Paĝoj el Taglibro de Nigra Okulo
　

La Vojaĝo al Janĝi – la unuafojo (8.20-25)

20-an de aŭgusto, mi ekis vojaĝi al la urbo Janĝi por partopreni la 22-an KS kaj 1-an Internacian Turisman Festivalon de Ĉinio. Mi longe sopiras tiun ŝancon renkontiĝi kaj konatiĝi kun amikoj -preskaŭ junaj- ĉinaj kaj alilandaj. Amikiĝi estas la ĉefa celo de lerni Esperanton laŭ mi.

En Changchun

Mi planis unue atingi Changchun, poste iri al Janĝi kune kun amikoj.
S-ro Liu estas tre fervora Esperantisto. Mi konatiĝis kun li per interreto lastjare. Kaj ni kelkfoje renkontiĝis en Changchun kaj en Pekino. Li havas grandan domon, kie eblas loĝi 10 gastoj. Do, tagmeze atinginte Changchun mi rekte iris al lia hejmo. Li jam preparis tagmanĝon por mi, kaj ni tuj komencis esti parolantoj de esperanto dum mi manĝis. Manĝante mi interbabilis tute en Esperanto. Mia Esperanta vojaĝo komencis fakte ekde tiam.
Post tagmanĝo venis al hejmo de s-ro Liu amikoj de Changchun, kun kiuj mi jam konatiĝis.
Ni kune diskutis pri Esperanto, per Esperanto. Kaj ni ĉefe diskutis pri interreto, kiu estas la temo de ĉifoja KS.
Ni ne nur diskutis, sed ankaŭ praktikis. Vespere ni enmetis la fotojn pri nia renkontiĝo en retejon. Kaj tiam ĉiuj esperantistoj povis spekti la fotojn, kie ajn ili estas.

En Janĝi

Janĝi—ĉefurbo de la Yanbian-a Kore-nacia Aŭtonoma Subprovinco de Jilin-provinco, nordorienta Ĉinio.

Ni frue ellitiĝis por kapti la trajnon iri al Janĝi. Ĉiuj estis dormemaj, ĉar ni trinkante bieron babilis trans la meznokto.
La pejzaĝo pli kaj pli iĝis montara, mi pli kaj pli sopiris atingi Yanĝi.
Eĉ en trajno, s-ro Weishan ne ĉesis propagandi nian lingvon al pasaĝeroj. Kaj dissendis la Esperantan revuon ESPERANTO AKTIVAS kompilitan de samideanoj de Xi'an. Influite de ni -10 esperantistoj- , kelkaj pasaĝeroj ekinteresiĝis pri Esperanto, kaj esprimis deziron kontakti esperantistojn de respektivaj lokoj.
La 10-hora vojaĝo en vagonaro tute ne lacigis nin, ĉar ni babilis ĝoje kaj ĝue.

Vespere ni finfine atingis la urbon Janĝi post 10-hora trajna vojaĝo.

Malvarma vetero tamen ne malbonigis mian humoron. La urbeto estas bela, kaj enhavas karakterizan korean naciecon. Surstrate oni laŭte parolas kaj krias en korea lingvo, kaj la ŝildoj estas en du lingvoj. –Laŭ la loka leĝo, la korea lingvo devas troviĝi en la ĉefa parto en la ŝildo egale kiel la ĉina lingvo-

Atinginte la hotelon, mi kun malnovaj amikoj renkontiĝis, kun novaj amikoj konatiĝis. Precipe min impresis la renkontiĝo kun amikoj de Koreio, Rusio kaj Usono. En tia renkontiĝo inter homoj de diversaj landoj, kuŝas la vera utileco de Esperanto.

La urbeto Janĝi ja estas bela. Mi aprezis la korean dancon, kanton, gustumis la koreajn manĝaĵojn, mi eĉ promenis tra la urbeto noktomeze. Ĉi ĉio bone impresis min. Tamen min plej profunde impresis la etoso de vere internacia.
Mi unuafoje partoprenis internacian E-kongreson, unuafoje interbabilis kun tiel multaj alilandaj amikoj per la internacia lingvo Esperanto. Mi reale konsciis la valoron de Esperanto.

Dum la lastaj du jaroj, kiel esperantisto, la stato de nuna E-movado ofte konfuzas mian menson, ke Esperanton oni ankoraŭ ne akceptas absolute kiel internacian lingvon. Esperanto ankoraŭ ne fariĝis la interkomunikilo inter homoj de diversaj nacioj, landoj kaj kulturoj. Ĉu reale estas tia la stato? Mi min demandis. Mi ankaŭ legis kelkajn fantaziajn novelojn, kiuj priskribis la estontan mondon, kie ĉiuj homoj povas interkompreni facile per la artefarita lingvo. Mi ofte pensas, ĉu vi havos ŝancon vivi en tia mondo antaŭ morto?

Sed mi iompostiome rimarkis, ke mi longe penis serĉi la Oran Landon per teleskopo, tamen preterlasis la orerojn apud miaj piedoj.

Post kiam mi amikiĝis kun multaj esperantistoj de alilandoj en Janĝi, mi eksciis, ke Esperanto efektive estas utiligata kiel la interkomunikilo inter parolantoj de diversaj lingvoj. Kial mi daŭre aspiras la malproksiman Utopion antaŭ la jam efektivigita “fantazio”?


La duafoja vojaĝo al Janĝi por la 5-a Ĉina E-Kongreso (10.1-5)

1.
Nia Pekina Esperanto-Asocio organizis grupon por partopreni la 5-an Ĉinan Esperanto-Kongreson. Estas 16 grupanoj entute.

La 30-an de septembro ni unue kolektiĝis en la stacidomo je la 1-a posttagmeze. Kaj poste ni envagoniĝis kune kun samideanoj de Interna Mongolio kaj de Shanxi-provinco. Kelkajn el ili mi jam konas, kaj aliajn ne. Sed ni ne havis tempon interkonatiĝi tiam, kiam oni amase envagoniĝis por turismi dum la libertempo de Nacia Tago…

2.
Esplorinte mi sciis, ke estas ĉirkaŭ 40 esperantistoj en ĉi tiu vagonaro. Ĉiuj celis la urbeton Janĝi, la 5-an Ĉinan Esperanto-Kongreson. Mi trairis vagonon post vagono por saluti kaj konatiĝi kun samideanoj. Kiam la vagonaro haltis ĉe la urbo Tianjin, envagoniĝis kromaj kelkaj samideanoj. Troviĝis esperantistoj preskaŭ en ĉiuj vagonoj tiam. La vagonaro jam fariĝis Verda Vagonaro, ĉu ne?

Dum la 25-hora veturo, ni multe faris “verdajn” aferojn. Ekz. s-ro Weishan refoje fervore propagandadis Esperanto al pasaĝeroj, kiel okazis antaŭ monato. Li eĉ instruis kelkaj lecionojn al la interesitoj. – mi informiĝis antaŭ tagoj, ke unu el la pasaĝeroj telefonis al s-ro Weishan kun deziro lerni Esperanton plu—

3.
Malsame de lastfoja vojaĝo al Janĝi, multaj akceptis nin, kiam ni atingis la urbeton post 25 horoj. Mi revidis la geamikojn lokajn, tio ege ĝojigis min. Ili mane tenis verdajn flagojn. Facile troveblaj inter amaso da homoj.

4.
Kuŝis du sopiroj en mia koro antaŭ vojaĝo al Janĝi. Unu estas renkontiĝi kun tiuj amikoj, kiujn mi longe konas en interreto, sed neniam renkontis reale. La alia temas pri sekreto, ke mistera esperantisto nomata Maria aŭ Misara –mi kredas ne ĉi tiuj du nomoj apartenas al sama homo- multe helpis min je mia Esperanta vivo dum longa tempo. Ŝi (aŭ li) helpis min kontakti unuafoje esperantistojn okaze de renkontiĝo de nia asocio, helpis min aperigi artikolojn en esperantaj gazetoj, kaj helpis min ankaŭ altigi la nivelon de Esperanto… Mi ege dankas ŝin (lin). Tamen mi longe ne scias kiu ŝi (li) estas. Ĉu junulo aŭ maljunulo, ĉu viro aŭ ino… Mi volegis scii ĉion pri ŝi (li). Do, mi supozis, ke ŝi (aŭ li) certe partoprenis la tutlandan kongreson. “Klopodu malkovri la sekreton!” mi diris al mi mem.

5.
La Reala Renkontiĝo de Interreta Amikaro ne estas enlistigita en la programaron de Kongreso. Sed la amikoj interretaj mem organizis ĝin. Ĉirkaŭ 10 interretaj amikoj ĉeestis la kunsidon. Nur kun du el ili mi ne reale renkontiĝis antaŭe.

Ni interŝanĝis la numeron de QQ –tujmesaĝilo plej multe uzata en Ĉinio- kaj de ICQ. Kvankam ni malofte renkontiĝis, tamen ni ĉiuj interbabilis kiel malnovaj amikoj.

Nuntempe la interreto estas tre grava ilo por interkomunikiĝi. Ĉiuj novaĵoj pri e-movado de Ĉinio unue aperas en interreto. En la informilo de ĈEL ofte aperas artikoloj, kiujn mi jam legis en retejo antaŭ monatoj.

6.
La oratora konkurso estis programo atendata de multaj. Mi decidis partopreni la konkurson jam antaŭ la decido partopreni la kongreson. Tamen mi ekpreparis la tekston oratoran nur antaŭ kelkaj tagoj de envogoniĝo al Janĝi. Mi korektis la tekston eĉ dum trajna veturo. Kaj mi ankoraŭ ne parkerigis la tekston, kiam malfermiĝis la kongreso.

Mi estas memfida, kiam mi rekte iris al la podio, kaj brave elparolis la unuan vorton antaŭ kelkaj dekoj da homoj…

La rezulto estas, ke mi gajnis la unuan premion. Kvankam mi fakte ankoraŭ ne lerte posedas la lingvo. La aliaj konkursintoj konsistas ĉefe de komencantoj.

7.
Kultura Vespero kaj Korenacia Vespero: La programoj estas belegaj, sed tute ne koncernis Esperanton. Se oni ne sciigus, neniu rigardus ilin esperantistaj vesperoj.

Krome, oni bedaŭrinde preferas diskuti kaj interbabili en ĉina lingvo en Esperanta kongreso. Eĉ ankaŭ la ĈEL tiel faras: tute ne troviĝas Esperanta vorto sur la pokaloj kaj la atestoj de merito, kiujn ĝi donis.

8.
La sekreto preskaŭ malkovriĝis. Ĉe vespermanĝo, iu amiko diris al mi:
--Vi havas amikon nomatan Maria, ĉu? Ŝi aŭ Li partoprenas nian kongreson nun, kaj jam diris al mi ĉion. Ĉu vi volas scii kiu ŝi aŭ li estas?
Mi kapjesis.
--Sed mi ne intencas sciigi al vi nun. Vi divenu mem. Tiel estas pli interese, ĉu ne?
Mi ne insistis je tio. Mi fakte ne urĝis scii la veron. Tenante la misteron mi kontaktiĝos pli interese kun Maria aŭ Misara.

9.
Reveninte hejmen mi komparis la du vojaĝojn al Jangxi.
Unuafoje min impresis la internacieco de la kongreso. Mi raviĝis de la vere internacia etoso. Kaj mi bone parktikis Esperanton kun la fremdlandaj samideanoj.
Duafoje la kongreso fakte estis granda renkontiĝo de tutlanda esperantistaro. Renkontiĝi kun amikoj estas la komuna celo de ĉiuj partoprenintoj.
La du vojaĝoj donis al mi malsimilajn impresojn. La spertoj estas valoraj. Kvankam la organizado ne kontentigis min –ekz. la aranĝo de loĝejo kaj manĝoj estas malorda kaj malbona sed la prezo estas alta- , mi atingis celojn de miaj vojaĝo.

                                                                                                                       2003.10.15

                                                                                                    Reiru al la katalogo