男孩女孩的故事

                                                 陈玉龙

    女孩躺在床上已两天没吃喝，那个被称做丈夫的男人和称做婆婆的女人来来回回劝过无数次，女孩就是不肯进食。
　　女孩是在离家出走的火车上被人拐卖到此的。当晚就在一群如狼似虎的男人力量下被那个做丈夫的男人压在了床上。从这一刻起，女孩觉得自己已到了另一个世界，生与死都无关紧要。
　　三天了，女孩仍不吃不喝，只虚弱地抬起头望着窗外那块狭小的天空。
　　这天，一个很忧郁的男孩来到女孩的床前。男孩说：你今年高考的成绩离分数线只差十分，而我却差二十分。女孩一愣，没料想男孩会说出这样的话。男孩腼腆地低下头说：对不起，我偷看了你的日记，是我哥给我看的。
　　男孩又说：真巧，你也是十八岁。女孩心里一动，当然，男孩看不见。
　　我知道，你有话说，有什么要求可以提出来，我们再商量么。男孩看上去挺瘦弱，声音却很动听。女孩嘴唇蠕动了一下，但没有发生声音。
　　男孩很理解地哦了一声，走出门，从那边自己房里拿出纸笔说：我知道你不愿说，也说不出来，你写吧。
　　女孩怔了片刻，猛地从男孩手中抢过笔，飞快地写了一行字递给男孩。男孩一看，纸上写的竟是：我要回家！我要回家！我要回家！！！
　　男孩颤抖不止，沉寂了半晌，才说：不吃不喝就能回家么？
　　女孩倏忽地坐起来，紧盯着男孩：你答应我？
　　男孩立刻惶惑地低下头，走出门。
　　女孩将男孩的话想了一晚，冒出一丝生的欲望来。翌日便开始进食。
　　女孩的行动受到了全家甚至全村的关注，男孩再也没与女孩说过话，只是在饭桌上女孩才见男孩总是忧郁地低头扒饭。渐渐，女孩看出，男孩的落榜使他在家里村里失去了他应有的位置。男孩很自卑。女孩顿有种同命相怜之感。想想当初的勇敢出走和今天的处境，悔恨的泪如雨下。女孩一直想找个逃走的机会，终未能如愿。
　　日子一天天过去，女孩心急如焚。
　　一天晚上，男孩拿出哥哥交给他的钥匙开了女孩的房门。女孩刚脱衣上了床，见了男孩，她本能地护住身体，惊恐地喊道：你想干什么？男孩说：不要大声说话，我哥今晚不回来。女孩即刻从枕头底下摸出一把剪刀，说：你敢过来一步，我喊人了。男孩仍然低声说：我哥今晚不回来！说完，头也不回地走出门。女孩呆了片刻，猛然明白过来，急忙追出门去。
　　男孩拉着女孩的手在夜幕下左绕右弯地摸出村庄。男孩不说话，只顾低头赶路。女孩紧随其后，脚板下起了几个水泡。天亮的时候，他们终于到了县城的车站。男孩买了一张票递给女孩说：你回家吧！
　　女孩此刻什么话也说不出来，只是流出一串串泪。当客车开动的一刹那，女孩看见男孩苦笑一下：我也该回家了。
　　一个月后的一天，一个拄着拐杖的男孩接过邮递员送给他的一封远方来信，第一次露出了甜甜的笑脸。

Rakonto pri Knabo kaj Knabino

                                       Chen Yulong

  Jam du tagojn la knabino kuŝis en la lito sen preni manĝojn kaj trinkaĵojn. La tielnomata edzo kaj tielnomata bopatrino iris multafoje al ŝi por persvadi ŝin sin manĝigi, sed ŝi neniel obeis.

  La knabino estis trompe vendita ĉi tien de sur la trajno, sur kiu ŝi vojaĝis sen scio de siaj gepatroj. Tiun nokton sub la perforto de grupo da lupsimilaj viroj ŝi estis subpremita en la lito de la tielnomata edzo. Ek de tiu momento, ŝi eksentis, ke ŝi troviĝas en alia mondo kaj ke vivi aŭ morti ne gravas.

  La trian tagon ŝi ankoraŭ ne volis manĝi aŭ trinki, kaj nur levis sian kapon por rigardi al la mallarĝa spaco de la ĉielo.

  Tiun saman tagon melankolia knabo venis al ŝia lito. Li diris, ke ŝiaj poentoj por enirekzameno estas nur dek poentojn malpli ol la varba postulo kaj liaj dudek malpli. Ŝi tuj kaptiĝis de ekmiro, ne atendante, ke li eldiris tiujn vortojn. Li honteme klinas sian kapon, dirante, “Pardonon. Mi kaŝlegis vian taglibron. Estas mia frato, kiu donis ĝin al mi.”

 Li aldonis, “Kia hazardo! Ankaŭ vi havas dek ok jarojn.” La knabino sentis korpremon. Tion kompreneble li ne povis rimarki.

   “Mi scias, ke vi havas ion por diri. Elmetu kiajn ajn postulojn kaj ni ilin diskutos.” Li aspektis maldika kaj febla, sed kun orelplaĉa voĉo. Ŝiaj lipoj movetis, ne eligante voĉon.

  Li kompreneme ohis kaj eliris. Preninte plumon kaj paperon el sia ĉambro, li revenis kaj diris, “Mi scias, ke vi ne volontas diri, kaj ankaŭ ne povas eldiri. Skribu do.”

  Post momenta stuporo, ŝi tuje ekprenis la plumon el lia mano. Ŝi skribis rapide linion da vortoj kaj redonis ĝin al li. Sur la papero skribiĝis tiuj vortoj: Mi volas hejmeniri! Mi volas hejmeniri! Mi volas hejmeniri!!!

  La knabo ne povis bridi sian tremadon. Post longa silento, li diris, “Ĉu vi povus hejmeniri se vi nek manĝas nek trinkas?”

  Ŝi abrupte faris sidan pozon kaj fiksrigardis lin, “Ĉu vi promesu al mi?”

  Li tuj mallevis sian kapon panike kaj eliris.

  La knabino turnis kaj returnis tiujn vortojn la tutan nokton, naskante radion da deziro por vivi. De la sekvanta tago, ŝi komencis sin manĝigi.

  Ŝia sinteno altiris atenton de la tuta familio kaj eĉ tuta vilaĝo. De tiam la knabo ne plu alparolis al la knabino. Nur ĉe manĝtablo, ŝi vidis lin sin manĝigi melankolie. Iom post iom ŝi eltrovis, ke lia malsukceso en enirekzameno perdigis lian pozicion en liaj familio kaj vilaĝo. Vidinte, ke li kovas memhumilecon, ŝi tuj ekhavis senton de samsortulo. Kiam ŝi rememoris pri sia tiama aŭdaca forlaso de la hejmo kaj pri hodiaŭa dilemo, pluvis ŝiaj pentemaj larmoj. Ŝi ĉiam penis trovi la ŝancon por eskapi, sed vane.

  Tagon post tago ŝi brulis de malpacienco.

  Iun nokton, la knabo malŝlosis la pordon de la knabino per la ŝlosilo konfidita de sia frato. Ŝi ĵus senvestinte kuŝiĝis en la lito. Vidinte lin, ŝi instinkte protektis sian korpon kaj kriis panike, “Kion vi volas fari?” Li diris, “Ne parolu laŭte. Mia frato ne revenos ĉinokte.” Ŝi elprenis tondilon el sub la kapkuseno, dirante, “Se vi kuraĝas fari plian paŝon, mi ŝrikos por venigi homojn.” La knabo ankoraŭ duonvoĉe diris, “Mia frato ne revenos ĉinokte!” Post tio, li eliris sen kapturno. Post kiam ŝi ŝtoniĝis momenton, ŝi tuj komprenis kaj postkuris.

  Tirante ŝin je la mano, la knabo turnis sin jen laŭ dekstra direkto jan laŭ la maldekstra kaj fine eliris la vilaĝon sub la nokta vualo. Senparola, li kapklinite plirapidigis sian iradon, dum ŝi lin sekvis jam kun kelkaj vezikoj sur la plandoj. Ĉe tagiĝo, ili fine atingis la stacion de la urbeto. Li aĉetis bileton kaj donis ĝin al ŝi, dirante, “Vi hejmeniru!”

  Ĉimomente la knabino povis eligi neniun vorton kaj nur faligis larmojn. En la momento, kiam la buso startis, ŝi rimarkis lian amaran rideton. “Ankaŭ mi devas hejmeniri.”

  Iun tagon post unu monato, kiam knabo, kiu paŝis helpe de lambastonoj, ricevis la de poŝtisto donitan leteron el malproksima loko, li unuafoje montris sian rideton sur la vizaĝo.

                                                         elĉinigis  Kanglong