也访问了家庭的朋友，甚至发现法院里有关她出生的记录是密不公开的，可是她仍不死心。
从此以后，莉莎日益焦躁不安。她的学校成绩低落了。她对瑞和我的态度也矜持冷淡了。经常去看心理治疗家，也没有什么用。在她十八岁生日前的那个夏天，莉莎陷入了惊人的抑郁状态。“我如果不发现自己究竟是谁……我究竟属于谁，我永不会安宁。”她常常说。
每次她说这样的话，我心如刀割。我是这样坏的母亲吗？如果莉莎找到了生身的母亲，她是否就会和我们一刀两断？
一个酷热的午后，我疲倦地上楼，走到莉莎的寝室。她的房门在关着，这是我看惯了的事。“喂，莉莎，”我小声地说，“你为什么这样把自己关起来？你知道我们爱你，我们只是希望你好。”
我从那房门后退，扶着身后的栏杆。“只是希望你好，”我刚才说过。莉莎想知道她的亲父母。这对她是好事。我自私地把她包围在一股自私的情爱里，假使我对莉莎，对我自己，有充分信心，我是否应该为她解除这个包围？在楼梯顶端的寂静中，忽然一念涌上心头：你是否爱莉莎爱到了情愿为她寻找亲父母的程度？我打了个冷战。如果我找到了，我可能会失去她。但现在我已恍然大悟，我深爱莉莎，只好冒这个险。
数星期后，瑞和我找到了一家私家侦探。“我们想请你寻访我们女儿的亲父母，”瑞说。我们驱车回家时，若有所失的感觉已经在我心里作祟。
感恩节前一星期消息来了。“我找到了他们，”侦探说“你们的女儿的亲父母在把孩子交人扶养之后十天才结婚，可是几个月前又离婚了。这是她母亲的姓名、住址与新的电话号码。”
我看了那姓名一眼，怔住了，不知道这桩事我是否能受得了。
三天后莉莎在电话上和她母亲谈了半个多小时，然后匆匆下楼。“她要来，”
她大叫，“她明天要来看我！”
我仓皇失措。事情来得这样快。“老天爷，”我小声说，“不要叫我失去她”我麻木地听她说在市场会晤她母亲的盛大计划。“随后我带她到这里来，”她说。我点点头。
第二天莉莎一大早就匆匆出去，我坐在厨房桌边祈祷上帝给我力量接受莉莎的母亲并且了解莉莎对她的感情。
忽然间她们两个并肩出现在门前——同样的身高，同样的眼睛，同样的玛瑙色头发。她们的酷似使得我喘不过气来。
我望着那位年轻妇人的美丽容貌，看出莉莎的形象几乎和她一模一样。非常奇怪，我觉得对她一见如故。
感恩节后一星期，莉莎见到她的父亲和两个弟兄之一。她的世界渐趋于完整。她对她身世之谜的苦苦追求告一段落。莉莎的情绪渐稳，但是我的心里却充满了疑惧：现在如何是好？
十二月二日，莉莎驱车和她的母亲玩了一整天。多少天来，她一直什么也不说，只是念叨这第二度会晤。我望着她出去，心里很想和她拥抱，但是莉莎只是对我轻轻摆手。她回来的时候，我心里苦痛不堪地想象，她是不是回来拣取她的东西？依法，她属于我们，但是她若是内心向往自由，合法又有什么用？
一天拖得好长，好象过不完。午后渐至于黄昏，我听到门外车停，脚步声抵达门口。莉莎走进厨房，我故意不做出释然样子。“你回家了，我很高兴，”我说。莉莎走过来拥抱我。“我很高兴找到了我的亲父母，”她说，“我希望永远和他们做朋友，但我是你们的。”她紧紧搂着我，并低声对我说以前从未说过的话：“我爱你，妈。比以前更爱。”
我们拥抱在一起，我当时彻底了解了一项真理：为了别人而情愿放弃自己最宝贵的东西，这种爱永远不会遭受损失。它只会打开一扇门，让爱再回转来…而且比以前更爱。
Senegoisma amo, la plej sincera kaj emocia,
neniam perdigus Grace-n.
Kiam mi ordigis la litĉambron, lumo de la matena suno oblikve filtriĝis. Zumante arion, mi ĝoje faris purigadon Ĉe tiu momento mi sentis, ke iu staras malantaŭ mia dorso.
Ŝi estis Lisa, nia 15-jara filino. Ŝi surhavis iom strangan mienon. “Kia surpriziĝo, Lisa,” mi demandis, “kian aferon vi havas?”
“Kiu finfine mi estas?” ŝi demandis.
Malvarmo kuris tra mia spino. “He! Vi estas Lisa Thompson, ĉu ne?” mi respondis, altrudante rideton.
“Ne! Mi volas demandi, KIU finfine mi estas,” maltrankvileco ludis sur ŝia vizaĝo.
Ŝin adoptis mi kaj mia edzo Rue. Kiam ŝi estis kvar-jara, ni jam diris al ŝi pri adoptado. Ekde tiam, ŝi ŝajnis kompreni nian sinceran amon al ŝi. Kelktempe mi deziris, ke ŝi montru sian ardan amon al ni. Malgraŭe ŝi ĉiam montris sin obeema kaj dolĉa.
“Kiuj estas miaj gepatroj?” ŝi ekploris.
“Nu, Lisa, vi scias, ke ni adoptis vin, sed mi kaj via patro estas viaj…”
“Vi ambaŭ ne estas miaj propraj gepatroj nek vi mia propra patrino! Mi volas scii, kiu ŜI estas.”
“Mi ne scias, Lisa.”
“Vi ja scias!” ŝi insistis, grincante dentojn kaj retenante larmojn. “Vi ne lasas min scii, kiu ŜI estas.” Ŝi kolerege eliris, kaj mi falis sur la liton deprimite.
La sceno antaŭ dekkvin jaroj reaperis antaŭ miaj okuloj. Kuracisto admonis min pri adoptado. Li diris, “Kelkaj adoptitoj neniam volas scii, kiuj estas iliaj propraj gepatroj, dum aliaj ĉiumaniere trovas la solvon.”
Mi vere ne volis scii, kiu ŝia propra patrino estas. Laŭ mia rememoro, iun frumetenon de sunbrila septembro, mi ĉirkaŭprenis tri-tagan nov-naskiton. Kompreneble ĝi estis naturdotitaĵo al mi. Tiam mi jam aĝis 36-jara. Ekde mia geedziĝo antaŭ 17 jaroj, mi estis preĝanta havigi al mi “Lisa-n”. Sur la leĝa dokumento skribiĝis nur la nomo de ŝia patro. Mi ne komprenis, kial ŝi peneme provas serĉi sian patrinon. Ni nur sciis, ke ŝi jam eltrovis sian naskiĝateston kaj vizitis la kuraciston, kiu akuŝigis ŝian patrinon, konsultis advokaton, faris vizitojn al la amikoj de sia familio, kaj eĉ trovis, ke la rekordo konservita en la juĝejo pri ŝia naskiĝo ne estas malferma al la publiko, sed ŝi ne ĉesis sian penadon.
Ekde tiam ŝi maltrankviliĝis tagon post tago. Pro tio, ŝi postrestiĝis en lerneja studado kaj fariĝis retenema kaj malvarma al mi kaj Rue. Ŝi ofte konsultis psikologian kuraciston, sed vane. En la somero de ŝia dekoka jaro, ŝi falis en terure surprizigan rankoron. “Se mi ne sukcesos malkaŝi, kiu mi estas kaj al kiu mi apartenas, mi neniel trankviliĝos…” ŝi ofte diris.
Ŝiaj vortoj tranĉis mian koron. Ĉu mi estas tiel malica patrino? Se ŝi eltrovos sian propran patrinon, ĉu ŝi firme rompos la rilaton kun ni aŭ ne?
Iun sufoke varman posttagmezon, suprenirinte la etaĝon, mi trovis ŝian ĉambropordon fermita, al kio mi jam kutimiĝis. Mi fluster diris, “Hola, Lisa! Kial vi fermas vin ene tiamaniere? Vi scias, ke ni amas vin. Ni nur esperas, ke vi fartu bone.”
Mi retropaŝis kaj tenis la balustradon malantaŭ mi. “Ni esperas, ke vi fartu bone,” mi ĵus diris. Lisa volas sciiĝi pri siaj propraj gepatroj, kio estas bona afero. Mi jam enmetas ŝin en la ĉirkaŭprenon de mia egoisma amo. Se mi havas plenan konfidon pri Lisa kaj mi mem, ĉu mi devas neniigi tian ĉirkaŭprenon? Ĉe la supro de la ŝtuparo, en morta silento, ideo kaptis min —— ĉu mi jam amas ŝin ĝis tia grado, ke mi volontus priserĉi ŝiajn gepatrojn por ŝi? Malvarma tremo kuris tra mia korpo. Se mi eltrovos ilin, mi eble perdos ŝin. Nun mi jam klare komprenis, ke mi povas fari nenion alian ol fari tian riskon pro mia profunda amo al ŝi.
Post kelkaj semajnoj, mi kaj Rue petis helpon ĉe agentejo de privata detektivo. “Ni volas, ke vi eltrovu la proprajn gepatrojn de mia filino,” diris Rue. Post nia rehejmreveno per aŭto, ni jam sentis la venontan perdiĝon de nia filino.
Informo venis je unu semajno antaŭ Dankofesto. “Mi jam eltrovis ilin,” diris la detektivo, “La propraj gepatroj de via filino kune vartis la infanon por dek tagoj antaŭ ol ili geedziĝis. Tamen ili eksedziĝis kelkajn monatojn antaŭe. Jen estas la nomo, adreso kaj nova telefonnumero de ŝia propra patrino.”
Ĵetinte rigardon al la nomo, mi ŝtoniĝis, ne sciante, ĉu mi povos elteni tion aŭ ne.
Tri tagojn poste Lisa babiladis telephone kun sia propra patrino por pli ol duonhoro, kaj poste ŝi hasteme supreniris, dirante, “Ŝi volas veni ĉi tien.”
“Morgaŭ ŝi venos vidiĝi kun mi!” ŝi kriis.
Mi konfuziĝis pro la tuj okazonta vizito. Mi murmuris, “Mia Ĉielo, ne perdigu ŝin de mi!” Stupore mi aŭskultis al ŝi pri ŝia grandioza plano por renkonti ŝian patrinon en la bazaro. “Kaj poste mi venigos ŝin ĉi tien,” ŝi daŭrigis. Mi kapbalancis.
La sekvan matenon, Lisa eliris tre frue. Sidante ĉe la tablo en kuirejo, mi preĝadis, ke Dio donu al mi forton por akcepti ŝian propran patrinon kaj kompreni ŝia afekcion al ŝia patrino.
Subite ili aperis ŝultron ĉe ŝultro ĉe la pordo: la sama staturo, la samaj okuloj kaj la same sukcenaj haroj. Tiuj samecoj preskaŭ sufokis min.
Okule mezurante la figuron de la juna virino, mi trovis, ke Lisa simple estas ŝia kopio. Mirige mi ŝajne havigis al mi la senton kvazaŭ ni estus malnovaj amikoj.
Unu semajnon post Dankofesto, Lisa intervidiĝis kun unu el la du fratoj de sia patro. Ŝia mondo fariĝis pli kaj pli kompleta kaj ŝia penema priserĉado pri ŝia identeco venis al la fino. Ja ŝia animstato iom post iom stabiliĝis, dum duboj pleniĝis en mia koro: Kion mi faru nun?
La duan de decembro, Lisa stiris aŭton por plezurigi sian patrinon la tutan tagon. Dum kelkaj tagoj, ŝi nenion diris al mi. Ŝi nur babiladis pri la vizito de sia patrino. Kiam mi vidis ŝin eliri, mi tre volus ĉirkaŭpreni ŝin, sed ŝi nur svingis sian manon flirte. Kiam ŝi revenis, mi mizere imagis, ke ŝi revenas nur por preni siajn havaĵojn. Laŭleĝe ŝi apartenas al ni, sed se ŝi aspiras al libereco, ĉu la leĝo efikus?
La tago treniĝis longe kaj longe, kvazaŭ ĝi neniam finiĝus. Ĝis krepusko, mi aŭdis la aŭton halti kaj paŝojn proksimiĝi al la pordo. Kiam Lisa eniris la kuirejon, mi afektis nekomprenemon. “Ni tre ĝojas, ke vi revenas,” mi diris. Ŝi alproksimiĝis por ĉirkaŭpreni min. “Mi tre ĝojas, ke mi trovis miajn proprajn gepatrojn,” ŝi diris, “mi esperas amikiĝi kun ili por eterne, sed mi estas la via.” Ŝi firme ĉirkaŭprenis min, kaj flustris tiujn vortojn, kiujn ŝi ne diris antaŭe, “Mi amas vin, panjo, eĉ pli ol antaŭe.”
Ni ĉirkaŭpreniĝis kune. Tiam mi fine venis al la vero: se iu volontas por aliaj forlasi tion, kion li tre trezoras, tia amo suferas nenian perdon kaj nur malfermas la pordon por bonvenigi la revenon de la amo, pli profunda amo ol antaŭe.
esperantigis Hong