Hosemo

              Mia Revo Pri Esperanto

Kiam mi ankoraŭ lernis en mezlernejo, mi ekkoni Esperanto la nomon de la lingvo internacia. Iun tagon en somero de 1978 aŭ 1979, mi legis  ĵurnalon, sur kies tuta paĝo aperis kelkaj artikoloj pri Esperanto kaj UK. Mi tre miris pro la lingva facileco kaj la interna ideo de Esperanto. Tio interesis min. Tio faris min revi pri bela ideo. Estis bedaŭrinde, ke tiam mi ne havis eblon lerni la lingvon sen lernolibro kaj lernohelpo. Tamen Esperanto eksemis en mia juna koro, kvankam fremdaj lingvoj ne plaĉis al mi. Pro la konate historia kaŭzo, en tiuj jaroj oni preskaŭ ne havis okazon lerni ajnan fremdlingvon. Tamen mi multe soifis koni la realan kaj fremdan mondon.

En la vintro de 1979, mi feliĉe trovis la anoncon pri Xinhua Koresponda Lernejo de Esperanto en ĵurnalo. Tio estas plej bona kaj longe atendata informo por mi. Mi tuj decidis lerni la elementan kurson de la koresponda lernejo. Ricevinte la lernolibron kompilitan de Tikos, mi komencis mian izolan lernadon de Esperanto. Post unumonata lernado de Esperanto, mi dubis pri ĝia utileco. Mi ne sciis, ĉu oni vere uzas la artfaritan lingvon en la tuta mondo. Mi dubis, ĉu angle-parolanta popolo eble uzas la lingvon aŭ ne. Pro tio, mi decidis skribis al iu anglo per la nova lingvo lernata de mi. Tiam mi ne havis sperton korespondi kun iu ajn fremdulo. Mi ne sciis, kiel mi devas sendi mian leteron al iu anglo. Miaj amikoj forte mokis min pro tio. Do mi kuraĝis peti, ke la ĉin-lingva fako de BBC helpu min transdoni al iu mian leteron. Tiam mi ofte aŭskultis ĝiajn programerojn en ĉin-lingva dissendo. BBC favore helpis min. Post duonmonato mi mire ricevis leteron el Londono. La respondo venis de John la sekretario de Londona Klubo de Esperanto. Li esprimis, ke li ne havas sufiĉan tempon korespondi kun mi kaj povas prezenti mian korespondan deziron en ilia monata revuo de Esperanto. Pro lia helpo mi komencis mian internacian korespondadon kaj ricevis multajn leterojn el diversaj landoj en Esperanto. La leteroj multe kuraĝigis min en mia lernado. Pere de la korespondado mi lernis nian lingvon kaj multe konis la novan mondon. Tiam mi havis ĉirkaŭ 40 korespondantajn geamikojn el diversaj landoj. Estis tre ĝojinde, ke preskaŭ ĉiun tagon mi povas ricevis amason da leteroj el diversaj lokoj. Dank’ al Esperanto mi ricevis ne nur multe da helpo, sed ankaŭ plimulte da amikeco el aliaj landoj. Iliaj belstilaj leteroj fariĝigis miaj ĉefaj lernaĵoj, ĉar ĉio lernebla mankis al mi, krom la lernolibro de la koresponda lernejo. Post la korespondado dum ses monatoj, mi tre amis nian lingvon kaj komencis klopodi por nia afero. La utila praktikado forte firmigis mian revon. Mi deziris infanece, ke Esperanto fariĝu mia dumviva afero. Mi presis kaj eldonis mem revueton dumonatan en Esperanto, kaj disdonis al amikoj esperantistaj de diversaj landoj. Siatempe mi starigis kelkajn kursojn por novaj lernantoj de nia lingvo kaj fondis unuan rondeton de Esperanto en mia hejmloko por propagandado, disvastigado, lernado kaj praktikado de Esperanto. Helpante aliajn, ankaŭ mi ricevis progreson en mia lernado kaj multe da sincera amikeco kaj ĝojo. Tiel feliĉa tempo estas rememorinda por mia vivdaŭro.

Por realigi mian revon kaj plibone oferi min al nia sankta afero, mi decidis fari mian pluan studon de Esperanto. Kun mia revo mi do forlasis mian okupon en lernejo kaj mian hejmlokon al fondota kompletiga kurso en malproksima fremda urbo en aŭtuno de1984. Bedaŭrinde, la kurso estis ne kompletiga, sed elementa. Pro tio mi senesperiĝis. Kaj mi trovis neniom da frateco de la granda esperantista familo en la kurso. La fakto rompis mian revon. Kio estas esperantiso, mi pripensis kun profunda dubo. Kial al ni tiel mankas la interna ideo, por kio niaj pioniroj senĉese bataladis kaj strebadis? Ĉu ni des malpli memorus la skribitajn vortojn sur nia verda standardo “espero, obstino, pacienco kaj konkordo”? D-ro Zamenhof instruis nin, ke ni ĉiam sekvu la 4 vortojn kiel sanktan kodon. Ĉu tion ni jam tute forgesus ĝuante ĝian frunkton de la laborado de niaj pioniroj? Mi tute ne eble komprenis, pro kio ĉie interna malpaco estas plena de nia movado en Ĉinio. Mian konfidon skuis tia fakto, ke mi rigardis kaj sentis ĉion malbonan en nia rondo de ĉinaj esperantistoj. Ĉio reala forte diferencis de tiu en mia revo. Mi havis multe da embaraso pri mia revo kaj nia komuna afero. Tiam nia estimata avo Zensto fervore konsilis min forlasi la kurson. Do mi decidis forlasi la kompletigan kurson de Esperanto. De tiam mi ankaŭ forlasis mian aferon kaj malaperis de nia movado. Mia internacia korespondado ankaŭ ĉesis de tiu tempo.

Dudek jaroj pasis. Mi mallernis Esperanton. En la pasintaj tagoj mia revo frapis min de tempo al tempo. Mi nur ĝuis mian rememoradon de pasinta klopodado por nia afero. Kvankam mi forlasis nian movadon kaj Essperanton, tamen mi ankoraŭ zorgadis pri ĝi. Post Uk de 1986, granda nombro da ĉinaj esperantistoj ankaŭ forlasis la rondon de Esperanto-movado. Nia movado malvigliĝis iom post iom. Se Tikos ankoraŭ vivus, kiel li eble pensus pri tio? Ĉu liaj penoj fariĝus tute vanaj? Mi ne rajtas taksi iun aŭ ion en nia movado. Tamen mi volas inde mencii kelkajn majusklajn esperantistojn, t.e, TIKOS, ZENSTO, ARMAND SU, XIE YUMING, HU GUOZHU, WANG CHONGFANG, ZHANG DANCHEN, SHI CHENGTAI, LI SEN, WEI YIDA, HOU ZHIPING, LIN LIYUAN, DAI LIMING, LIU JIAN kaj ankaŭ multe da aliaj esperantistoj nekonataj de mi. Mi preferas nomi ilin majusklaj homoj anstataŭ majstroj. Ili ĉiam estas la plej estimindaj en nia rondo. Ili estas grandaj batalantoj por nia afero kaj la interna ideo de Esperanto. Ili estas niaj modeloj noblaj, modestaj kaj sindonemaj. Iuj el ili eĉ senĉse inspiras min dum la pasintaj tagoj de mia malaperiĝo. Pro la subita morto de la majuskla batalanto prefesoro Dai Liming, nia movado refoje perdis unu el fortaj grandaj batalantoj. Pro lia morto mi pensis multe pri nia movado. La fervolaj esperantistoj fariĝas pli kaj pli maljunaj. Iliaj scioj kaj spertoj estas la grandaj kaj karvaloraj posedaĵoj de nia movado. Kiel ni povos heredi tion? Mi jam timas plue pensadi pri tio. En nova tempo la sankta misio alvokadas nin ĉiujn, kiuj vere amas Esperanton. Ĉu ni esperantistoj ankoraŭ plu povos silenti en tia stato?

Por la perdita kaj rompita revo, do mi komencis denovan lernadon de nia lingvo por reveni al nia movado. Mi revas pri tio, ke en iuj estontaj jaroj nia ĉina movado de Espeanto povos revigliĝi tiel pli prospere kiel en la 80-aj jaroj de la 20a jarcento. Tamen por realigo de tia revo ni bezonas kune klopodadi kaj penadi. En la interreta tempo, ni havas plibonan okazon disvastigadi kaj praktikadi Esperanton. Ni devas meti ĝin en nian programon de la laborado. Tamen estas rimarkinde, ke verŝajne oni diskutis multe nur pri sia uzado de Esperanto por siaj propraj utilecoj kaj interesoj. Oni malatentis la internan ideon de Esperanto kaj sian devon pri la movado. Oni ofte malrespekte mokas niajn estimatajn kunbatalantojn kiel krokodilantojn. Bedaŭrinde, oni nur vidis ilin krokodili en esperantista medio, sed tute forgesis ilian grandan klopodadon por nia movado. Se ili mankus, nur restus nekrokodilantoj. Kia estas nia movado en Ĉinio? Nun multaj lokaj asocioj de Esperanto povas ankoraŭ ekzisti dependante de ilia subtenado. Tio estas videbla fakto. Kvankam la lerto de lingva uzo estas necesa en praktikado, tamen ankaŭ la fervoro de laborado estas pli necesa kaj pli grava. Per Esperanto praktikanto estas nur esperantisto, sed por Esperanto laboranto devs esti nia kara samideano. Por nia afero ni bezonas samideanojn pli ol malsamideajn esperantistojn. Temas pri tio. Mi multe admiras la aŭtorojn de la Lingvo Azia kaj la Lingvo Monda kaj iliajn sekvantojn. Kvankam la lingvoj ne plaĉas al mi, tamen iliaj laborado kaj penado estas lernindaj kaj lernenda, ĉar ili batalas por homa komuna lingvo. Ankaŭ ili estas estimindaj. Ankaŭ ili estas esperantistoj, sed ne miaj samideanoj. Ili havas sian ideon por sia lingvo. Tio ne estas ilia eraro. Kaj ankaŭ ilia deziro estas bona. Kiel esperantismano mi nur restas ĉe Esperanto kaj deziras agi kune kun niaj samideanoj por nia afero. Ŝajnas, ke oni interese kaj sopire temas nur pri sia utileco kaj sia komerca uzado per Esperanto en ajnaj kunvenoj aŭ kongresoj. Ĉu estas sufiĉe, ke oni libere uzas nian lingvon por sia utileco? Kial oni ne multe zorgas pri instruado kaj lernado de Esperanto? Kial oni ne povas formeti malamikan envion, interatakadon kaj konflikton inter si por nia komuna celo? Mi iam deziris diskuti kune kun samideanoj pri tiuj demandoj, sed tiuj demandoj interesis neniun. Ni ne forgesu, ke Esperanto estas ne nur lingvo, sed ankaŭ la granda ideo.

En 1985, s-ro Xie Yuming iam tiel serioze instruis min: ” Vi povos haltigadi vian lernadon de Esperanto, sed ne ĉesigi vian klopodadon por Esperanto.” Dek jaro pasis. Tamen lian instruon mi freŝe memoras. Hodiaŭ mi revenis en nian movadon kun mia junaĝa revo. Mi esperas, ke la estonteco de nia afero estos pli bona kaj pli vigla en Ĉinio. Se oni volos, mi volonte batalos kune kun niaj samideaj batalantoj. Tamen mi ne scias, ĉu oni bonvenigos min kiel krokdilanton. Mi ne esperas, ke mia revo ne estu refoje rompota en venonta tempo. Pro tio ankaŭ mi preĝu sub la verda standardo:
　

Al Vi, ho l’ grandega Kreinto de ĉio,
Nun ankaŭ mi preĝas al Vi ja kun pio.
Babelo faliĝis pro via kolero.
Ho do Esperanto, la nova espero
Homara devenis el via ambeno.
Hodiaŭ mi ĝojas pro mia reveno.

Mi kore deziras, ke nia afero
Kun via prizorgo radiu sur tero.
Formetu ni ĉiuj konflikton pro l’ amo,
Nin lasu labori por verda la samo.
La verdan standardon tre alte ni tenu.
Por paco de l’ mondo pro l’ graco nin benu.

Kun revo mi flugu senlace por vero.
Oferu min mem mi kun mia sincero.
Bezonas mi multe da forto kaj saĝo,
Senfina fervoro kaj ankaŭ kuraĝo.
Preferas mi iĝi persist-batalanto.
Sucesu la ago do por Esperanto!