近来的冬天
（散文诗）

                           棒   槌
近来的冬天，我常常依靠怀念，给自己取暖。
尽管一张张越飘越远的落叶，是不再新鲜的容颜，记忆中花开的体温，一样能嗅到
熟悉的从前。
同一个季节相遇，又在另一个季节离开。我们是同一枝条上同一叶片的两面，始终
相亲相依，又永远不得相见。
繁灿和凋谢，一定是前世的谁布置的悬念，安排在我们一生的遭遇里，还要来世的
谁去继续递延？
同样的牵挂，是一条忽隐忽现的直线，把这一头的我和那一头的你系在一起：命若
琴弦却又藕断丝连。
这不再经典的情节，老是在不同的事件中固执地循环。这个冬天，我点燃的怀念，
依旧无法烘干里面的一句潮湿语言。

一壶浓了又淡，淡了又浓的茶，坐在炉火上沉思，从早晨一直泡到夜晚。想对自己
给以温暖的人，就不能不饮尽怀念。
当你手握茶杯，扑面的气息，多么像亲切的身影，越过千山万水，踏响吱吱呀呀的
残雪，经由一条秘密小道进入内心花园，把那年送走的燕子，重新唤回到眼前。
其实我们再难相逢，尽情发挥的想象也成了江面上袅起的水烟，让最后的浪漫漂浮
起一缕缕虚幻。
窗外空寂的天空下，流动的暮云还能诉说什么？这个时候，手持这样的诗意情怀，
就像手持一束常青的松枝，插进一段日渐老起来的时光里，看清香的味道如何再一次漾
进长夜睡眠。
以后的冬天，依靠我们的怀念，也许才可以挣脱寒冷的纠缠。

En Pasinta Vintro

                                         (Proza Poemo)

                                             Bang Chui

  En pasinta vintro, mi, depende de sopiroj, ofte min varmigis

  Kvankvam la folioj defalintaj, kiuj flirtis pli kaj pli forforen, ne plu estis freŝaj vangoj, la temperaturo de florado en la memoro same povas flari la konatan estintecon.

  Ni, renkontiĝinte en la sama sezono kaj disiĝinte en la alia, similas la du flankoj de la sama folio sur la sama branĉo, kiuj intime ligiĝas unu kun la alia, sed neniam intervidiĝas.

  Prosperiĝo kaj velkiĝo certe aranĝitis kiel flagra enigmo destinita tute en la antaŭmorta mondo. Kaj kiu daŭrigos tiun labirinton en la postmorta mondo?

  La sama korligo estas rekta linio jen aperanta jen malaperanta, liganta min ĉe ĉi fino kaj vin ĉe la alia. Nia sorto ŝajnas liuta kordo kaj tamen rompita lotusradiko kun nerompitaj fibroj.

  La sentnodo, kiu ne plu estas klasika, ĉiam obstine cirkulas en malsamaj aferoj. En la pasinta vintro, la sopiro, kiun mi ekbrulis, povis ankoraŭ ne baksekigi ajnan frazon interne.

  Kruĉo da teo, kiu ŝanĝiĝas de forteco al malforteco kaj inverse, sidas sur la forno meditante. Por repagi tiun, kiu donis al vi varmon, vi devas fintrinki sopirojn.

  Kiam vi tenas te-tason en la mano, vian vizaĝon karesas la aromo, vere similanta al la intima figuro. Transpasinte montojn kaj riverojn, piedpreminte knare la postrestantan neĝon kaj enirinte la koran ĝardenon pere de sekreta vojeto, ni revoku antaŭ niajn okulojn la hirundojn, kiujn ni liberigis tiun jaron.

  Fakte estas malfacile por ni renkontiĝi. La imago plene disvolvita ankaŭ fariĝis akva fumo incitita super la akvosurfaco de la rivero. Lasu la lastan romantikon flosi kiel strioj da malpleno.

  Kion povas diri la krepuskaj nuboj sub la vaste malplena ĉielo ekster la fenestro? En ĉi tiu momento, kiam ni mantenas ĉi tian poezian senton samkiel enŝovante faskon da ĉiamverdaj pinbranĉoj en maljuniĝantan sunlumon por vidi, kiel la delikata aromo fluas en la dormon longnoktan.

  Dum sekva vintro, ni, depende de niaj sopiroj, eblos nin liberigi de la implikado de frosto.

                                                        elĉinigis Niu Niu