上帝来信

宋 国 人

  随着一阵剧烈的抖动，飞机腾空而起。
    几分钟后，乘务员广播：“欢迎您乘坐北航的班机，我们已经离开……。”
    晓菲从前排座椅的储物袋里抽出一本杂志，胡乱翻翻，不经意间发现里面夹着一个白色信封。信封是封闭的，没有收件人姓名和收寄人地址。拿起来对着光线一照，薄薄的封皮里印出百元钞票的图案。心里一喜，正反面来回照了好几回，确定里面装的是几张百元钞票。就要将其撕开时看到密封口上有一行很小很淡的铅笔字：“TAKEITHOME,MYSON!”晓菲懂得英文，知道意思是：“把它带回家，我的儿子！”心想大概是哪位父亲交给儿子的信吧。邻座的乘客正闭目养神，没人注意她拿到了一个装有钞票的信封。要不要交给乘务员？前思后想一阵，心跳越来越快的同时，她把信封放进了自己的手提包里。可是马上又觉得这样做不妥，就又将信封掏了出来。过一会儿，想来想去，又将信封放进了手提包。这样来回倒腾五六回，最终拿不定注意。还好，离飞机着陆还有将近两个小时，到底要不要交给乘务员，还有考虑的时间。
    节前参加“三・八杯”小说征文比赛赢得了特等奖---一张到南方大都会的往返机票，晓菲才有了这平生第一次的乘机机会。
    运气来了挡不住，今天又意外捡到了钱，就凭这信封的厚度至少也有五百元吧。就象许多人白日做梦捡到大钱后幻想如何花销一样，晓菲也试着筹划起如何分配它了。这笔钱对她来说就是一笔大钱。
    自从贷款买了房，全家的生活水准倒退了至少十二年。花钱必须要精打细算了。家里好久没有买过新衣服，好久没有进过餐馆，好久没有外出旅游，好久没有……。欠国家三十年房款的重压不用说，上次婆婆住院已经花掉了全家的保命储蓄，孩子的教育规划嘛，根本考虑不上。反正孩子是祖国的花朵，蔫巴了也不能全怪父母。当然这也是气话，孩子是从母亲身上掉下的肉，哪能不悉心呵护呢？
    一直想给婆婆换一件厚点的真正的羽绒服，而不是现在穿着的时不时发出鸡毛臭味的黑心绒做成的所谓的“羽绒服”。这一笔大概要花三百元。
    一直想给丈夫买双皮靴，“脚下无鞋穷半截”倒先不说，这每年冬天冻得发烂的后脚跟着实令她心疼。这一笔大概要花一百元。
    一直想给孩子换个新书包，补来补去，已经无法下针了。这一笔大概要花四十元。
    剩下六十元咋办呢？嗯……对了！一家四口一起上饭店吃顿饭吧！
    没想到这笔钱能帮自己实现四个家庭梦想。真要感谢这位粗心的父亲！
    女人总是顾家的，有了上面的畅想应该是自然的事。
    上旋气流导致了飞机剧烈的颠簸，机务人员提醒乘客系好安全带。
    晓菲从畅想中醒过神来，调整了坐姿，一时间理性战胜了感性。说不定信封里除了钱还会有信，是不是可以从中找到这封信主人的信息呢？她于是决定开启信封。
    她小心地将封口揭开，抽出里面的东西，果真是五张百元大钞！中间夹有一张纸条。上面的英文让她看了十分为难。大概意思是讲：“我的孩子们，得到这封信你是幸运的，如果你确实需要这笔钱，就把它拿回家去，如果你不缺这笔钱，就把它留在这里，或带到其他公共场所，如果你是个有钱人，又想帮助其他人，那么就请你往里加钱，把它仍留在这里，或带到其他公共场所，第一个一百元是我放的。”落款是：“爱你们的上帝”。
    原来是一封上帝来信。
    大凡坐飞机的人都比较有钱，所以信封里已经有了五百元。
    晓菲似乎明白了封口处铅笔字的含义：如果你需要救助，就把钱带回家，所有往里放钱的人都是照顾你的仁慈的上帝。
    飞机飞过了对流层，慢慢地平稳了下来。
    晓菲慢慢地打开手提包，掏出了钱包，取出一张折得很小的一百元钱，慎重地将它展开，和那五张钞票，还有字条摞到了一起，塞入了信封中。这几天就吃方便面吧，答应家人和同事的土特产就改到下次有机会再说！
    好歹家人还有房住，好歹婆婆还能保暖，好歹丈夫还能穿上像样的鞋，好歹儿子还有学上，好歹吃喝还算可以，好歹……自己过上了“小康”生活。
    可那些饱受水灾、旱灾、蝗灾、雪灾、台风、地震等灾害的人们；城市里下了岗、仅靠最低生活保障度日的人们；城市扩容、开发区建设导致失去了土地而又没被妥善安置，只能靠开黑车谋生的郊区农民；那些没有被纳入社保、医保的广大农民；穷困山区上不起学的孩子；还有……。哪一种不是更需要上帝照顾的人啊？
    “我们的飞机马上就要在黄桥机场降落了，请调整好座椅，系好安全带……”
    飞机剧烈地抖动了几下，然后平稳地降落到了地面。晓菲将信封夹入到《空中生活》里，再将杂志插回到了前排座椅的储物袋中，平静地下了飞机。

                      Song Guoren

  Kun tremegaj saltoj, La flugmaŝino sin pafis el sur la tero.

  Kelkajn minutojn poste, stevardino ekparolis per mikrofono, “Bonvenon al vi veturi per aviadilo de Norda Aerkompanio. Ni jam forlasis…”

   El la dorspoŝo de la antaŭa seĝo, Xiaofei eligis magazenon kaj foliumis. Senkonscie li trovis blankan koverton inter paĝoj. Sur la koverto gluita troviĝis nek la nomo de ricevanto nek la adreso de sendanto. Li levis ĝin por vidi kontraŭ lumo. Jen la desegno de cent-yŭan monbileto svage riveliĝis tra la maldika kovertpapero. Kun ekĝojo, li, pririgardinte ĝin jen frontflanke jen dorsflanke kelkfoje, certiĝis, ke ĝi vere enhavas kelkajn cent-yŭan-ajn monbiletojn. Tyj kiam li ekŝiris la koverton, li vidis linion da duonklaraj kaj malgrandaj vortoj skribitaj per krajono:

  “TAKE IT HOME, MY SON!”

Li konis anglan lingvon kaj komprenis ĝian sencon: “Alportu ĝin hejmen, mia filo!” Li konjektis, ke ĝi estas la letero de patro al lia filo. La pasaĝero en najbara seĝo estis ripozante kun fermitaj okuloj, kaj neniu atentis pri la letero kun monbiletoj en ŝia mano. Ĉu ĝin doni al stevardino? Post kelka pensado, ŝi, kun brue batanta koro, metis la koverton en sian mansaketon. Tamen ŝi tuj eligis ĝin, konsciante, ke tia faro ne decas. Momenton poste, ŝi ree ĝin ensakigis. Tiamaniere ŝi faris la samon kvin-ses-foje, ne sciante, kion fari. Feliĉe, restis ankoraŭ proksimume du horoj por elaviadiliĝi, kaj ŝi havis sufiĉan tempon por konsideri, ĉu ŝi devas ĝin liveri al stervadino aŭ ne.

  Ŝi havigis al si unuafojo veturi per aviadilo dum ŝia tuta vivo, ĉar, en la “Marto la Oka”-pokala konkurso de eseoj ŝi gajnis specialan premion — bileton por veturi per aviadilo al metropolo en la sudo.

  Bonŝanco ĉiam venas duope. Hodiaŭ ŝi neatendite trovis la monon — almenaŭ kvin cent yuan en la dika koverto laŭ ŝia permana mezurado. Samkiel multaj homoj, kiuj revas, kiel elspezi la monon trovita de si mem, ŝi ankaŭ faris provon imagi kiel ĝin elspezi. Nature la mono estis granda sumo por ŝi.

  Ekde tiam, kiam ili pruntis monon por aĉeti domon, la vivnivelo de ŝia familio komencis malaltiĝi ĝis almenaŭ antaŭ dek du jaroj. Ili devis elspezi zorgeme. Delonge ili ne aĉeti novajn vestojn, ne manĝis en restoracioj, ne faris ekskursojn, ne… Por ne paroli pri la peza premo de la mono pruntita de la registaro, ŝia anjo jam elĉerpis la tuton de la familia vivsubtena ŝparmono pro sia enhospitaliĝo. Pri la eduka planado de sia infano ŝi tute ne havas konsideron. Malgraŭ ĉio, la infano estas la floro de la patrolando. Se ĝi velkiĝus, tio ne tute kulpigus ĝiajn gepatrojn. Kompreneble tio estas plendoj. La infano estas karnpeco elŝirita el la korpo de la patrino, kiu neniel ne flegas ĝin zorgeme.

  Delonge ŝi volus aĉeti por sia anjo iom pli dikan veston el vera lanugo de anaso, por anstataŭi ŝian malnovan superveston, kiu eligas haladzon de tempo al tempo. Ĝi estus kostonta al ŝi ĉirkaŭ 300 yuan.

  Ŝi planis aĉeti paron da ledaj botoj por sia edzo antaŭ longe. Kvankam ŝi ne priatentas la diraĵon “Manko de piedvesto montras malriĉecon.”, ŝi tamen sentas kordoloron, kiam ŝi rigardas liajn kalkanojn putriĝintajn pro frosto ĉiuvintre. Tio okupos elspezon de ĉirkaŭ 100 yuan.

  Ankaŭ ŝi volis aĉeti novan librosakon por la infano delonge. Ŝi flikadis kaj flikadis la malnovan kaj ne povis trovi eĉ lokon neflikitan sur ĝi. Ŝi elspezos ĉirkaŭ 40 yuan.

  Kion disponi pri la restanta 60 yuan? Em… yes! La kvar familianoj manĝu ĉe restoracio!

  Estas neatendite, ke tiu sumo da mono povas helpi realigi kvar sonĝojn de la familio. Tiu senzorgema patro, kiu perdis la monon, vere meritas dankon!

  Estas nature, ke virinoj ekhavas tiujn revojn, ĉar ili ĉiam korinklinas al la familianoj.

  Suprenkirla aerfluo kaŭzis fortan tangadon, kaj stervadino atentigis firme ligi sekurbelton.

  Tiam vekiĝinte el siaj revoj, Xiaofei ĝustigis sian sidpozon, konkerante sian sentemon per sia racieco portempe. Eble estas letero en la koverto krom la mono, kaj oni povas eltiri informojn de la letera skribanto. Ŝi decidis malfermi la koverton.

  Ŝi zorgeme ŝirlevis la refalditaĵon kaj eltiris ĉion el la koverto. Vere, estis kvin monbileto de cent yuan! Inter ili troviĝis slipo de papero. La anglalingva skribaĵo, kiu tre  perpleksigis ŝin, legiĝis,

  Miaj infanoj,

    Vi estas bonŝanca, kiam vi ekhavas la leteron. Se vi vere bezonas ĉi tiun summon da mono, ĝin alportu al via hejmo; se mono ne mankas al vi, restigu ĝin ĉi-tien aŭ kunportu al aliaj publikaj lokoj; se vi estas riĉa, kiu volas helpi aliajn, aldonu monon en ĝin kaj restigu ĝin ĉi-tien aŭ aliaj publikaj lokoj. La unua monbileton de cent yuan mi enmetis.

               Amema Dio

  Jen ĝi estis letero el Dio.

  Tiuj, kiuj veturas per aviadilo, estas pli aŭ malpli riĉaj, tial ke kvin cent yuan jam akumuliĝis en la koverto.

  Ŝi ŝajne komprenis la signifon de tiuj vortoj ĉe la gluita aperture de la koverto: Se vi bezonas helpon, alportu la monon hejmen. Ĉiuj, kiuj enmetas monon, estas viaj  amemaj dioj, kiuj zorgas pri vi.

  La aviadilo traflugis trofosferon kaj komencis stabiliĝi.

  Malferminte sian mansaketon malrapideme, ŝi eligis refalditan monbileton de cent yuan el sia monujo kaj disfaldis ĝin serioze. Ŝi aldonis ĝin al la kvin cent yuan kaj la paperslipo, kaj enŝovis ilin en la koverton. En ĉi tiuj tagoj mi manĝu tujpretigajn nudelojn. Kaj tiujn donacojn de lokaj varoj, kiujn mi promesis al miaj kolegoj kaj familianoj mi prokrastigu ĝis la sekva ŝanco!

  Malgraŭ ĉio, mia anjo povas varmigi sin per sufiĉa vestaĵo, mia edzo povas surporti decajn ŝuojn, mia filo povas kleriĝi en lernejo, miaj familianoj povas manĝigi nin pli aŭ malpli bone… ni vivas “bonhavan” vivon.

  Sed tiuj homoj, kiuj sufiĉe suferas de akva, sekega, lokusta, neĝega, tajfuna kaj tertrema katastrofoj, tiuj homoj, kiuj senlaboriĝas kaj vivas depende de la plej malalta sekura subvencio en la urbo, tiuj ĉirkaŭurbaj kamparanoj, kiuj survivas pere de kontraŭleĝa stirado de aŭtoj pro sia nekonvena lokigo en etendiĝo de urbareo kaj konstruado de ekspluatareo, kiu perdigis al ili kampojn; la vastaj amasoj de kamparanoj, kiuj ankoraŭ ne estas akceptita sub la protekto de social sekureco kaj kuraca garantio, tiuj geknaboj en malriĉaj montareoj, kiu ne povas viziti lernejon, kaj … treege bezonas prizorgon de Dio!

  “Nia aviadilo baldaŭ surteriĝos ĉe flughaveno Huangqiao. Bonvole ĝustigu viajn seĝojn en bonan pozicionw kaj bone kunligu viajn sekurbeltojn…”

  Post forta skuado kelkfoje, la aviadilo stabile surteriĝis. Ŝi intermetis la koverton en la magazenon Vivo en Aerveturo kaj enŝovis ĝina ĝin sur la saketon sur la dorso de la antaŭa seĝo. Ŝi elaviadiliĝis egalanime.

                                                                               elĉinigis Verdido