叩　门
                      茅   盾

     答，答，答！
    我从梦中跳醒来。
    --有谁在叩我的门？我迷惘地这么想。我侧耳静听，声音没有了。头上的电灯洒一些淡黄的光在我的惺忪的脸上。纸窗和帐子依然是那么沉静。
    我翻了个身，朦胧地又将入梦，突然那声音又将我唤醒。
在答，答的小响外，这次我又听得了呼--呼--的巨声。是北风的怒吼罢？抑是"人"的觉醒？我不能决定。但是我的血沸腾。我似乎已经飞出了房间，跨在北风的颈上，砉然驱驰于长空！
    然而巨声却又模糊了，低微了，消失了；蜕化下来的只是一段寂寞的虚空。
   --只因为是虚空，所以才有那样的巨声呢！我哑然失
笑，明白我是受了哄。
    我睁大了眼，紧裹在沉思中。许多面孔，错落地在我眼前跳舞；许多人声，嘈杂地在我耳边争讼。蓦地一切都寂灭了，依然是那答，答，答的小声从窗边传来，像有人在叩门。
    "是谁呢？有什么事？"
    我不耐烦地呼喊了。但是没有回音。
   我捻灭了电灯。窗外是青色的天空内耀着几点寒星。这样的夜半，该不会有什么人来叩门，我想：而且果真是有什么人呀，那也一定是妄人：这样唤醒了人，却没有回音。
    但是打断了我的感想，现在门外是殷殷然有些像雷鸣。自然不是蚊雷。蚊子的确还有，可是躲在暗角里，早失却了成雷的气势。我也明知道不是真雷，那在目前也还是太早。我在被窝内翻了个身，把左耳朵贴在枕头上，心里凝惑这殷殷然的声音只是我的耳朵的自鸣。然而忽地，又是--
    答，答，答！
    这第三次的叩声，在冷空气中扩散开来，格外的响，颇带些凄厉的气氛。我无论如何再耐不住了，我跳起身来，拉开了门往外望。
    什么也没有。镰刀形的月亮在门前池中送出冷冷的微光，池畔的一排樱树，裸露在凝冻了的空气中，轻轻地颤着。
    什么也没有，只一条黑狗爬在门口，侧着头，像是在那里偷听什么，现在是很害羞似的垂了头，慢慢地挨到檐前的地板下，把嘴巴藏在毛茸茸的颈间，缩做了一堆。
    我暂时可怜这灰色的畜生，虽然一个忿忿的怒斥掠过我的脑膜：
    是你这工于吠声吠影的东西，丑人作怪似的惊醒了人，却只给人们一个空虚！
　

Frapoj je la Pordo

Maŭdun

  Pum, pum, pum!!

  Mi vekiĝis salte el la sonĝo.

  Kiu frapis je mia pordo? Mi pensis konfuzite. Mi streĉis mian orelon por aŭskulti. Frapsono jam malaperis. La lampo surkape disverŝis iom da helflava lumo sur mian dormeman vizaĝon. La fenestroj gluitaj per papero kaj litvualo restis tiel kvietaj kiel antaŭe.

  Turninte sur alian flankon, mi estis apenaŭ dormeme revenonta en la sonĝon, kiam la frapsono min vekis ankoraŭfoje. La frapadon supersonis hurlado. Ĉu la norda vento muĝas aŭ homoj vokas por veki? Mi ne povis fari decidon. Tamen mia sango ekbolis. Kvazaŭe mi jam elflugis el la ĉambro kaj tranĉis la ĉielon, rajdante sur la nuko de la norda vento!

  La surdiga hurlado tamen obtuziĝis, mallaŭtiĝis kaj fine malaperis. Tio, kio restiĝis, transformiĝis en solecan malplenon.

  Ĝuste tia malpleno ekestigis tian laŭtan hurladon! Mi ekridis, kompreninte ke mi estis trompita de halucinacino.

  Kun rondigitaj okuloj mi volviĝis en profundaj pensoj. Multaj vizaĝoj dancis unuj post aliaj antaŭ miaj okuloj; multe da voĉoj bruis laŭte aŭ mallaŭte ĉe miaj oreloj. Abrupte ĉio pereis. La mallaŭta frapado persiste albloviĝis el la fenestroj, kvazaŭ iu frapus je la pordo.

  “Kiu vi estas? Kio okazis?” Mi malpacience krie demandis, sed ne venis respondo.

  Mi malŝaltis la lampon. Ekster la fenestroj sporade glimis kelkaj steloj sur la frosta kaj malhele blua ĉielo. Ne povis esti, ke iu frapas je la pordo en tiel profunda meznokto. Se vere estas homo, mi pensis, li certe estas malĝentila ulo, kiu vekas aliulon per pordfrapado, sed ne donas respondon.

  Mian kontempladon interrompis la tondrosimila bruo ekster la pordo. Nature tio ne estis la bruo de moskita svarmo. Kvankam ili vere ekzistis, ili, kaŝante sin en mallumaj anguloj, tamen jam perdis la forton por ekestigi bruan tondron. Tio ne estis vera tondro, mi komprenis, ĉar estis ankoraŭ tre frue por tondra sezono.

  Mi turnis sur alian flankon sub la litovrilo kaj premis mian maldekstran orelon sur la kapkusenon, suspektante, ke la bruo memproduktiĝas en miaj propraj oreloj. Tamen, subite sonis ankoraŭfoje pum, pum, pum!

  La triafoja frapsonado disfuziĝis en la frida aero, tre sonore kaj triste. Neniel ĝin eltenante, mi saltis el la lito kaj tirmalfermis la pordon por pririgardi eksteren.

  Sin trovis nenio. La lunarko super la lageto antaŭdoma disverŝis malvarmetan lumeton; vico da ĉerizarboj ĉe la lageto, nudaj en la glaciiĝinta aero, tremetis leĝere.

  Sin trovis nenio, krom nigra hundo, kiu kuŝis surventre ĉe la pordo, kun kapo flanken klinita, kvazaŭ subaŭskultante, kaj nun klininte sian kapon hontŝajne, malrapideme iris sub la plankon antaŭ la tegmentrando kaj kuntiriĝis en bulon kun sia buŝegon en haraĵan kolon.

  Mi naskis portempan kompaton al tiu griza besto, kvankam tra mia menso fulmis riproĉeto: Estas ci bojemulo, kiu petolaĉe vekis homon, sed postlasis malplenon al li.

                                                  elĉinigis Vejdo