Post senlaboreco, paro da geedzoj ekfunkciigis florvendejon nemalproksime de hospitalo. Per la negranda butiko kaj pli-malpli bona vendado de floroj, ili nur povis vivteni sian familion. Ĉar ĝi estis proksime de la hospitalp kaj plejparto de aĉetantoj estis vizitantoj al la hospitalo, la regulaj klientoj estis tre malmultaj.

La viro, kiu kondutis eksterordinare, estis unu el malmultaj viraj aĉetantoj. Li venis aĉeti nur unu ruĝetan rozon en ĉiu tria tago. Ĉiufoje ĉirkaŭ je duono post la naŭa, li alvenis per triciklo ĉe la pordon de la florvendejo kaj, kun bankbiletoj de tri juanoj en la mano, kriis al la interno de la butiko: “Donu al mi ruĝetan rozon, mastro!” Sonas lia voĉo kun iom da laceco.  

Ĉiufoje, rigardante la forirantan dorsfiguron de la viro sur la triciklo, la edzino de la butikisto ĉiam diris al tiu, kun envia tono: “Lia edzino certe estas la plej feliĉa virino en la mondo!”

  “Kiu scias, al kiu li donacas la floron?” Li replikis tranaze malkontenteme, aŭdinte, kion lia edzino diris.

 Dum pli ol unu jaro, dum kiu la florbutiko estis funkciigata, tiu viro ne ĉesis aĉeti florojn tie. Pro lerteco kaj afableco de la edzino, kaj pro modera prezo, la negocado de la butiko pliboniĝis kaj multaj kuracistoj kaj flegistinoj de la apuda hospitato ankaŭ fariĝis ĝiaj oftaj klientoj.

 Ĉu en malvarmega vintro aŭ en varmega somero, la viro, triciklante, alvenis al la butiko en ĉiu tria tago kaj kriis al ĝi: “Donu al mi ruĝetan rozon, mastro! ” La scivolemo de la geedzoj pliiĝis pri la viro. La edzo iufoje demandis al la viro: “Vi aĉetas tiom da floroj ne por donaci al via edzino, ĉu?” Aŭdinte tion, tiu ĉiam prezentis ridetan kaj lacan mienon kaj, dirinte nenion, rajdis per triciklo en la direkto al la hospitalo. Aŭskultinte, la viro ĉiam ridis kun ellaciĝo de plena vizaĝo, li parolis nenion kaj pedalante sur triciklo rajdis en la direkto de la hospitalo.                               

 “Kiel? La floroj certe ne estas donacitaj al lia edzino. Mi ne atendas, ke tia trbiciklanto eĉ sekvas la furoran modon nuntempe!” La edzo montris la mienon, kiu toleris nenian diskutadon.  “Eble li vere donacas la florojn al sia edzino!” La edzino ĉiam kovis tiun ideon.                               

La ĉiujara Valentena Festo ree alvenis. Rozfloroj estis tre facile disvendeblaj. Kvankam la prezo de rozfloroj altiĝis kelkoble ol en ordinara tempo, la paro tamen estis tro okupitaj, ke ili havis tempon por vespermanĝi. Preskaŭ ĝis la 11-a horo nokte, aĉetantoj de floroj ankoraŭ alvenis flue. Pakante la florojn, ŝi ĵetadis sian rigardon eksteren de la pordo de tempo al tempo. Sciante, kiun la edzino atendas, la edzo naskis strangan senton en la koro.

 Tiu viro finfine aperis. Ĉifoje, anstataŭ atendi ekstere, li iris en la florvendejon kaj kriis: "Mastro, paku por mi 11 rozojn, ankoraŭ ruĝetajn!"

“220 juanoj!” La mastro senpripense donis la prezon. Aŭdinte tion, la viro iom hezitis kaj demandis: “Ĉu vi povas iom malaltigi la prezon?”

La mastro malvarme respondis, "Kia tago estas hodiaŭ? Valentena Tago nur unufoje en jaro!” Do vi turnu vin al aliaj florvendejo pri la prezo.” Senparole, mallevinte la kapon, la viro elprenis monon el la malnova nigra monujo: “Majstro, bedaŭrinde, mi...mi... havas nur 200 juanojn. Ĉu mi povus doni al vi la saldon morgaŭ?” La vizaĝo de la viro ruĝiĝis sub la lampo. Apenaŭ la mastro volis ekparoli, lia edzino diris la unua: “Malnova kliento ĝuas favoran prezon. Do, donu al mi 180 juanojn!” La butikisto montris sian malĝojon sur la vizaĝo pro tiuj vortoj de siaedzino. “Dankon, dankon al butikistino!” La viro tiris el sia monujo plenmanon da monoj, inter kiuj troviĝis nur unu-juan-moneroj, kvin-juan-biletoj kaj dek-juan-biletoj, escepte de monbiletoj kun pli granda valoro, kia kvindek-juan-biletoj. Eĉ sen nombri ilin amasigitajn sur la vendotablo, ŝi tuj metis ilin en tirkeston. Ŝia edzo malkontente demandis: "Kial vi ne nombris?” Anstataŭ respondi al li, ŝi plej rapide faris bukedon da plej belaj rozfloroj. La aĉetanto prenis la bukedon kaj ripetade diris dankojn. Kun floroj en brakumo, li hasteme iris eksteren kaj kunpuŝiĝis kun eniranta flegistino. Vidinte lin, la flegistino, kun granda ekscitiĝo, diris, "Rapide, rapide iru! Via edzino povas ekparoli." La viro aŭskultis, pedalante sur triciklo, fluge al la hospitalo sin antaŭenĵetis.

“Kiom da rozoj vi ankoraŭ havas? Ni aĉetu ĉiom!” kriis vigle la flegistino. “Kial vi volas tiom da rozoj?” La butikistino tre strange demandis. “Sciu, ke tiu virino finfine rekonsciiĝis. Jam dum pli ol unu jaro ŝi restis senkonscia kaj nun ŝi venas al sia konscio. La forto de amo estas tre granda! Gajmiene la flegistino urĝis butikistinon paki florojn. "Kio do okazis?" demandis scivole la viro staranta flanke.

Antaŭ unu jaro, kiam la paro geedziĝis ankoraŭ malpli ol duonjaron, trafika akcidento faris la edzinon vegetaleca homo, sed la ŝoforo, kiu kaŭzis la akcidenton, senspure malaperis kune kun la veturilo en densa nebulo. Por serĉi tiun aŭton, kiu kaŭzis akcidenton, la edzo forlasis sian antaŭan decan laboron kaj pedalis sur triciklo. Tage, farante transportadon tra stratoj kaj stratetoj por sin vivteni, li donis atenton al la aŭto, kiu kaŭzis akcidenton, dum li iris al la hospitalo prizorgi sian edzinon nokte. Pro tio, ke medikamentoj ne efikis sur la edzino sur la lito, li utiligis la rimedon meti la aĵojn ŝatatajn de ŝi antaŭ ŝiaj okuloj por eksciti ŝian nervan sistemon, tiel ke ŝi povus reakiri sian memoron. Kvankaŭ tia ebleco de sukceso eĉ estis malpli ol la dekmilono, tamen la viro kredis de la komenco ĝis la fino, ke la edzino revenos al sia konscio estonte. La edzino plej ŝatis ruĝtajn rozojn. La viro do aĉetis tiajn rozojn kaj esperis, ke aperu miraklo. Por doni urĝan savon al sia edzino, la viro jam malŝparis sian tutan riĉaĵon kaj ruinigis sian familion, kaj krome li ankaŭ prunteprenis multe da mono. La mono, kiu li perlaboris per tricikla transportado, eĉ ne sufiĉis por la kostoj de ŝia kuracado… Antaŭ la finiĝo de la rakontado de la flegistino, la vilaĝo de la butikistino jam baniĝis en larmoj, kaj ŝia edzo silente fumis cigaredon flanke. Tiun matenon, kiam la virino elhospitaliĝis, oni trovis la triciklon ornamita per ruĝetaj rozoj naŭcent naŭdek naŭ, nek pli nek malpli. La triciklisto ne sciis, de kie tiuj floroj venis, ĉar lia triciklo estis parkita en remizo de la hospitalo dumnokte.