Kun levita kapo infaneto diris al ŝi, “ Panjo, vi estas la plej bela panjo en la mondo!”

   La infaneto estas nur tri-jara, kaj por li la tuta “mondo” estas nenio alia ol la stratetoj ĉirkaŭ la domo. Tamen li tre serioze kaj aŭtoritate reasertis, “Vere, panjo, vi estas la plej bona kaj plej bela panjo en la mondo!” Ridetante, la patrino klinis sin, levis lin per brakoj kaj strikte alpremis lin al la sino. Jes, infano, via panjo scias kaj komprenas, kion vi diris. Ĉar antaŭ multaj jaroj via panjo, kiel vi, diris la samon. Antaŭ multaj jaroj ankaŭ ŝi, kun levita kapo, rigardis sian patrinon kaj ripetis tiun frazon plurfoje. Kiel bela ŝia patrino, kiu ridetante klinis sin al ŝi! Kaj ŝia eta animo pleniĝis de senlima envio kaj amemo.

   Plenkreskinte, ŝi eksciis, ke ŝiaj gepatroj vivas nur ordinaran vivon, kiel aliaj ĉirkaŭe. Tamen en la plej profunda loko de sia koro ŝi ankoraŭ tenas la obstinan kredon je la beleco de sia patrino. Kvankam la patrino jam maljununiĝis, tamen ĉiufoje kiam ŝi estis kun sia patrino, ŝi ankoraŭ serioze kaj aŭtoritate diris,“Panjo, vi estas la plej bona kaj plej bela panjo en la mondo!”