Mao Zifu

Sonĝo de strangulo

dediĉe al C. Baudelaire

kiel vi mi scias la doloran

ĝojon, kvankam mankas al mi sepdek-

kvin-mila heredo — vivo mia

do neniam estas bohemia.

mi, 1' diomedeo sur la ŝipo

sorta, cigno en la kaĝo kiun

mi mem faris, ho neniam tuŝas

katon kaj serpenton, per medito

striga mi pasigas tempon nigran.

kiu povas levi l' subirsunon!?

mamoj sur la kap' de Freŭdo venis

el vizio via? kaj en mia

sonĝo ne almozulin' sed viro

defloratas pupa struta iam

pranca.

danco de skeleto gajnas

laŭdojn kaj eksbov' en gainjupo

akompanas per spirito karnon.

riverence ina voĉ' aŭdiĝas:

jes, mefisto, via moŝto, l' fingro

montra estas nia oriento...

murdi siajn gefilojn por honoro,

manĝi sian langon por psalmkanti

— devo kaj devigo — verm' bezonas

putron. jes, kuneno povas bari

nokton?! do elfosi siajn okulojn;

kia ajn veter' fariĝas suna;

en la nova vest' de reĝ' paradas

sen honteto kiel seksatencato

Ejfelturo — simbolo vireca.

sombra volbo konvulsias. ĝoja

ĝemo.

                  el Literatura foiro, n-ro 151, 10-1994