世界语学习  

翻译研究

La sunluma odoro

Lin Qingxuan

   La tumulta bruego de la homa mondo forgesigas al ni la odoron de la sunlumo, la saman odoron, kiu subtile kaj delikate penetras en niajn koron kaj pulmojn, tiom dolĉan, aroman kaj plaĉan. La sunlumo elspiras tre puran kaj estetikan odoron, tiel travideblan, koncizan kaj rafinitan, kiel la noveloj verkitaj de Kawabata Yasunari. En la mondo, kie ni vivas, multaj celobjektoj atendas nin, ke ni penos trafi ilin per la sagoj el la streĉita pafarko. Se nia koro tro pleniĝas je pasintaj travivaĵoj kaj ĉagrenoj, la loko sur la korfundo por feliĉo fariĝos malgranda aŭ humila eĉ ĝis neglektebleco.

   Mi tre sopiras al la vintraj tagoj post la jarfino, dum kiuj mi min sunumis, kun libro en la brakumo, kuŝante sur la herboj sude de la digego de la Flava Rivero. Vastaj herbejoj etendiĝis kaj disvolviĝis ĝis la profundo de la nuba maro. Kelkaj ŝafpaŝtistoj kuŝis en la herboj, tute ne sentante malvarmon. Mi haltigis miajn paŝojn, montrante amemon al tiu ĉi vasta herbejo kaj la specifa sunlumo sur ĝi. Tio estis la suno dum vintro, kiu senbrue ellasis sian energion.

   Mi elektis vakan spacon kun densaj herboj kaj kuŝiĝis. La vento el la Flava Rivero alportis iom da malvarmo. Sidante kun miaj genuoj brakumataj per brakoj, mi ĝuis la sunlumon, kun kapo levita. Miajn firme fermitajn okulojn vualis ruĝa koloro. Laŭgrade mi sentis varman lumon, ne svage varman, sed kvietan, kiu kalme kaj milde trankviligis mian tumultantan koron.

   El la herboj verdiĝontaj fluis malrapide la sunluma odoro aroma, varma, delikata kaj milda, kaj drive densiĝis inter miaj harradikoj, super miaj ŝultroj kaj vestoj, kaj super poploj sur la digo en mia vidkampo. En la tereno de mia koro leviĝis la printempece serena kaj milda elspiro kaj mi eksentis dolĉan malsekiĝemon. En knabeco mi tiamaniere kviete sekvadis la sunlumon kaj flaradis la sunluman odoron sur ili en varma kaj feliĉa sento.

   La suno en la vintro estis tiom bela. Ĉio sub la sunlumo aspektis tiom orbrile, varme kaj langvore. Finfine mi demetis la polvecan lacecon, min montris langvora kaj stuporiĝis kaj ridis kune kun la ondetoj en la rivero.

   Proksime al la tagmezo mi subite trovis, ke la sunlumo fariĝis blindige brila kaj bruleta. La tagmeza sunlumo des pli varmiĝis, orkoloraj rebriloj glimis sur la blankiĝintaj herbpintoj, kaj en la aero kirliĝas tepidaj elspiroj. La densaĵo el la sunlumo estis la plej forta odoro de la vilaĝo kaj tiu de la nostalgio al la vilaĝo, kiuj donis la odoron de viaj karuloj, kiuj ligiĝas kun vi per sango.

   Krom tiuj superfluaj gestoj de stuporiĝo vi eĉ trovis tion tiom bela kaj simpla. Nur estas tiom simple sterniĝi sub la vintra suno por varmiĝo aŭ nature legi kelkajn paĝojn de libro langvore kiel kato kuntiriĝinta. Origine la animaloj diferencaj de la homoj kelktempe povas pli bone ĝui la vivon ol ni. Multeokupite, ni devas elspezi kelkan tempon ĝui la puran kaj simplan vivon, tiel ke ni povas kompreni alispecan feliĉon.

   Kvankam la vintra sunlumo nur daŭras mallongan sezonon, tamen vi devas eble ŝuldi vian dankemon al ĝia hardado al vi aŭ eble danki ĝin, pro tio, ke ĝi igas vin trovi vian malfortan flankon. La odoro de la sunlumo estas odoro de hardado kaj odoro de la homa vivo. La printempa sunlumo degeligas vian flegman animon, la somera sunlumo provas la profundecon de via persistemo, la aŭtuna sunlumo reflektas la koloron de via vivo, kaj la vintra sunlumo informas vin pri denova entreprenado.

   Dum la daŭro de jaroj mi ne povas pasumi en la ĝojo de sukceso, sed gardi la mizeron de malsukceso en la koro. Mi ne povas vidi la belan prosperon kaj pompon de pirarbaj floroj post vesperkrepusko, sed la tristan scenon post malvarma pluvo; mi ne povas vidi ebriiĝan zefiron ĉe matena sunleviĝo, sed flirtantajn falfoliojn en la sonĝo. La aŭtuno de la homa vivo estas la sezono de dekoloriĝo, sed kiom da aĵoj, kiuj tenas la originajn formon kaj koloron, vi ankoraŭ vidas en viaj okuloj? Poste mi finfine ellernis sperti la sunluman odoron en ĉiu sunbrila tago kaj ekkomprenis, ke tiu odoro fakte estas la sento de memfortiĝo, modesteco kaj toleremo.

   Mi ŝatas la odoron de la sunlumo kaj ankaŭ amon kaj amatecon, ĉar la odoro de la sunlumo kaj amo estas same travideblaj!                                  

                     

                                                                                               elĉinigis Vejdo

 

                                   

阳光的味道

林清玄


  尘世的喧嚣,让我们遗忘了阳光的味道,味道是一样的纯净着,一样的微小,一丝丝,入心、入肺。甘甜、芬芳、怡人。阳光的味道很干净和唯美,像川端的小说,透明、简洁、历炼。行走在世上,许多靶子等待我们绷紧的箭矢去努力的命中。心里装满太多的世故与繁忧,幸福的位置,也就变得小了,或者卑微到忽略不计。
  很向往年关过后的冬日,抱着一本书躺在黄河大堤南的草丛中晒太阳的时光。一大片一大片衰败的堤草向云海深处铺展延伸。有几个牧羊人躺在草丛中,他们丝毫不觉得冷。我便停止了脚步,眷恋着这片草,还有草上特定的阳光。这就是冬天的太阳,静悄悄的释放着能量。
  我选了一片草色稠密的空地躺了下来。从黄河边吹过的风夹杂着些许凉意,我抱着膝抬起头让脸感受阳光,紧闭着的眼前一片红色。渐渐我感受到了暖暖的光,不是隐隐的烫,是静静的暖。静静的,温柔的,使我沉浮的心也静了下来。
   
等待返青的草丛中慢慢流溢着阳光味,香香的,暖暖的,轻轻的,柔柔的,从我的发梢、肩膀、衣服,从我目光所触的护堤杨树上浓厚着、流逸着。我的心域泛起春天般明媚、柔和的气息。温润、甜美。小时候,就是这样静静地追随着这片阳光,嗅着他们身上阳光的味道,温暖着幸福着?
  冬天的太阳这么美好,阳光下的一切都那么金灿灿的、暖烘烘的,更懒洋洋的。我终于卸下了尘土般的疲惫,让自己也变得懒洋洋的。和这水涟一起发呆,发笑。
   
临近中午了,我突然发现阳光变得耀眼,也变烫了。中午的阳光愈发得暖和,返白的草尖上闪烁着金灿灿的光芒,空气里回旋着温热的气息。阳光的味道最浓烈处就是这村庄的味道,村庄的味道,乡情的味道,给予你身躯和血脉相牵的亲人的味道。
  驱走一切发呆以外的多余的动作,竟然这么美妙,这么简单。就是晒晒冬天的太阳,只是这么简单。自然地翻几页书,或慵懒的像只蜷曲的猫儿,原来有时候异于人类的动物更会享受生活。忙碌的我们还是给自己些时间享受纯本的生活吧,也许会领悟到另一种幸福。
   
尽管冬日的阳光也只有短短的一个季节,也许你应该感恩于它对你的磨练,也许你应该感激它让你发觉了自己原来还有脆弱的一面。阳光的味道,磨练的味道,人生的味道。春天的阳光会融化你冷漠的心灵,夏天的阳光考验你挚着的深度,秋天的阳光透射生命的颜色,冬日的阳光告知还要重头再来。
  在岁月面前,我无法在成功的喜悦中徜徉,却对失败的痛楚耿耿于怀。我看不见梨花黄昏后的一树辉煌与美丽灿烂,却看见残景雨凄凉;我看不见晨曦清风醉,却看见梦里落叶飞。人生的秋天本是褪色的季节,心里眼里保持着原状原色的东西又能有多少呢?后来,我终于学会了在每一个有阳光灿烂的日子里体味阳光的味道,我终于知道那种味道其实是一种自强,淡泊,宽容的心情。
  我喜欢阳光的味道,我喜欢爱与被爱,因为阳光的味道和爱一样透明!

 

 

                                                       Vejdo 世译

 


                                                                                                                                                                                                                                                   返回目录