La brulanta virino

de Frank Roger

La rozoj delikate disodoris en la ĵus malvarmiĝinta ekvespero. La lastaj sunradioj prilumis jam nur la nubojn alte super la horizonto. Nun iĝadis rapide pli malvarme, kaj la nuboj ŝanĝis koloron, de hel-oranĝo al karmezino kaj purpuro. La viro tamen plu staris en la malfermita verando. Reveme li rigardis la svagajn moviĝojn de la malhelo antaŭ si, dum la rapide nigriĝanta ĉielo ekmontris tie kaj jen siajn unuajn scintilojn stelajn.

Li eksidis en sia kana seĝo kaj prenis la glason da konjako de la ebura tableto. La ambrokolora likvo preskaŭ gagate nigris en la krepusko. Li igis la likvon ĉirkaŭflui en sia glaso kaj pensis pri nenio aparta. Tiam li levis la rigardon –

– kaj la unuan fojon ekvidis la brulantan virinon.

Ŝi pasis tre fore, je la limo de lia vidkampo, inter la arbustoj kaj arboj apenaŭ videblaj. Dum sekundo ŝajnis al li aŭdi eĥon de ŝia tinta rido tra la malluma aero nokta.

Sed tio devis esti eraro. Li dormis tute pace tiun nokton.

---

Kiam la postan tagon la suno subeniris en maro da flamoj, li verŝis al si konjakon kaj eliris el la domo. Ne blovis vento en tiu vespero. Li prenis sian kanan seĝon kaj iris sidiĝi malantaŭe en la korto. Eble duonhoron li restis tie, ĝis la konjako elĉerpiĝis. Li fiksrigardis la perfekte sennuban ĉielon, admiris la stelojn.

Poste li subite rigardis rekte antaŭ sin –

– kaj ree vidis la brulantan virinon.

Nun ŝi estis pli proksime, kvindekon da metroj for de li. Li sentis sian koron forte ekbati kaj ĉi-foje klare aŭdis ŝian kristalklaran ridon. Ŝajnis ke ŝi paŝas nudpiede, kaj sub la flagranta flamvesto ŝi portis travideblan robon pendantan ĝis la grundo. Ŝi paŝis rapide, tre rapide, multe tro rapide.

Tiun nokton li dormis tre bone. Li sonĝis pri kameno, en kiu oranĝegaj flamoj dancis ĉirkaŭ lignoblokoj.

---

La sekvan vesperon li atendis ŝin. Kun sovaĝe batanta koro li sidis en sia kana seĝo kaj alrigardis la mallumon. La malplenan domon kaj la stelojn li neniom priatentis. Eĉ la rozan odoron li ne sentis, kvankam ĝi plenigis la aeron. Li nur sidis kaj atendis ŝin.

Lian paciencon kronis sukceso –

– nun ŝi venis multe pli proksimen al li, kaj li povis vidi la flirton de ŝiaj longaj, fajre ruĝaj haroj, dum ŝi preterkuris flam-kadrate.

Finfine li sciis al kiu ŝi ridas; ne plu eblis ajna dubo. Ŝia leĝera rido plenigis la aeron, forpelis la rozodoron kaj la vesperan malvarmon. Malrapide li stariĝis el sia seĝo, faris kelkajn paŝojn antaŭen kaj postrigardis la virinon ĝis ŝi malaperis dancante el lia vidkampo. Lia pulso regajnis trankvilan ritmon. Morgaŭ, eble morgaŭ... Hodiaŭ ŝi jam estis proksime!

Kvazaŭ en tranco li paŝis en la malplenan domon, kunŝovis la dikajn velurajn kurtenojn, faligis sian rigardon al la polvokovritaj libroj sur la bretoj kaj al la ĉina vazo kun magiaj signoj, enspiris la malvarman vesper-aeron, kaj iris dormi inter satenaj littukoj blankaj. Morgaŭ, eble morgaŭ...

---

La postan vesperon li prefere ne trinkis glason da konjako. Blovetis fajna brizo. Li sidis trankvile en sia kana seĝo, kun nelegata libro sur la ĝardena tablo apude.

Kiam la suno malrapide sinkis sub la horizonton kaj grade riĉiĝis je pli kaj pli da koloroj, lia sango ekfluis pli rapide, kaj liaj pupiloj mallarĝiĝis. Hodiaŭ ŝi venos tute proksimen, eble ĝis apud lin...?

Jen ŝi denove –

– li vidis ŝin alveni de malproksime, saltadi super la etaj arbustoj, skuante sian longan, leĝeran robon en la aero. Ŝi retroĵetis siajn harojn kaj lasis la flamojn ludi sur ŝia korpo antaŭenkuranta.

Ŝia rido sonis laŭte kaj klare en liaj oreloj, kaj kiam ŝi proksimis al li jam nur je kelkaj paŝoj, ŝi ridetis kaj flustris: „Morgaŭ, morgaŭ,” forturnis sian rigardon kaj forkuris kiel torĉo da lumo kaj varmo. Li forviŝis la ŝviton de sia frunto, kaj faris kelkajn rigidajn paŝojn en ŝiaj spuroj. Li longe ŝin postrigardis, ĝis la fajnkontura silueto tro malproksimis por esti distingebla.

Tiun nokton li dormis tre maltrankvile. Li sonĝis pri arbaraj incendioj, brulŝtiparoj kaj la kaŭstika odoro de sulfuro. „Morgaŭ,” ŝi estis dirinta, „morgaŭ”. La flamoj ĉirkaŭlavis lin, kaj li grumble ruliĝis sur la alian flankon.

---

Kiam la postan vesperon li vidis ŝin preterkuri kiel torĉon de flamoj, li renversis sian glason ankoraŭ duone plenan. La ambrokolora trinkaĵo fluis de la tablo sur lian pantalonon. Li neniom atentis pri tio.

Li rigardis –

– kiel ŝi venas lin trafi laŭte ridante, kun etenditaj brakoj, kaj lia koro ekbatis pli rapide, li ŝanceliĝis, sed sukcesis resti stara, mem etendis la brakojn, kaj fermis la okulojn, kiam ŝiaj flamoj lin ĉirkaŭfermis kaj ŝiaj fajraj lipoj alpremiĝis al la liaj...

* * *

La infanoj sciis ke ili devojiĝis tro malproksimen, kaj ke hejme atendas ilin eble solida skoldo. Ili decidis unue iom ripozi ĉe la forlasita domo, antaŭ ol ekiri sur la revena vojo.

Unu el la knabinoj kuraĝis enpaŝi en la domon, sed ŝi vidis neniun. Ŝi vokis kelkfoje, sed respondo ne venis.

Tiam ili eniris ĉiuj. Iom timeme ili trapromenis la tutan domon, sed neniun trovis.

En la ĝardeno, male, ili trafis la kadavron de viro. Ĝi estis komplete karbiĝinta.

Frank ROGER

Elnederlandigis: István Ertl 

燃烧的女人

作者：Frank Roger（比利时） 汉译：毛自富

   沁人心脾的玫瑰花香弥漫在傍晚的空气中。落日的余辉投射在高高飘浮在地平线上的云彩上。天气渐凉，云朵的色彩开始变幻，从亮橙到洋红、到紫色。
　　一位男子和往常一样伫立在走廊上，默默地、梦幻般地注视着幽黑的夜空。游离恍忽的夜幕包裹起一切，闪烁的群星咋现。
　　一声叹息，这位男子坐在藤椅上，顺手从旁边的檀木桌上端起一杯白兰地。琥珀色的酒在夜幕的笼照下已然乌黑。他漫不经心地转动着酒杯，让那液体沿杯壁涡旋。骤然抬头，一个浑身被火包围的陌生女人闯进了他的视野。
　　那个燃烧的女人向远处跑去，消隐在依稀可辨的灌木与树丛之间。没有待他回过神来，稍瞬即逝的身影丢下片刻银铃般的笑声在夜色里回荡。
　　也许是幻觉吧。这个夜晚他竟坦然入睡。
　　第二天，当如火的夕阳西下时，他倒了一杯白兰地从房间径直走到回廊。无风的黄昏，万籁俱寂。
　　他悠闲地坐在那把藤椅上，静静地凝视着院子栅栏那边的空旷天地。约莫半个小时里，他痴迷地欣赏着万里晴空上的点点星星，不知不觉，杯中的酒所剩无几。
　　突然间，他又看见那燃烧的女子！
　　这一次她离他更近，大约只有五十米左右。他的心嘣嘣直跳，但仍清晰地听到她那爽朗的笑声，并且注意到，她赤脚奔跑，在闪耀的火焰下，透明的长袍拖拽在地。她飞奔着，如离弦之箭。
　　这一晚他依然睡得香甜，在梦中有金黄的火焰在炉灶里绕着木柴舞动。
　　随后的那个夜晚，他坐在藤椅上一心一意地等待着她的出现，心疯狂地跳动着，眼睛在黑暗里扫视。身后的空房和头顶的繁星对他来说仿若虚无，空气中浓浓的玫瑰花香更是不能刺激他的嗅觉。他只是坐在那儿，渴望着她的到来。
　　耐心的等待没有白费。终于，她又来了，并且比昨天更近。他能看清跑动的火球里她那飘逸的火红长发。
　　现在他清楚地认定了她是在对着他笑。她清脆的笑声在空中荡漾，挤走了玫瑰的花香和黑夜的寒气。他慢慢地从椅子上站起，向前走了几步，呆望着她消失在远方。他的心缓缓平静下来。今天她离他已经很近了。明天，也许明天……
　　恍恍惚惚，他走进空荡荡的房间，拉下厚厚的天鹅绒窗帘。瞥了一眼搁架上满是灰尘的书籍和那个有着魔幻图案的中国花瓶。深深吸了一口夜晚的凉气，他钻进白色锦缎的被子里，心里嘀咕着，明天，也许明天……
　　第四个傍晚，微风拂熙。他干脆连酒也不喝了，沉默地躺在藤椅中，一本未翻开的书放在旁边的桌子上。
　　当阳光五彩缤纷，尔后消失在地平线之下，他热血沸腾，坐立难安，想着，今天，那个带火的女子可能会离他更近，甚至伸手可及。
　　果然，她又出现了。他看见她从远处跑来，在灌木间蹦蹦跳跳，轻盈的外套在空中飘摆，脑后波动着长发，周身跳动着火苗。
　　笑浪在他耳边回响。离他仅有几步之遥，她乐呵呵，对他耳语：“明天，明天，”然后转身跑开，宛如冒着烈焰的火把。他擦了擦额头上的汗水，跌跌撞撞向前走了几步，了望许久，直到她的倩影茫茫无踪。
　　此夜他辗转难眠，梦中充满了森林的大火、焚化的柴堆和胶臭的味道。“明天，”她说过，“明天。”火焰将他吞噬，他咕哝着侧了一下身。
　　第五个晚上，他看见她像一束火把上的光焰忽闪而过。他碰翻了桌上剩下的半杯酒，不经意中，酒浸湿了他的裤子。
　　他望着她伸开双臂，朝自己跑来，哈哈地笑着。这时，他心跳加速，开始跄踉起来，尔后还是勉强站稳了，他也展开双臂，闭上眼睛，任她的火焰将他包围，燃烧的嘴唇向他吻去……
　　一群迷路的小孩在经过这个被遗弃的房子时，才意识到已经离家很远，回家后等待他们的必将是责骂，他们决定索性在这里呆一会，再回家。
　　其中一个小女孩壮起胆子走进房间，发现里面没有一个人，她喊了几声，也没有人回答。
　　于是小孩们全都走进了房间。
　　他们心惊胆战地查找了整个房子，依然没有发现有人在。
　　最后，他们终于在游廊上发现了一具男尸，已烧成焦炭。