寒  冰

    这是一个听来的故事。
    故事的主角是一位母亲和她的儿子。
    母亲是个女强人，40岁左右。现任一家公司董事长，公司有几千员工。正因为这样她丈夫离开了她——理由是她的事业太强！这是十年前的事了。十年间，她一边经营自己的生意，一边把孩子拉扯大，流了不少汗水，也流了不少辛酸的泪——只是没有人见过她流泪而已。在所有人心中她都是一个冷血的人。包括她儿子。
    儿子高中毕业了，却并没读大学——不是不让读，是他死活不愿意去读。高中毕业不久，就是儿子18岁的生日了。
    生日那天，母亲把儿子叫到面前给了他1000元钱，并说：现在你已经没读书了，也满18岁。满18岁就意味着你是成人了，成人就应该自己养活自己。这1000元钱是你的本钱，你走吧！等你挣到钱之后再回来找我，否则你就当没我这个娘。
    儿子这时觉得自己的母亲很狠心，很冷血。
    没几天工夫1000元钱便花完了，花完了怎么办？回家要呗！当儿子回到他们以前住的公寓时才发现那房子早已经不是自己家的了，母亲早已经不之去向。
    儿子很伤心，一种被抛弃的孤独缠绕着他，紧紧的，让他有些喘不过气来。
    儿子终究还是怕饿肚皮，在饥饿得没办法的时候找到了一个粉刷墙的工作，待遇是每平方米一元钱。他只干了一天，挣足了当天的饭钱而已。
    这样干下去也只能把自己的肚子填饱！一点剩余都不会有——儿子想。
    思索了半天，他决定请一些人来干这活，自己给他们每平方米8毛钱，就可以从中获取2毛的利润，比自己干划算多了。
    就这样每天能挣上几十上百元钱。做了半个月，剩了足足1000元钱。有了这次的经验之后儿子开始寻觅其他的商机。
    忙碌中，他渐渐忘记了母亲对自己的狠心，却还是不愿意原谅她。
    一年之后，儿子已经成了一名成功的商人。自己都已经拥有了几十万的资产。
    而正当儿子得意之时，收到了一封母亲的来信，信是一年前写的，内容如下：
    亲爱的儿子：
    当你收到这封信的时候我已经离开人世了。
    原谅我上次那么狠心的将你赶出家门。那个时候我已经患上的绝症，虽然我有上千万的家产，但是那时的你根本没有半点生存技能！我之所以狠心的将你赶出家门，就是为了让你学会生存，因为我就要离开人世，就要离开你了，那时候你就只能自己照顾自己！
    ……
    爱你的母亲绝笔
    连同这封信寄来的还有一封继承全部家产的信。

Patrina Amo

Han Bing

  Mi aŭdis la jenan rakonton, kies ĉefaj roluloj estas patrino kaj ŝia filo.

  Ĉirkaŭ 40-jara, ŝi, tre kompententa, estris kompanion, por kiu laboris kelkaj miloj da dungitoj. Ĝuste pro tio, ŝia edzo ŝin forlasis, kaj lia argumentis, ke ŝi tro kompetentas en sia kariero. Tio okazis antaŭ dek jaroj. Dum la sekva jardeko, ŝi kaj administris sian kompanion kaj plenkreskigis sian filon. Ŝi ja multe ŝvitis kaj faligis multe da amaraj larmoj — sed neniu rimarkis ŝian larmadon. En ĉies okuloj, ŝi estis fridsanga virino. Eĉ ŝia filo konsideris ŝin tia.

  Diplomiĝinte el supera mezlernejo, la filo ne povis eniri universitaton, ne pro tio, ke li estis malpermesita lerni en universitato, sed pro tio, ke li mem neniel volis lerni plu. Nelonge post lia diplomiĝo el supera mezlernejo, li atingis la aĝon de dek ok jaroj.

  Je lia naskiĝtago, ala patrino venigis sian filon kaj donis al li sumon da 1000 yuan, dirante, “Nun vi jam aĝas 18 jarojn kaj ne daŭrigas vian lernadon. La aĝo de 18 jaroj signifas plenkreskulecon. Plenkreskulo devas sin vivteni. Ĉi tiu monsumo servas kiel via kapitalo. Nun foriru kun la sumo. Revenu al mi ĝis kiam vi sufiĉe lukros monon, alie ni ne havos sangan rilaton inter ni.” Ĉimomente la filo sentis, ke lia patrino estas senkora kaj fridsanga.

  Nur post kelkaj tagoj, la monsumo elĉerpiĝis. Kion fari? Peti iom de la patrino! Kiam li reiris al la apartmento, kie ili loĝis antaŭe, li trovis, ke ĝi jam estas je alies dispono, kaj lia patrino malaperis senspure. Li tuj falis en profunda malĝojo. Sento de forlasita izoliteco ekvolvis lin tiel firme, ke li apenaŭ elspiris.

  Malsato pelis lin al serĉado de okupo. Fine li sukcesis gajni okupon por blanŝmiri murojn. Kiel laborpagon li povis lukri unu dolaron por unu blankŝmirita kvadrata metro. Li laboris la tutan tagon, kaj lia laborpago sufiĉis nur por tiutaga komsumado. Se mi plulaboros tiamaniere, li pensis, tio, kion mi gajnis, nur povos plenigi mian stomakon, kaj nenio restiĝos. Post longa cerbumado, li decidis dungi kelkajn laborantojn por fari ĉi tiun laboron. Li kalkulis, ke li donos al ili 0.8 dolaron por ĉiu kvadrata metro, kaj li mem retenos 0.2 dolaron kiel profiton. Kiel profitdona negoco!

  Tiel li povis gajni ĝis cent dolarojn ĉiutage. Post duonmonato, lia profito atingis pli ol 1000 dolarojn. De tiam, surbaze de la antaŭa sukcesa sperto, li komencis serĉi aliajn ŝancojn por komercado.

  En okupiteco li forgesis la patrinan kruelecon al li iom post iom, sed li ne inklinis ŝin pardoni.

  Post unu jaro li fariĝis sukcesa komercisto, kiu havigis al si cent miloj da kapitalo. Kiam li droniĝis en memkontenteco, li ricevis el sia patrino leteron skribitan unu jaron antaŭe, kiu legiĝis:

  Kara filo mia,

  Kiam vi ricevis ĉi tiun leteron, mi jam forlasis la mondon.

  Pardonu al mi, ke mi kruele forpelis vin el la hejmo lastafoje. Tiam mi jam estis trafita de nekuracebla malsano. Kvankam mi posedas dek milionoj da havaĵo, vi tamen ne havas nenian kapablon subteni vin. La vera kaŭzo, kial mi forpelis vin sensimpatie, kuŝas en tio, ke mi volas, ke vi ellernu kiel postvivi. Ĉar mi baldaŭ forlasos la homan mondon kaj karan vin, vi devos zorgi pri vi mem.

...

                                  via kare,

                                  panjo, kiu vin amas profunde

                                  tuj antaŭ la momento de morto

Kune kun ĉi tiu letero estis alia leĝa atestilo pri heredado de la tuta hejma havaĵo.

                                              tradukis Luo Ren