Ravema Fiŝkaptisto

Wei Yubin

　　En la frua tempo, ĉe la granda lago estis vilaĝo. Anstataŭ terkultivado, la vilaĝanoj sin vivtenis nur per fiŝkaptado. Por plenigi la ventron de si mem kaj de la familianoj, ili devis labori de frua mateno ĝis malfrua vespero sur la lago. la fiŝrikolton ili disponis duone por manĝi, duone por vendi. La vivo estis ne riĉa kaj ankaŭ ne povra.
　　Estis juna fraŭlo mallaborema sed fantaziema. Li opinis, ke la diligentaj fiŝistoj estas malsaĝegaj, kaj ke ili nur scipovis uzi sian forton sed ne sian saĝecon. Li ne volis esti tia, li do restis senfare en hejmo por elpensi genian metodon, per kiu oni povas riĉiĝi ĉe nur unufoja laboro.
　　En iu nokto, li sonĝis, ke maljunulino kun arĝenta hararo kaj paprikformaj piedetoj venis al li de malproksime. Ŝi donacis al li oran hokon dirante: "Kara mia, via klopodo emociigis min. Jen la magia fishoko, kiu nur apartenas al la plej saĝa homo. Kion vi volas, tion ĝi hokas."
　　Vekiĝinte, la fraŭlo eksteratente rimarkis, ke tuj apud li vere kuŝas trembrila oraĵo kun longa ŝnureto. Ho, mia sankta dio! Mia ĉiopova dio! Mia...Li haste vestiĝis kaj kantetante rapidas al la lagbordo kun la ora hoko.
　　Li trovis taŭgan lokon kaj ekfiŝkaptis. Vere, tuj post lia alvoko, fiŝo jam estas hokita. Ho, kiel magia! La sukcesa provo vekis lian plej grandan volon, ke li hoku la plej grandan fiŝon, kiun la aliaj eĉ neniam aŭdacis pensi. Zorgeme liginte la ŝnureton ĉirkaŭ la talio, li ĵetis hokon en la lagon kaj vokis: "Venu, venu la plej granda fiŝo kaj ekmordu la hokon. Venu la plej granda fiŝo en la mondo kaj ekmordu."
　　Io pezega sinkroĉis al la logaĵo kaj estis hokita. Li tiris forte, sed vane. Li provis ankoraŭfoje, sed la klopodo same vanis. Li ekperdis siajn peciencon kaj prudenton, kaj poste, li eĉ koleriĝis. Preninte rondan ŝtonon de sur la bordo, li albatis la hokitan fiŝegon en la profundon de la akvo. La fiŝo konsterniĝis, kaj ekfornaĝis. Ho, mia dio! Li sentis, ke li ne plu povis sin teni sur la tero, kaj fine li glitis en la akvon.
　　"Ho, ve! Mia dio, ho ve, mia fiŝo! Lasu mian ŝnuron, lasu, la..."
　　"su, su, su..."sur la surfaco de la lago nur vidiĝis vico da ŝaŭmo, kaj baldaŭ ĉio kvietiĝis.