Rideto

Bingxin

Tiktakado de pluvo ĉesiĝis iom post iom. Pala lumo penetris tra la fenestrajn kurtenojn. Kiam mi malfermis la fenestron kaj rigardis. Ha! Malvarmetaj nuboj dispeliĝis kaj restantaj pluvgutoj sub la lunlumo ŝajnis mil punktoj de fluoreska lumo flagrantaj moviĝeme. Mi neniel imagis, ke tiel freŝa kaj bela bildo prezentiĝas post suferado de soleco en pluvado.

Mi staris ĉe la fenestro, kaj mi iom sentis invadon de malvarmeto. Min turninte, mi trovis min okulkonfuzita. La aĵoj aliaj en la ĉambro dronis en lumnebulo. Malhela lumeto inundis la anĝelon en la pentraĵo sur la muro, la anĝelon, kiu, blanke vestita, brakumante florojn, ridetis al mi, kun siaj flugiloj levitaj.

“La rideton ŝajne mi vidis ie, kiam, mi iam...” Senkonscie mi sidiĝis ĉe la fenestro kaj enpensiĝis, silente enpensiĝis.

La firme fermitaj kurtenoj de mia koro malrapide malfermiĝis, kaj elsaltis la sceno antaŭ kvin jaroj: sur longa antikva vojo la koto sub la piedoj de mia azeno estis glitema; la akvo en kampsulko lirle fluis; la verdaj arboj en la proksima vilaĝo vualiĝis en malseka fumo, la lunarko pendis super arbosupro; irante azenrajde, mi ŝajne vidis apud la vojo infanon, kiu brakumis brile blankan mason en la sino; kiam la azeno preterpasis ĝin, mi senintence returnis la kapon kaj mi vidis, ke ĝi, nudpiede, ridetis al mi, kun floroj en sia brakumo.

“Tian rideton mi ŝajne vidis ie!” Mi ankoraŭ profundiĝis en pensoj, mi silente enpensiĝis.

Aliaj kurtenoj aperis en la menso, ankaŭ malrapide malfermiĝis kaj elsaltis la sceno antaŭ dek jaroj: pluvakvo gutis sur mian veston de sur la pajla tegmentrando; akvobobeloj flosis tien kaj alien kaj kirle turniĝadis laŭplaĉe ĉe la argilaj ŝtupoj; la kampsulkoj kaj pergolo de vitoj estis bele kaj freŝe lavitaj novflavaj kaj junverdaj. Kiam, post kelka tempo, malfacile sereniĝis, mi hasteme malsupreniris la deklivon. Rigardante en la fronto la lunon leviĝi el la mara surfaco, mi subite ekmemoris, ke io estis forgesita, kaj haltinte, mi returnis la kapon. La maljunulino de la pajltegmenta kabano, apogante sin al la pordo, ridetis al mi. La samaj subtilaj trajtoj sur la mieno, kvazaŭ ŝvebantaj fadenoj, alflugis kunen kaj volviĝis en tutaĵon.

Tiam mi sentis, ke mia koro dronas en kvieta lumo, kvazaŭ mi troviĝus en feolando aŭ en hejmloko. La tri ridetoj naĝantaj antaŭ miaj okuloj fandiĝis en la harmonion de amo kaj ne disigeblis plu.

笑

冰 心

雨声渐渐地住了，窗帘后隐隐地透进清光来。推开窗户一看，呀!凉云散了，树叶上的残滴，映着月儿，好似萤火千点，闪闪烁烁地动着--真没想到苦雨孤灯之后，会有这么幅清美的图画!

凭窗站了一会儿，微微地觉得凉意侵入。转过身来，忽然眼花缭乱，屋子里的别的东西，都隐在光云里;一片幽辉，只浸着墙上画中的安琪儿，抱着花儿，扬着翅儿，向着我微微地笑。

“这笑容仿佛在哪儿看见过似的，什么时候，我曾……”我不知不觉地便坐在窗口下想--默默地想。

严密的心幕，慢慢地拉开了，涌出五年前的一个印象--一条很长的古道。驴脚下的泥，兀自滑滑的。田沟里的水，潺潺地流着。近村的绿树，都笼在湿烟里。弓儿似的新月，挂在树梢。一边走着，似乎道旁有一个孩子，抱着一堆灿白的东西。驴儿过去了，无意中回头一看--他抱着花儿，赤着脚儿，向着我微微地笑。

“这笑容仿佛在哪儿见过似的!”我仍是想--默默地想。

又现出一重心幕来，也慢慢地拉开了，涌出十年前的一个印象。茅檐下的雨水，一滴滴地落到衣上来。土阶边的水泡儿，泛来泛去地乱转。门前的麦陇和葡萄架子，都濯(zhuó)得新黄嫩绿的非常艳丽。一会儿好容易雨晴了，连忙走下坡儿去。迎头看见月儿从海面上来了，猛然记得有件东西忘下了，站住了，回过头来。这茅屋里的老妇人--她倚着门儿，抱着花儿，向着我微微地笑。

这时心下光明澄静，如登仙界，如归故乡。眼前浮现的三个笑容，一时融化在爱的调和里，看不分明了。