Mao Zifu

Nokte ĉe urbo somera

monteĝo ŝultras la lunon

kaj sunon. nokt’ enŝteliĝas

la fendon inter kamparo

kaj urbo laŭ boataro

hejmen iranta fiŝista.

la rivereg’ kiu nutras

egale homojn dubordajn.

kunfandas tonojn de aŭtoj

kaj hundoj. lampoj neonaj

la inkandeskaj — stelaro

surtera sen rangviceco

en la helverda fluido.

volutas ili l’ ĉielon

per ondoj kantaj kaj dancaj.

tineoj flugas taĉmente

al blankaj muro kaj haŭto:

moskitoj tamen prefere

al la sunbrunaj nudemaj.

parfumo ŝvito en vento.

sezono samaj horzono.

urb’ el muroj, pordo ĉiam

ŝlosanta kaj fenestro

ŝtala per kurten’ kovrita.

bird’ en kaĝo. flor’ sur vazo.

fiŝoj en botelo. hund’ kun

ferkateno. kat’ amuzas

ratojn. bebo bovinlakton

suĉas kaj mortint’ cindriĝa

enteriĝas laden...

laŭ la bord’ cementa fera

junaj geamikoj manon

en mano promenas prance

priskribante ontan bildon:

sur la tero vidindaĵo

best’. surmare staras

fabrikaro kaj roboto.

homoj loĝas aerŝipe.

fandoj kiel radio fluas

lume ĉiun hejmon. dum la

tuta vivo oni ĝuas

vojaĝadon kaj voluptas

sen idflega dev’ en vastaj

spaco tempo. la homaro

unurasaq kun samlingvo

Esperanto komunikas

inter si per telesenso.

nura reĝo — komputilo.

sen afriko kaj eŭropo.

vizio. iuj endormas.

aprecas iuj C-gradan

programon kaj kablosendatan.

sonĝantoj kun orviĝantaj

okuloj aŭ fermiĝantaj

for de la ŝirmoj buntegaj —

kravato. sunokulvitroj;

jupet’. mamzono. lipruĝo —

spertantas puran liberon.

senĝene kuŝi kun ino

amika. veto venkiĝas.

riĉiĝi ek per akcio.

plenumi venĝosoifon —

pafili homon. familion.

tut-klason. hura. justeco!

almozulin’ princiniĝas.

krimulo generaliĝas.

plantulo levitacie

forlasas ĉelon sufokan

(konkursi kun defiistoj

repreni dignon kaj lokon,

revenu. ho. arogante.

plustrabu. frenezulino!)

kiam leviĝas tajfuno kaj

sablo folioj turniĝas sur

urbo kamparo. ŝtelŝtelas en

sonĝojn oniajn. montriĝas la

monto ja kiel ĉeval’ kiu

estas kontempla kurpreta. ĉe

fulmo serpenta ekpluvas kun

plaŭdoj. fenestroj kaj pordoj per

krak klak alvokas sonĝantojn: ve,

HOMOJ potencaj. vetero aŭ

sorto por ĉiam humilas sub

viaj manegoj? la ŝafa je

tiom jarmiloj rivero al

bordoj kaj ŝipoj batadas. ho.

digoj kaj premo restigas ĉi

kadron konvena kaj deca por

ĉiuj!? ratar’ akapara ne

rabu murfose poŝmorde plu:

akvo alvenas, la nestoj kun

kovro validas!? soifaj pro

kanto de psalmo la ranoj el

puto seksulka elsaltas, ah.

monto rivero ŝanĝiĝas. la

TER’ el malplatoj konsistas! oj.

“jes, jes...” ripet’ monotona re

daŭris jarcenton. se tiel. post

kiom da jaroj sunplena dum

nokto!? la homoj dubordaj de

frisko vekiĝas. bojado kaj

hupo sireno... nebulo sur

monto... rivero... en la...

                 el Fonto, n-ro 184, 06-1996