翻译研究
|
|
世界语学习 | 翻译研究 |
|
迟子建 我的世界下雪了
我之所以喜欢回到故乡，就是因为在这里，我的眼睛、心灵与双足都有理想的漫步之处。从我的居室到达我所描述的风景点，只需三五分钟。我通常选择黄昏的时候去散步。去的时候是由北向南，或走堤坝，或沿着河岸行走。如果在堤坝上行走，就会遇见赶着羊群归家的老汉，那些羊在堤坝的慢坡上边走边啃噬青草，仍是不忍归栏的样子。我还常看见一个放鸭归来的老婆婆，她那一群黑鸭子，是由两只大白鹅领路的。大白鹅高昂着脖子，很骄傲地走在最前面，而那众多的黑鸭子，则低眉顺眼地跟在后面。比之堤坝，我更喜欢沿着河岸漫步，我喜欢河水中那漫卷的夕照。夕阳最美的落脚点，就是河面了。进了水中的夕阳比夕阳本身还要辉煌。当然，水中还有山峦和河柳的投影。让人觉得水面就是一幅画，点染着画面的，有夕阳、树木、云朵和微风。微风是通过水波来渲染画面的，微风吹皱了河水，那些涌起的水波就顺势将河面的夕阳、云朵和树木的投影给揉碎了，使水面的色彩在瞬间剥离，有了立体感，看上去像是一幅现代派的名画。我爱看这样的画面，所以如果没有微风相助，水面波澜不兴的话，我会弯腰捡起几颗鹅卵石，投向河面，这时水中的画就会骤然发生改变，我会坐在河滩上，安安静静地看上一刻。当然，我不敢坐久，不是怕河滩阴森的凉气侵蚀我，而是那些蚊子会络绎不绝地飞来，围着我嗡嗡地叫，我可不想拿自己的血当它们的晚餐。 在书房写作累了，只需抬眼一望，山峦就映入眼帘了。都说青山悦目，其实沉积了冬雪的白山也是悦目的。白山看上去有如一只只来自天庭的白象。当然，从窗口还可以尽情地观察飞来飞去的云。云不仅形态变幻快，它的色彩也是多变的。刚才看着还是铅灰的一团浓云，它飘着飘着，就分裂成几片船形的云了，而且色彩也变得莹白了。如果天空是一张白纸的话，云彩就是泼向这里的墨了。这墨有时浓重，有时浅淡，可见云彩在作画的时候是富有探索精神的。 无论冬夏，如果月色撩人，我会关掉卧室的灯，将窗帘拉开，躺在床上赏月。月光透过窗棂漫进屋子，将床照得泛出暖融融的白光，沐浴着月光的我就有在云中漫步的曼妙的感觉。在刚刚过去的中秋节里，我就是躺在床上赏月的。那天浓云密布，白天的时候，先是落了一些冷冷的雨，午后开始，初冬的第一场小雪悄然降临了。看着雪花如蝴蝶一样在空中飞舞，我以为晚上的月亮一定是不得见了。然而到了七时许，月亮忽然在东方的云层中露出几道亮光，似乎在为它午夜的隆重出场做着昭示。八点多，云层薄了，在云中滚来滚去的月亮会在刹那间一露真容。九点多，由西南而飞向东北方向的庞大云层就像百万大军一样越过银河，绝大部分消失了踪影，月亮完满地现身了。也许是经过了白天雨与雪的洗礼，它明净清澈极了。我躺在床上，看着它，沐浴着它那丝绸一样的光芒，感觉好时光在轻轻敲着我的额头，心里有一种极其温存和幸福的感觉。过了一会儿，又一批云彩出现了，不过那是一片极薄的云，它们似乎是专为月亮准备的彩衣，因为它们簇拥着月亮的时候，月亮用它的芳心，将白云照得泛出彩色的光晕，彩云一团连着一团的出现，此时的月亮看上去就像一个巨大的蜜橙，让人觉得它荡漾出的清辉，是洋溢着浓郁的甜香气的。午夜时分，云彩全然不见了，走到中天的明月就像掉入了一池湖水中，那天空竟比白日的晴空看上去还要碧蓝。这样一轮经历了风雨和霜雪的中秋月，实在是难得一遇。看过了这样一轮月亮，那个夜晚的梦中就都是光明了。 我还记得2002年正月初二的那一天，我和爱人应邀到城西的弟弟家去吃饭，我们没有乘车从城里走，而是上了堤坝，绕着小城步行而去。那天下着雪，落雪的天气通常是比较温暖的，好像雪花用它柔弱的身体抵挡了寒流。堤坝上一个行人都没有，只有我们俩，手挽着手，踏着雪无言地走着。山峦在雪中看上去模模糊糊的，而堤坝下的河流，也已隐遁了踪迹，被厚厚的冰雪覆盖了。河岸的柳树和青杨，在飞雪中看上去影影绰绰的，天与地显得是如此的苍茫，又如此的亲切。走着走着，我忽然落下了眼泪，明明知道过年落泪是不吉祥的，可我不能自持，那种无与伦比的美好滋生了我的伤感情绪。三个月后，爱人别我而去，那年的冬天再回到故乡时，走在白雪茫茫的堤坝上的，就只是我一人了。那时我恍然明白，那天我为何会流泪，因为天与地都在暗示我，那美好的情感将别你而去，你将被这亘古的苍凉永远环绕着！ 所幸青山和流水仍在，河柳与青杨仍在，明月也仍在，我的目光和心灵都有可栖息的地方，我的笔也有最动情的触点。所以我仍然喜欢在黄昏时漫步，喜欢看水中的落日，喜欢看风中的落叶，喜欢看雪中的山峦。我不惧怕苍老，因为我愿意青丝变成白发的时候，月光会与我的发丝相融为一体。让月光分不清它是月光呢还是白发；让我分不清生长在我头上的，是白发呢还是月光。 几天前的一个夜晚，我做了一个有关大雪的梦。我独自来到了一个白雪纷飞的地方，到处是房屋，但道路上一个行人也看不见。有的只是空中漫卷的雪花。雪花拍打我的脸，那么的凉爽，那么的滋润，那么的亲切。梦醒之时，窗外正是沉沉暗夜，我回忆起一年之中，不论什么季节，我都要做关于雪花的梦，哪怕窗外是一派鸟语花香。看来环绕着我的，注定是一个清凉而又忧伤、浪漫而又寒冷的世界。我心有所动，迫切地想在白纸上写下一行字。我伸手去开床头的灯，没有打亮它，想必夜晚时停电了；我便打开手机，借着它微弱的光亮，抓过一支笔，在一张打字纸上把那句最能表达我思想和情感的话写了出来，然后又回到床上，继续我的梦。 那句话是：我的世界下雪了。 是的，我的世界下雪了…… |
Chi Zijian Neĝas en mia mondo Mi ŝatas reiri al mia hejmloko, ĉar tie miaj okuloj, animo kaj piedoj havas idealan lokon por promeni trankvile. Nur tri ĝis kvin minutojn bezonas iri de mia loĝejo al la pitoreskejo priskribita de mi. Mi kutime elektas vesperkrepuskon kiel tempon libere promeni. Mi ekiras de la nordo al la sudo, laŭ la digo aŭ la riverbordo. Kiam mi paŝas sur la digo, mi renkontas la maljunulon, kiu pelas gregon da kaproj al la hejmo. Tiuj kaproj, irante sur la deklivo de la digo, rodas verdajn herbojn, kvazaŭ ili ne volus reiri al sia stalo. Mi ankaŭ ofte vidas maljunulinon, kiu revenas kun aro da nigraj anasoj, kiuj ŝin sekvas obeeme. Mi preferas promeni laŭ la riverbordo ol laŭ la digo, ĉar mi ŝatas speguliĝon de la vespera sunlumo ondantan en la rivero, kies surfaco estas la plej bela ripozejo por la subiranta suno. La vespera suno speguliĝanta en la akvo estas ankoraŭ pli pompanta ol la vespera suno mem. Kompreneble videblas montetoj kaj salikarboj projekciitaj sur la akvosurfaco, kiu ŝajnas pentraĵo tuĉita per la vespera suno, arboj, nuboj kaj brizo. Pere de ondetoj la brizo vivigas la pentraĵon. Kiam la brizo blove krispigas la riverakvon, la leviĝantaj ondetoj rompe diserigas la projekciitajn bildojn de la subiranta suno, nuboj kaj arboj, igante la kolorojn sur la akvosurfaco apartigitaj dum momento, tiel ke tridimensia impreso prezentiĝas, simila al fama moderna pentraĵo. Mi tre ŝatas rigardi tian bildon. Pro tio, se neniu brizo donas helpon aŭ neniaj ondetoj ludas sur la akvosurfaco, mi, klininte min, levprenas kelkajn rulŝtonojn kaj ĵetas ilin en la akvon. Tiam la bildo sur la akvo tuj varias, kaj sidante sur la bordo, mi kviete pririgardas ĝin dum kelka tempo. Kompreneble mi ne kuraĝas sidi tie longe, ne pro tio, ke la sombra malvarmo sur la bordo min atakas, sed pro tio, ke kuloj senĉese alflugas kaj zumadas ĉirkaŭ mi, kaj mi ne volas, ke mi provizas ilin per vespermanĝo el mia sango. Kiam mi sentas min laca, okupiĝante pri verkado en la kabineto, mi nur eklevas miajn okulojn kaj mi povas okule ĉirkaŭpreni montetojn ekster la fenestro. Oni diras, ke la verdaj montoj estas okulplaĉaj, sed fakte ankaŭ plaĉas al okuloj tiuj blankaj montoj longe kovritaj per neĝo, kiuj similas blankajn elefantojn devenantajn el la ĉiela lando. Kompreneble tra la fenestro mi povas observi la nubojn flosantajn tien kaj reen. Nuboj ne nur ŝanĝiĝas rapide en formo, sed ankaŭ iliaj koloroj. Antaŭ momento vidiĝis densa maso da griza nubo, kaj dum flosado ĝi dispeciĝas en kelkajn boatformajn nuberojn, kies koloro fluoreske blankas. Se la ĉielo estus blanka papero, nuboj estus inkmakuloj disverŝitaj sur ĝi, kelkaj dense malhelaj kaj aliaj hele palaj. Tio indikas, ke en pentrado nuboj servas kiel kreivaj elementoj. Ĉu vintre ĉu somere, se la lunlumo sufiĉe altiras, mi malŝaltas la lampon en la dormoĉambro, distiras la fenestrokurtenojn, kaj kuŝiĝas en la liton por ĝui la lunon. La lunlumo flue filtriĝas tra la fenestrokrado en la ĉambron kaj prilumas la liton, kiu rebrilas per varma kaj blanka lumo. Banite en la lunlumo mi ŝajne ekhavas la belan senton promeni en nuboj. En ĵus pasinta Aŭtunmeza Festo mi tiamaniere aprezis la lunon, kuŝante en la lito. Tiutage la ĉielo plenis je densaj nuboj. Dumtage disversiĝis frosta pluveto kaj post tagmezo la unua neĝeto de la komenca vintro nerimarkite ekfalis. Rigardante la neĝerojn flirti papilie, mi konsideris, ke mi ne povos vidi la lunon nokte. Tamen ĉirkaŭ je la sepa la luno subite eligis kelkajn lumstriojn tra nuboj en la oriento, kvazaŭ heroldante ĝian solenan alvenon ĉe la noktomezo. Post la oka nubtavoloj maldensiĝis kaj la luno montris sian vizaĝon momentete el inter la ruliĝantaj nuboj. Post la naŭa la kolosaj nubtavoloj, kiel milion-nombra trupo, transpasis la Arĝentan Riveron (Laktan Vojon), plejmulte malaperis senspure, kaj la luno malkaŝis sian tutan vizaĝon. Eble pro baptado de dumtagaj pluvo kaj neĝo, ĝi aspektis ekstreme klara kaj pura. Kuŝante sur la lito, mi rigardis ĝin. Banite en ĝiaj silkecaj lumradioj, mi sentis, ke bona tempo malpeze frapetas mian frunton, kaj mi ekhavis ekstreme teneran kaj feliĉan senton en la koro. Post momento aperis alia aro da nuboj tre maldensaj, kvazaŭ ili servus kiel kolora vesto por la luno, ĉar kiam ili amase ĉirkaŭis la lunon, tiu, per sia amema koro, prilumis la nubojn, kiuj siaflanke emanis koloran nimbon. Koloraj nuboj montriĝis mason post maso, kaj la luno aspektis kiel kolosa mielpampelmuso, kiu donis la impreson, ke ĝia pala brilo elspiras densan dolĉan aromon. Ĉe noktomezo nuboj tute vanuis. La luno ĉe la zenito kvazaŭ dronis en lagakvo kaj la ĉielo sin montris ankoraŭ pli lazura ol tiu de la serena ĉielo. Vere malfacile videblis tiu aŭtunmeza luno jam travivinta ventblovon, pluvadon, prujnadon kaj neĝadon. Post aprezado de tia luno, mi tiunokte havis sonĝon, en kiu plene regis hela lumo. Mi ankoraŭ memoras, ke la duan de la unua lunmonato de 2002 mi kaj mia edzo estis invititaj al manĝo ĉe la hejmo de la frato situanta sude de la urbo. Ni ne prenis aŭtomobilon en la urbo, sed piediris sur la diga vojo ĉirkaŭ la malgranda urbo.Tiutage neĝis. Ĝenerale neĝa vetero estis varma, kvazaŭ neĝeroj rezistus la frostfluon per sia malforta korpo. Sur la digo videblis neniu signo de homoj. Nur ni solaj senvorte paŝis manon en mano sur la neĝo. La montetoj aspektis malklare en la neĝo, dum la rivero piede de la digo senformiĝis sub dika kovro de la neĝo. La konturoj de la salikoj kaj verdaj poploj sur la bordo vidiĝis malprecize. La ĉielo kaj la tero sin montris tiom vastaj kaj profundaj, sed tiom intimaj. Irante, mi subite faligis larmojn. Mi vere sciis, ke larmado ĉe la sojlo de la nova jaro ne estas deca nek bonaŭgura, sed mi ne povis deteni min, ĉar tiu senkompara beleco naskigis al mi tristan senton. Tri monatojn poste mia edzo forlasis min. En la vintro de tiu jaro nur mi sola iris sur la digo plene kovrita per blanka neĝo. Tiam mi subite venis al la kompreno, kial mi larmis tiutage, ĉar la ĉielo kaj la tero sugestiis al mi, ke la bela sento forlasos min por ĉiam kaj mi estos ĉirkaŭita de la malvarma tristeco de la antikveco por eterne! Feliĉe verdaj montoj kaj riverfluoj ankoraŭ ekzistas, salikoj kaj verdaj poploj sur la bordo ankoraŭ ekzistas, kaj ankaŭ la morgaŭo, tiel ke miaj okuloj kaj animo havas lokon por nesti kaj mia plumo havas la tiklajn punktojn de la plej emociplena sento por verkado. Tial mi ankoraŭ ŝatas promeni ĉe vesperkrepusko, rigardi la subirantan sunon en akvo kaj spekti falantajn foliojn en vento kaj montetojn en neĝado. Mi ne timas maljunan kadukiĝon, ĉar mi volas, ke kiam miaj nigraj haroj blankiĝos, la lunlumo fandiĝu kun miaj haroj, por ke la lunlumo ne povu distingi ĉu ĝi estas la lunlumo aŭ miaj blankaj haroj, nek mi povu distingi ĉu ĝi estas miaj haroj aŭ la lunlumo sur la kapo. En nokto antaŭ kelkaj tagoj mi faris sonĝon pri neĝego. Mi sola iris al neĝflirtanta loko, kie troviĝis domoj ĉie, sed videblis neniu signo de homoj. Mi povis vidi nenion alian ol dancantajn neĝflokojn. Neĝeroj frapis mian vizaĝon tiom friske, tiom malsekete kaj tiom intime. Kiam mi vekiĝis el la sonĝo, estis mallume profunda nokto ekster la fenestro. Mi rememoras, ke en kia ajn sezono de la jaro mi faras sonĝojn pri neĝeroj, malgraŭ birda pepado kaj flora aromado ekster la fenestro. Ŝajnas al mi, ke tio, kio ĉirkaŭas min, destinas esti la mondo refreŝiga sed tristiga, romantika sed frosta. Mi sentis min iom emociita kaj urĝeme volis skribi kelkajn vortojn sur la blanka papero. Mi etendis la manon por ŝalti la lampon ĉe la litkapo, sed ĝi ne lumiĝis, eble pro tio, ke okazis elektra interrompo dumnokte. Mi ŝaltis la poŝtelefonilon kaj sub ĝia malhela lumo mi skribis per plumo sur printpapero tiujn vortojn, kiuj plej bone esprimis miajn penson kaj senton. Kaj poste mi reiris al la lito kaj daŭrigis mian sonĝon. Tiuj vortoj estas: neĝas en mia mondo. Jes, neĝas en mia mondo. elĉinigis Vejdo |